My Story Behind

Sarah's PoV

(Reminiscing the Heartbreaking happened in her life these past few months.)

" Sana pinatay niyo nalang po ako! Hindi po yung ganito!" I told them.

"Sana nga, sa totoo lang hindi ka naman namin kailangan!" Madiin na sabi ni Daddy.

I stiffed on what I heard... It hurts a lot for me. Those words from my Dad, really heartbreaking. I saw my Mom crying and schocked at the same time. She did'nt expect din siguro na sabihi  yun ni Dad.

Umakyat na ako sa room ko.

Siguro dati may pag asa pa ako na matanggap nila ako, pero ngayon wala na. Siguro nga dapat hindi na, hindi na.. I packed all my things... siguro dun na ako titira sa Condo na gift sa'kin ng mga Kuya ko.

Prologue

I'm Sarah Ezekiel Santos, 19 years old. I have my two loving Brother, Sila Kuya Michael Eduard, 24 years old at Mark Ethan 26 years old. Kahit na hindi ako na bless ni God ng mga magulang na kaya akong mahalin at tanggapin, ang swerte ko kasi may dalawa akong kuya.Pinaparamdam nila sa'kin na hindi ako mag-isa. Sila lang yung meron ako e, sila lang yung pamilya ko. Walang may kilala sa akin sa mga kamag-anak namin. Kilala ko sila, pero hindi nila ako kilala.

Kilala kasi yung family ng Dad ko. Sabi nila kuya, ako lang daw yung apo na babae ng Lolo at Lola ko. Masakit man isipin, pero sa tingin ko malas ako sa pamilya ko. Tinago nila ako kahit kanino e. Pag may nakakakita sa'kin dito sa bahay, anak ng mga kasambahay pakilala nila sa'kin. Lahat ng yon tinanggap ko, kasi mahal na mahal ko sila. Magulang ko sila, kadugtong sila ng buhay ko. Pero halos 18 years na, wala paring nagbabago..

Parang multo lang ako sa Mommy at Daddy ko. Everytime na mag di-Dinner, kumakain lang ako. Sasagot lang ako kapag magtatanong sila Kuya.

Hindi ko na namalayan na umiiyak na pala ako habang naiisip ko na naman lahat. Sobrang sakit na kasi...Parang sasabog na yung dibdib ko sa sobrang sakit ng mga nararamdaman ko. Siguro nga kailangan umalis muna ako dito sa bahay. To think na pwede nilang iturn off yung bank account ko for my expences okay lang sa'kin. I can handle my self, pwede akong mag working student. Kaysa nandito nga ako sa bahay pero palagi naman akong mag-isa.. Aral sa umaga, trabaho sa gabi. Mas okay yun! Siguro naman sa ganoong paraan sasaya na ako. Sasaya na yung sarili ko.

I heard a knock on my door... I know its either Kuya Ethan or Kuya Eduard. I open it, it's Kuya Ethan...

He saw me crying...

"Where are you going?" Tanong niya sa'kin.

I can't help but to cry again, "Kuya, ayoko na! Alis muna po ako!"

"Aalis? Saan ka pupunta? Saan ka titira?" Nag aalala niyang tanong.

"Sa Condo muna po ako,Kuya! Doon muna ako (cries) a-ayoko na dito." I told him.

"Paano ka doon? Sino mag aalaga sayo? Wala sila Manang doon para alagaan ka. Paano mga pagkain mo? Expences mo? Baka i-cut ni Mom and Dad yung bank account mo!"

"Okay lang ako,Kuya! Siguro dapat masanay na ako na mag-isa, ayoko ng dahil sa'kin nagagalit sa inyo ni Kuya si Eduard si Mom and Dad!"

"No.. It's okay! You're still our princess, lahat ng ginagawa namin for you is our choice."

I hugged him, "Kuya, sa Graduation ko, huwag kayo mawawala ni Kuya Eduard ha? Hihintayin ko kayo!"

"Ofcourse. We won't miss it, I promise!"