Lunacy - L.S

17 - Because of You

Harry;

“AHHH!” Geschreeuw en gegil klinkt er door het huis terwijl ik om het hoekje sta te luisteren. Mama en papa hebben weer ruzie. Mijn hart klopt in mijn keel. Mijn handen shaken en ik kan bijna niet op mijn benen staan omdat ik me zo zwak voel. “Nee! Des! Doe het niet!” Hoor ik mijn moeder schreeuwen. Vervolgens hoor ik geluiden die ik niet kan plaatsen. Een rilling gaat over mijn rug. Gegil van mijn moeder. Geschreeuw van mijn vader. Andere geluiden. Korte snelle. Ik adem paniekerig en kijk strak voor me uit terwijl ik blijf luisteren. “Ik haat je! Ik haat jullie!” Schreeuwt mijn vader. Tranen wellen op. Ik weet dat ze ruzie hebben maar heb geen idee van wat er aan de hand is. Ik durf niet te kijken. Mijn moeder hoor ik niet meer. Mijn vader wandelt door de keuken. Ik hoor zijn voetstappen. Stap. Stap. Stap. Het geluid van een telefoon die over gaat. De voetstappen van mijn vader versnellen zich. Stap stap stap. Gevloek. Geschreeuw. Een knal. Meerdere knallen. Ik ben nu aan het snikken. Mijn vader schreeuwt dingen over de politie. Dat ze achterlijk is om het te proberen. Ik snap het maar niet. Ik snap het niet.

Ik moest me verstoppen van mijn moeder. Uit de buurt blijven zei ze maar ik kan me niet bewegen. Ik wil kijken maar ook weer niet. Ik wil wegrennen maar ook weer niet. Er klinken pijnlijke geluiden uit de keuken. Geluiden van mijn moeder. Ze mompelt wat onverstaanbare dingen en ik besluit toch een kijkje te nemen. Ik steek mijn hoofd om de deur en kijk de kamer in. “M-mama?”

Ik schrik van het beeld dat ik zie. Ik heb geen aandacht meer voor mijn vader en vergeet hem helemaal. Ik slaak een huilende schreeuw en ren op haar af. Mijn moeder ligt op de grond, te creperen van de pijn. Om haar heen rood spul. Bloed. Veel. “Mama!” Ik ga bij haar zitten. Mijn kleren komen onder bloed. Ik grijp met mijn handjes de hare. Ik huil paniekerig. “G-ga weg Harry.” Zegt ze bijna onhoorbaar. “Nee! Mama! Help!” Schreeuw ik, wetend dat er toch niemand is om te helpen.Ik snik en hou haar stevig vast. “Mama ga niet weg!”

Ik durf niet te kijken als ik voetstappen hoor. Mijn vader stond nog in de keuken. “Jij vuil rot kind.” Hoor ik hem zeggen. Ik kijk eindelijk omhoog en zie mijn vader voor me staan. Zijn blik staat woedend, gevaarlijk, angstaanjagend. In zijn hand heeft hij een mes. Hij heft zijn hand en ik zie mijn leven voorbij flitsen. Ik begin zelf huilend te schreeuwen en hoor mijn moeder ook roepen. Het mes komt op me af maar bereikt me niet. Mijn vader word opeens weg getrokken. Pas dan heb ik door dat de politie is binnen gevallen. Mijn vader word hardhandig aangepakt en handboeien om gedaan. Ze bellen het ziekenhuis en proberen mijn moeder te helpen. Het enige wat ik kan is in mijn eentje huilen en schreeuwen. Ik schreeuw en huil harder als een politieagente me optilt om te kalmeren. Maar ik ben niet te kalmeren. Nooit meer.

Nu weten jullie het. Nu weet Louis het. Wat er gebeurd is toen ik zeven jaar was is nooit uit mijn hoofd verdwenen. Het beeld van mijn vader die dreigend voor me stond met zijn mes, jaagt me nog elke dag de stuipen op het lijf. Het maakt me overstuur en bang. Alles flitst dan weer voorbij. Hij komt altijd terug om me te halen en me iets aan te doen.

Altijd was mijn moeder of Louis er om me te troosten en te vertellen dat het niet echt was. Dat het in mijn hoofd zit. Maar nu is het echt en de brief die ik had gekregen die ochtend toen Louis stiekem boodschappen aan het doen was is het bewijs. Mijn vader komt echt en nu is er niemand die mij kan vertellen dat het allemaal nep is. Dat het allemaal in mijn hoofd zit..

Ik weet nog zo goed toen ik Mark voor het eerst zag. Hij was even oud als ik. Ik zat in het ziekenhuis met een begeleider van slachtofferhulp of zo. Ik had geen woord gezegd na de gebeurtenis en keek alleen maar naar mijn moeder in het ziekenhuis bed die nog niet bij was. Toen ik Mark zag veranderde alles. Ik begon te praten. Eerst het standaard voorstel gesprekje en daarna wat er allemaal gebeurd was. Hele verhalen vertelden ik aan hem. Dromen die ik laatst had gehad. Ik sloot me helemaal af en vertelde over iedereen. Ook de vrouw van slachtofferhulp. Ze begreep er niks van. Ze dacht dat het een fase was waar ik in zat. Dat ik in mezelf praten. Maar al snel werd haar duidelijk dat het niet zo was. Ze wouden me onderzoeken maar ik weigerde. Mijn moeder was ondertussen alweer wakker geworden en naast Mark was zij de enige met wie ik echt sprak. Ik vertelde haar dat ze me wouden onderzoeken. Dat ik het niet wou. Ze beloofde me dat het niet hoefde, maar de mensen in het ziekenhuis werden steeds dwingender. Toen mijn moeder er helemaal bovenop was en we weg mochten hoorde ik nog een dokter tegen haar zeggen dat ik gestoord was. Ze had geen woord terug gezegd. Ze heeft me meegenomen en we zijn verhuisd naar een andere stad. We spraken geen woord over de gebeurtenis met pap. Soms dat ik een nachtmerrie had en bang was, maar meer niet. We kwamen in een klein huisje aan de arme kant van Doncaster. Mijn moeder kon gelukkig al snel een baan krijgen om mij te kunnen onderhouden.

