Lunacy - L.S

14 - Young And Beautiful

- Louis' Point of View -

Ik staar naar het plafond en slaak een trillerig zuchtje. Ik kan het maar niet begrijpen. De woorden die over mijn de zuster's lippen rolden... Ik geloof ze niet helemaal. Hoe kan Harry zoiets doen? Hoe kan hij zomaar weglopen. Ik vergeef hem alles... Dat moet hij weten. Ik weet nu dat hij ziek is en daar kan hij niets aandoen. Hij heeft Schizofrenie en dat is niet zijn schuld. Hij is tijdens zijn geboorte niet bij God langsgegaan om een draadje in zijn hoofd los te knippen. Maar toch is hij weg. Hij kent me. Hij kent me toch? Niet? Ben ik zo onvoorspelbaar? Mensen zeggen dat ik te lezen ben als een open boek... Waarom rent hij dat weg van me als hij toch weet dat ik hem zal vergeven.

"Hey Angelica, euhm, mag ik Harry misschien zien. Mijn moeder zei me dat hij hier was vlak voor ze weg ging. Ik wil hem echt ontzettend graag zien." Angelica, de zuster, schud haar hoofd. "Sorry Louis, hij is weg gegaan. Mevrouw Tomlinson zei me dat ze hem nog zag en dat hij niet meer bij je wou zijn, dus ging hij weg."

Alle lucht word even uit mijn longen geslagen."W-wat? Weg. Sorry Angelica maar dat kan niet. W-we.. O god.." Ik voel tranen branden maar veeg ze snel weg.

"Het spijt me Louis."

Dat gebeurde er dus. En sinds dan voel ik me behoorlijk miserabel. Die feiten zijn ondertussen drie dagen geleden en ik mag eigenlijk nu het ziekenhuis verlaten. Mijn spullen zijn allemaal gepakt maar ik zie het nut nog niet echt in van naar huis te gaan zonder Harry. Het lijkt alsof er uren verstrijken, maar na vijf minuten komt een verpleegster me zeggen dat de kamer vrij moet gemaakt worden dus verstrek ik maar naar buiten.

Ik wandel door de lange gangen met mijn tas over mijn schouders. Ik weet niet goed wat ik nu ga doen. Gewoon naar mijn akelig grote huis? Het huis waar ik al een tijd niet meer ben geweest? Ik ben ondertussen gewoon geraakt aan de gezellige en knusse sfeer van het boshuisje. Maar als ik daar nu heen ga, denk ik enkel nog aan Harry. God, die jongen heeft zich in mijn hoofd en hart genesteld en ik voel nu al dat het niet makkelijk word hem eruit te krijgen. 

Als ik het ziekenhuis uit wandel besef ik dat ik niet eens weet hoe ik naar huis moet raken. Ik zucht en besluit met de bus te gaan dus wandel ik richting de uitgang van de parking richting bushalte. Als ik de parking wil verlaten toetert er een auto naast me. Ik schrik me haast rot en zie dan dat het Anne is. Ik hap naar adem en probeer te kalmeren van de schok. Ze wenkt me in te stappen en dat is wat ik doe. Anne is de weg naar Harry, zij moet toch weten of het waar is of niet? Of Harry me echt niet meer wil zien.

"Louis, godzijddank dat jij hier bent. Ik heb gewacht op je. Je moet me helpen." Ze klinkt een beetje paniekerig en dat maakt me nog banger. "I-is Harry oké?" vraag ik en bijt op mijn lip, bang. Ze knikt. "Hij is oké. Hij is veilig op dit moment. Maar daarvoor heb ik je nodig..." Ik knik. Ik wil helpen. Ik wil alles doen terug bij hem te zijn.

"Wel, toen ze bij Harry net de diagnose vaststelden, ik denk dat je ondertussen wel al weet wat er met hem is, wouden ze hem opnemen in een kliniek. Een soort gesticht. Een inrichting voor gekke kinderen. Ik wou het niet. Harry is praktisch het enige goeie ding dat ik als als alleenstaande moeder nog heb." Alleenstaande moeder. Ik wist dat ze alleenstaand was, maar ik dacht er nooit bij na. Zijn zij en Harry's vader gescheiden? Is hij er niet meer? Ik ga er niet naar vragen, nog niet, ik wil geen oude koeien uit de sloot halen. Ik luister verder. "Dus ik heb Harry mee terug genomen en we zijn van Cheshire naar Doncaster gevlucht, ik was zo bang dat ze hem nog zouden komen halen. Maar nu, nu hebben de zusters hier zijn diagnose ook door. Jou moeder heeft het hen gezegd ook al weet ze niet eens wat er echt aan de hand is. Ze heeft de dokters en zusters gezegd dat Harry gek is en in een gesticht moet omdat hij ontsnapt is. Ze willen hem terug opsluiten Louis. Ik heb hem optijd kunnen laten vluchten."