Lunacy - L.S

6 - Breathe

- Louis' Point of View -

"Hey, ik ben Anne, de moeder van Harry. Ik hoorde van Harry dat je een aardige jongen bent. Wel, waarom kom je niet langs morgen middag?" 

De woorden die Anne gisteren zei blijven in mijn hoofd ronddwalen. "Ik hoorde van Harry dat je een aardige jongen bent."  Heeft hij dat gezegd? Hoe kan hij dat zelfs weten? Ik ken hem praktisch een dag. Maar wat klaag ik ook, ik heb al een lange tijd iets van rare gevoelens voor hem. Ik geef niet toe dat ik verliefd ben op iemand die ik niet echt ken. Maar misschien is het wel zo. Ik zucht diep en denk na.

Wat ga ik morgen tegen hem zeggen? Wat moet ik doen als ik hem zie? Zeg ik gewoon hi? Zo veel vragen en niet eens een simpel antwoord. Ik ben echt enorm nerveus, nog tien keer erger dan ik was toen ik hem simpelweg koekjes ging verkopen. Ik plof neer op mijn bed en staar naar het plafond. Ik bekijk de imperfecties die door de ouderdom van dit - toch moderne - huis tevoorschijn zijn gekomen. Ik zucht en denk aan hoe Harry helemaal naar mij thuis is gekomen om de platgetrapte koekjes terug te brengen. 

Ik neem de doos van mijn nachtkastje en kijk er goed naar. Ik zie dat er een pakje uit is. Ik glimlach. Hij heeft er van gegeten want de doos was nieuw en vol. Ik rol van mijn bed en zet de doos op mijn bureau, ik kleef er een post it op waar ik in dikke zwarte letters: Harry op schrijf. Ik glimlach en wandel naar beneden om te kijken in de kast of ik nog een doos van die koekjes heb. En jup, ik vind er nog eentje.

Ik leg de doos op tafel en pak ze in in een mooi rood papier. Harry schilderde met rood, dus ik denk wel dat hij het een mooie kleur vind. Ik doe er een lintje rond en kleef er een papiertje op waar ik iets op schrijf met smakelijk. Na het inpakken ga ik naar boven en douche me nog snel voor ik in mijn boxer in bed kruip en glimlach tevreden met een zwaar hart door de zenuwen. 

*

De volgende ochtend gaat mijn wekker om tien uur. Anne zei me dat ik rond twee uur mag komen dus nu heb ik nog wel eventjes tijd om me klaar de maken. Ik heb behoorlijk wat stress dus ga ik naar de badkamer en douche me nog een keer met lekker warm water om me wat te kunnen ontspannen. Ik haal een hand door mijn haren en was ze grondig met shampoo die naar een mix van aardbeien en vanille ruikt. Mijn lievelingsshampoo. 

Eenmaal uit de douche, wikkel in een handdoek rond mijn middel en droog mijn haren eerst met een handdoek. Ik zou mijn haren willen föhnen omdat ik het haat als ze nat zijn, maar mijn haren vallen mooieren als ze natuurlijk drogen. Dat klonk vrouwelijker dan gedacht... Ik zucht diep en wandel mijn kamer binnen. Ik zoek in mijn kleerkast naar iets fatsoenlijk om aan te doen, maar ik vind niets. Ik zucht diep en grom geïrriteerd. Ik heb duizend verschillende kleren en toch vind ik niets. Ik bijt op mijn lip en zie dan de ingepakte rode doos koeken staan.

Ik glimlach breed en trek mijn rode skinny aan met een gewone witte t-shirt van Vans. Ik trek mijn zwarte Vans eronder aan en ren naar beneden. Ik kijk om de klok en zucht. Kwart voor twaalf. Menens? Ugh. Das nog meer dan twee uur wachten. Ik rol met mijn ogen en plof neer in de zetel. Ik kijk nog drie episodes van Awkward en eet een sandwich. 

Om tien voor twee trek ik mijn jas aan en knoop ik mijn schoenen opnieuw voor het geval dat ze zouden los komen en ik heel genant moet zeggen: 'Momentje Harry, ik praat zo met je verder, mijn veter is los.' Dat zou verschrikkelijk zijn. Ik neem het kleine cadautje mee en vertrek.

Ik sluit de deur achter me en haal een hand door mijn nu droge maar warrige haren. Ik wandel naar schuin naar de overkant. Zuid-Doncaster. Ik snap nog steeds niet waarom de grens tussen 'rijk' en 'arm' nu net daar ligt. Ik glimlach als Harry's koddige huisje in beeld komt. Als ik het kleine paadje op loop bijt ik op mijn lip en adem diep in en uit voor ik op de deur klop in een standvast ritme. Ik zie geen deurbel.