Ik lach even in mezelf. Louis fronst. We zaten samen op de bank in het huisje. Ik schud mijn hoofd met een glimlach op mijn gezicht. “Ik had het kunnen weten.” Hij fronst weer. “Wat Harry? Wat had je kunnen weten?” Ik kijk hem aan. “Dat ze me zochten. Dat ze me in een gesticht willen hebben. Wat er gebeurd is in het ziekenhuis laatst, gebeurde toen ik zeven was ook. Ze willen me al een lange tijd weg hebben Lou. Snap dat dan. Ze vinden me gevaarlijk.” Ik sta op en wandel door het huis. “Misschien is het waar.” Louis staat boos op. “Harry hou op.” Ik kijk hem aan. “Waarmee? De waardheid te zeggen? Ze hebben gelijk Lou! Snap dat dan!?” – “Harry stop! Gek!” Ik kijk hem met grote ogen aan. Zei hij nou echt.. Gek? Ik zie dat hij zelf al geschrokken is van zijn woorden. Tranen wellen op, maar al snel heb ik weer een lach om mijn gezicht. Niet een echte lach. Meer sarcastisch. “Zie je.” Ik slik mijn tranen weg. “Zie je wel dat ik gek ben?”

Louis probeert me te kalmeren maar ik ben helemaal van slag. Ik hap naar lucht en tril helemaal. “Stop! Zeg het gewoon! Geef het toe!” Schreeuw ik gefrustreerd. “Harry, nee. Je bent niet goed doe nou niet zo. Alsjebl-“ Hij schrikt en maakt zijn zin niet af. Pas dan heb ik door dat ik met een schaar in mijn hand sta op heb gericht. Net zoals mijn vader met het mes. Ik tril en kijk hem recht in zijn ogen. Trillend laat ik de schaar vallen en draai me om. Ik ren weg en open de deur van het huisje. Ik ren zo hard als ik kan weg. Ik ren en ik ren. Ik ben echt gek. Ik ben gek! Zo gek als mijn vader..

I will not make 
The same mistakes that you did 
I will not let myself 
'Cause my heart so much misery 

I will not break 
The way you did, you fell so hard 
I've learned the hard way 
To never let it get that far 

Because of you 
I never stray too far from the sidewalk 
Because of you 
I learned to play on the safe side 
So I don't get hurt 

Because of you 
I find it hard to trust 
Not only me, but everyone around me 
Because of you, I am afraid 

I lose my way 
And it's not too long before you point it out 
I cannot cry 
Because I know that's weakness in your eyes 

I'm forced to fake 
A smile, a laugh, every day of my life 
My heart can't possibly break 
When it wasn't even whole to start with 

Because of you 
I never stray too far from the sidewalk 
Because of you 
I learned to play on the safe side 
So I don't get hurt 

Because of you 
I find it hard to trust 
Not only me, but everyone around me 
Because of you, I am afraid 

I watched you die, I heard you cry 
Every night in your sleep 
I was so young, you should have known 
Better than to lean on me 

You never thought of anyone else 
You just saw your pain 

Because of you 
I never stray too far from the sidewalk 
Because of you 
I learned to play on the safe side 
So I don't get hurt 

Because of you 
I tried my hardest just to forget everything 
Because of you 
I don't know how to let anyone else in 

Because of you 
I'm ashamed of my life because it's empty 
Because of you, I am afraid 

Because of you 
Because of you

Ik ren nog steeds. Ik ren door het bos en kijk angstig om me heen. Na een tijdje sta ik stil voor een meer. Ik tril en kijk naar het water. Het is rustig en vlak. Ik snik zachtjes en een traan valt in het water. Het vlakke oppervlak wordt verstoord. Ik sluit mijn ogen. Ik wil niet meer. Ik kan niet meer. Zonder enige twijfel laat ik me in het water vallen.

 .

 .

 .

Na een tijdje word ik langzaam wakker. Ademen gaat moeilijk. Ik heb het koud en mijn lichaam voelt zo zwaar dat bewegen niet lukt. Ik merk dat ik word gedragen door iemand. Ik draai met moeite mijn hoofd naar boven en open voorzichtig mijn ogen. Mijn hart slaat over als ik recht in mijn vaders gezicht kijk.

--------------------------------

Liedje: Kelly Clarkson - Because of You

Hi,
De toetsweek komt eraan dus ik dacht, laat ik nog maar een spannend hoofdstukje plaatsen voordat jullie weer een tijd moeten wachten. Hopelijk vinden jullie het een goed hoofdstuk :)

Xx Nathalie

Vote, Fan & Comment.

P.S. Thanks voor de 5K reads op Lunacy, 10K reads op OD en bijna 60K reads op Lost!