Lunacy - L.S

4 - Little Dreams

- Louis' Point of View -

School suckt. Enorm. Het is verschrikkelijk. Leerkrachten die je eindeloos lange opstellen geven, taken laten maken en testen geven van onderwerpen die je niet eens begrijpt. Ik ken dat gevoel maar al te goed. En ik maakt me nerveus, want ik ben dan wel vrij populair op school, ik ben ook niet echt bepaald één van de domste. Ik haal altijd mooie punten. Jongeren zijn jaloers op me. En da's niet echt altijd fijn. Maar ik geef toe, het geeft je een trots gevoel. 

Maar de échte reden waarom ik nu nerveus ben is niet omdat ik voor eens de les niet begrijp. Het is niet eens schoolstress. Maar het is de enorme druk op mijn borst die ik voel omdat ik vanavond naar de jongen aan de overkant van de straat ga. Ik heb besloten dat ik doorga met operatie koekjes. Ik ga doen alsof ik koekjes bij hem ga verkopen en stop dan mijn gsm nummer in een doos koekjes. God sta me bij ik ben hopeloos. Ik zucht diep en schrik op als de leerkracht mijn naam roept. 

"Meneer Tomlinson?"

"Huh?"  De klas lacht.

"De vraag was ofdat men voor de tijd van Vesalius ook al dode lichamen open sneed." Ik ril eventjes. Ieuw, ik heb percies de rest van de lessen niet opgelet. Ik haal mijn schouders op. "Geen idee mevrouw." zeg ik droogjes en kijk naar mijn kladblok. Ik frons om mijn gekriebel. Ik heb overal kleine hartjes getekent en de rest van mijn blad is zwart. Oke. Weird. Ik zucht als de leerkracht me geïrriteerd aankijkt. "Sorry mevrouw, ik lette niet op. Het zal niet meer gebeuren." Altijd mijn eigen galante zelf.

*

Na school wandel ik samen met Liam naar huis. Hij woont in de grote wijk achter me. Zijn wijk lijkt heel erg hard op die mijn mij. Ook voor de iets rijkere mensen. Ik haat die benaming nog steeds trouwens. Ik ben niet rijk. Ugh. Liam denkt er anders over. Hij vind zichzelf niet echt bepaald rijk, maar hij walgt wel van de armere kant van de stad. Ik kan het hem niet kwalijk nemen. Hij is heel erg streng opgevoed en gehoorzaamt perfect aan zijn ouders. 

"Ik moest van Niall vragen of je vanavond mee naar het feest van Zayn gaat. Perrie is jarig volgend weekend en dan gaan ze samen een weekend naar Parijs, maar dus nu geeft hij een verjaardagsfeestje voor haar." Ik zucht zachtjes en bijt op mijn lip. Ik ga koekjes verkopen... Ik kan niet gaan. "Ik zal zien Li, ik weet niet of ik van mijn ouders mag gaan. Ik heb zo een gevoel dat mijn moeder het niet zou aprecieren. Ik heb één van haar mooiste vazen kapot gemaakt. Als ik mag kom ik." Hij knikt en grinnikt. "Veel succes nog." Ik rol met mijn ogen. "Dank je. Doe de groeten vanavond." 

Ik haal een hand door mijn warrige haren en blijf eventjes voor de deur staan als Liam weg is. dIk zucht diep en vis naar de huissleutel in mijn zak. Ik bijt op mijn lip als ik hem niet voel. "Fuck..." Mompel ik zachtjes en kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik kijk door de voorruit naar binnen en zie de sleutel duidelijk op de tafel liggen. Ik zucht diep en trek gefrustreerd zachtjes aan mijn haren. Geweldig. Ik ga op het trapje voor mijn huis zitten. Ik kijk wat rond in de straat. Mijn iPhone vertelt me dat het bijna vijf uur is. Mijn moeder heeft pas gedaan om half zeven. Oh super.

Terwijl ik rond staar valt mijn blik op zijn huis. Ik bijt op mijn lip. Zou ik gaan kijken? Nee, verman je Louis. Binnen een paar uurtjes kan je hem eindelijk van dichtbij zien. Ik wil zo graag weten welke naam hem siert. 

Na een paar minuten besluit ik dat ik niet nog twee uur hier voor de deur ga zitten. Ik loop het huis rond en klim langs de achterkant via de veranda het eerste dakje op. Het is nog niet zo hoog, maar ik kan bij het raam van de badkamer van mijn moeder. Het staat op een kiertje. Ik frommel mijn hand ertussen en open de raam lang binnen. Ik ga naar binnen. Ik zou bij de FBI moeten gaan werken.

Ik loop rechtstreek naar de keuken en open de keukenkast. Ik zoek naar koekjes. Het eerste pak is al meer dan goeg genoeg. Ik bijt op de binnenkant van mijn onderlip en adem diep in en uit. Ik ben er klaar voor. Maar wat ga ik zeggen? Ik denk diep na.