Lunacy - L.S

12 - Defying Grafity

- Louis' Point of View -

"Ik wil niet dat hij hem ooit nog ziet!"

"Hij kan er niet aan doen mevrouw Tomlinson. Harry is ziek."

"Ja inderdaad! Hij mankeert iets in zijn hoofd! Hij is gestoord! Wie slaat nu een vriend verrot!"

Mijn hoofd draait en ik kreun zachtjes. Ik heb overal pijn en mijn hoofd bonkt hevig. Het gebrul van de bekende stem van mijn moeder helpt er geen reet bij. Ik open voorzichtig mijn ogen en zie dat mijn moeder ligt te discussiëren met Anne, de moeder van Harry. Ik probeer iets te zeggen maar ze gaan gewoon verder met hun discussie.

"Ik zei het toch al, Harry weet niet wat hij deed!"

"Misschien word het tijd dat hij dan eens opgenomen word in een gesticht!" Spreekt mijn moeder giftig en dan beslis ik dat het genoeg is. "Mam! Hou op!" schreeuw ik en dan heb ik eindelijk hun aandacht. Ik kijk eventjes fatsoenlijk rond, ik herken deze plek niet, maar als ik iets aan mijn arm voel trekken en merk dat het een infuus is. Ik ben in het ziekenhuis. De twee moeders kijken me nog steeds verbaasd aan. Ik zucht met een trillende stem en mijn moeder komt naar me toe.

"Het is oké liefje, je hoeft die akelige Harry nooit meer te zien. Hij is een freak. Het is oké." Ik frons Harry? Een freak? Harry is anders, maar geen freak.  Ik duw haar bij me weg. "Da's jammer voor jou moeder, maar ik wil Harry nog wel zien." Deel ik haar mee. Ze kijkt me vragend aan. "Je weet echt niet wat hij gedaan heeft hé?" Ik schud mijn hoofd. "Wat zou hij dan gedaan hebben?"

Ik zie ik de hoek Anne zachtjes snikken. Ze mompelt iets van een sorry en verlaat de kamer. Ik snap het niet. Waarom ben ik zelfs hier? Wat heeft niet allemaal met elkaar te maken? "Harry heeft je in elkaar geslagen Harry. Hij sloeg je bewusteloos. Die freak is de reden dat je hier bent." Ik hap naar adem. Mijn hoofd doet pijn. Harry zou zoiets nooit doen. Maar dan herinner ik me alles weer. Ik herinner me hoe Harry me weer vertelde over Mark en toen sloeg hij me en werd alles zwart. Ik bijt hard op mijn lip en kreun zachtjes. "Waar is hij?" vraag ik en kijk mijn moeder aan. "Hij is in de gang. Dat rotjoch heeft nog het lef hier te komen en zielig te staan janken."

Mijn ogen worden groot. "Harry is hier?" Harry is buiten. Buiten zijn huisje. Buiten mijn kleine boshuisje. Hij is buiten zonder dat iemand hem heeft moeten smeken? Mijn moeder laat een verwaande zucht. "Helaas wel. Voor mijn part mochten ze dat kind opsluiten." Ik zit in één ruk recht. "Nu is het verdomme genoeg!" schreeuw ik en mijn moeder kijkt me geschrokken aan.

"Ik kan dit niet meer! Ik zit al jaar en dag helemaal alleen thuis met een stel huishoudsters die beter voor me zorgen dan dat jij ooit gedaan hebt en nu verwacht je opeens dat ik naar je ga luisteren? Ik ben meerderjarig. Ten eerste hoef ik niet eens naar je te luister moeder! Je bent er sinds ik dertien jaar was niet meer en je liet mij alleen en bracht mijn zusjes weg?! Kom op dit kan je gewoon n-niet menen! I-ik..." Ik snik en hap naar adem. "Ik wil dat je gaat."

Something has changed within me 

Something is not the same

I'm through with playing by the rules

Of someone else's game

Too late for second-guessing

Too late to go back to sleep

It's time to trust my instincts

Close my eyes and leap!

It's time to try

Defying gravity

I think I'll try