Lunacy - L.S

7 - Recovery

Harry;

Ik kijk hem aan. Nog steeds zit hij mijn muur te bekijken. En ik? Ik kijk stilletjes toe hoe hij kijkt. Als hij mij aankijkt glimlacht hij. Ik glimlach terug. Hij loopt wat rond en staat opeens stil bij een deel van mijn schildering. “Ben ik dat?” Ik bloos en knik zachtjes. Mijn wangen gloeien. Nu weet hij natuurlijk dat ik naar hem kijk. “I-ik teken graag dingen die ik zie.” Zeg ik. “Mijn kamer, het uitzicht en Mark.” Hij draait zich naar me om. “Mark?” Ik knik. “Hij is mijn beste vriend. Hij helpt me altijd en is altijd bij me. Hij slaapt ’s nachts onder mijn bed. Bij mij geen monster onder mijn bed maar Mark.” Ik grinnik. Hij knikt en glimlacht. “Wil je hem ontmoeten?” Zijn blik staat opeens een beetje ongemakkelijk. “Wil je hem niet ontmoeten?”

Hij knikt snel bij mijn vraag. “Natuurlijk wel.” Ik glimlach breed. “Ik zal hem roepen!” Ik ren de kelder uit en laat hem even alleen. “Mark! Mark!” Ik kom halverwege mijn moeder tegen die me tegenhoudt. “Lieverd wat doe je?” Ik kijk haar aan. “Ik ga Mark voorstellen aan Louis.” Ze bijt op haar lip en slikt. “Zou je dat wel doen? Misschien voelt Louis zich dan at buitengesloten. Ga maar gewoon naar Louis.” Ik knik zachtjes en loop terug.

Ik loop de trap af en kom de kelder weer in. “Ik mag van mama Mark niet l-“ Ik val stil als ik hem met een kwast en verf zie. Niet zomaar verf. Zwarte verf. Ik kijk naar de strepen die hij op de muur heeft gezet. Er staat iets maar het kan me niet schelen wat het is. “Wat heb je gedaan!?” Ik ren op hem af en trek de kwast uit zijn hand. Ik gooi hem weg en snik. Ik wist dat het stom was van mijn moeder om zwarte verf te kopen. “Wat heb je gedaan!? Het is verpest!” Ik voel tranen opwellen en ze rollen over mijn wangen. Hij kijkt geschrokken en deinst iets achteruit. “Niet zwart! Niet zwart! Zwart is duister! Straks komt hij. Hij houdt van duisternis!” Ik snik en ren naar de roze verf. Ik pak een kwast en zet zonder erbij na te denken lelijke roze strepen over de zwarte letters. Nog steeds heb ik niet gelezen wat er stond, maar vast iets duisters. Iets slechts.

Ik snik zachtjes. “Hoe kun je! H-hoe kun je dat doen?” Ik snik en kruip van hem weg. “I-ik.. Ik vertrouwde je. Jij bent niet gevaarlijk. Dat dacht ik tenminste.” Hij kijkt me niet begrijpend aan en kruipt naar me toe. Ik deins wat achteruit tot ik niet meer kan. “H-het spijt me.” Hij pakt mijn polsen. Ik tril en kijk hem bang aan. “M-mag ik het goed maken?”

Nog voordat ik antwoord had gegeven trok hij me tegen hem aan. Mijn rug tegen zijn buik. Hij pakt de kwast en haalt hem door de roze verf. Hij geeft de kwast aan mij en stuurt mijn handen. Ik laat hem zijn gang gaan. De kwast gaat langs de muur in golvige bewegingen. Ik kijk er geconcentreerd naar en zie langzaam een soort roze wolk verschijnen zodat de roze vegen weer op iets lijken. Hij laat mijn handen los en stilletjes blijf ik zitten. Ik kijk naar het roze wolkje. Allemaal gedachten gaan door mijn hoofd. Is hij nou wel te vertrouwen of niet? Ik kijk hoe hij met een kleiner kwastje een rood hartje maakt in het wolkje. Ik bijt op mijn lip en kijk hem aan. Zijn blik staat verdrietig. “Sorry.” Zegt hij nog zacht.

Stilletjes blijf ik zitten maar sta dan op. Ik laat de kwast vallen en draai me om. Ik loop eerst rustig maar zet het dan op rennen. Ik voel tranen over mijn wangen stromen. Ik ren door en knijp mijn ogen dicht. Zwart. Ik open ze snel weer en ren de kelder uit. Ik let niet op en loop tegen de kapstok aan die om valt. Ik val zelf op de grond en laat me even liggen. Hij komt. Hij komt. De stemmen.

I don't want to play this game no more

I don't wanna play it

Ik krabbel overeind en stap over de kapstok. Ik snik en zie mijn moeder. “Harry wat gebeurd er?” Ik duw haar ruw aan de kant en slaak een schreeuw. Ik ren naar boven. “Hij komt ons halen! Hij komt!”

I don't want to stay round here no more

I don't wanna stay here

Like rain on a monday morning