Lach je dood

1

1981

"Kom kijken bij Circus Houdini!", roept een man met een grote borstelige snor en  hoge hoed.
"Magie, clowns, wilde dieren, u ziet het allemaal in het circus."
Op het terrein staan tenten en wagons met felle kleuren die zijn versierd met talloze ballonnen en slingers.
Vrolijke muziek galmt uit allerlei gekke instrumenten die worden bespeeld door mensen in kleurrijke kostuums.
"Mama, kom we gaan!"
Voordat ik naar de grote rood met witte tent kan rennen, grijpt ze me vast in mijn kraag.
"Liefje, de show begint pas over drie uur. Zullen we in de tussentijd even in het pretpark kijken?"
Ik knik hard met mijn hoofd.
Het circus is gelegen in een heel groot pretpark.
Zo eentje met allemaal attracties!
Ze hebben een grote draaimolen met paardjes, een groot reuzenrad en dé hoge enge achtbaan.
"Mám, mag ik daar alsjeblieft in?"
Jacob, mijn grote broer, kijkt Mama smekend aan.
"Eerst gaan we in een attractie waar Margriet ook in kan."
Jacob rolt geïrriteerd met zijn ogen. 
"Flauw hoor! En Grietje wilt ook heel graag in de achtbaan."
Dat wil ik helemaal niet. Ik zet grote ogen op en schud heel hard mijn hoofd.
Jacob kijkt me met een boze blik aan.
"Doe niet zo, Jacob. Ze is pás zes."
Mama gaat door haar hurken zodat haar ogen die van mij goed kunnen aankijken.
Met haar hand streelt ze een losse pluk haar achter mijn oor.
"Waar wil jij heen, Grietje?"
Ze vraagt het met haar hele lieve stem. De stem van Mama.
"Naar de paardjes in de draaimolen!"

"Gaan we samen op het roze paard?"
Ik zet mijn liefste gezicht op en hij glimlacht.
"Tuurlijk, Grietje."
Mama loopt ons achterna.
Ik zet een grote stap en klim, helemaal zelf, de verhoging van de draaimolen op.
Vervolgens tilt Jacob me op het roze paard
Met mijn vingers glijd ik langs haar manen.
"Ze is heel lief, en heet mevrouw Suikerspin."
Jacob moet lachen, en ik weet niet waarom.

"Mama , jij moet ook in de draaimolen!", roep ik giechelend. "Maar... ik..."
"Maaam", zegt Jacob streng.
Ik gebruik het toverwoord. "Alsjeblieeeeeft".
Mama glimlacht.
"Tuurlijk."
En ze gaat op het gele paard, naast het paard waar Jacob en ik opzitten, zitten. "Ons paard is mooier", fluister ik in Jacobs oor.
Jacob begint te lachen.
"Hee, niet smoezen jullie twee," zegt mama lachend.
"Sorry mama."
De bel gaat. En de draaimolen komt in beweging. Ik schreeuw het uit van plezier.

"Jongens, de show gaat zo beginnen!", roept mijn moeder naar mij en Jacob. Jacob en ik hebben een reuze suikerspin in onze handen.
"Lekker hè?" vraag ik glunderend aan Jacob.
"O Grietje", roept mama uit.
"Je zit helemaal onder de suikerspin, zelfs je mooie jurkje."
Ik bloos. "Sorry..."

We zitten helemaal in het hoekje bij de deur op de eerste rij.
Ik zit naar buiten te kijken.
"Wanneer komt Papa nou?" , vraagt Jacob aan mama.
"Je vader heeft het waarschijnlijk heel druk , Jacob", zegt mama zuchtend. "Dat is niet eerlijk! Hij had het belooft!", roept Jacob boos.
"Jacob, hij werkt zich kapot, door hem kunnen we nu naar het circus!"
Terwijl Mama en Jacob ruziën hoor ik opeens wat.
"Pssssst...." Ik kijk om me heen "Pssst... hier", hoor ik nog eens.
Ik zie waar het geluid vandaan komt. Het is een clown.
"Hallo Meneer de Clown", zeg ik giechelend.
"Sssst.... je moet heeeeel stil zijn", zegt de Clown fluisterend.
"Oké , sorry", fluister ik.
De clown kijkt naar Jacob en Mama die druk aan het ruziën zijn. Hij glimlacht. "Kom eens hier heen."
Ik wandel naar de Clown toe.
"Kom mee naar buiten," zegt Meneer de Clown.
Ik huppel hem achterna. We staan op het terrein met alle circus wagens met wilde dieren. De clown duikt achter een van de wagons.
"Meneer Clown, waar gaat u heen?" Ik loop hem achterna.
"GRIETJE?!" hoor ik Mama roepen. "MAMA?!, roep ik vragend.
Ik draai me om. Opeens voel ik een klap op mijn hoofd.
Pijn. Ik voel iets warms langs mijn achterhoofd lopen.
De wereld om me heen wordt wazig. Iemand tilt me op.
"Mama?" zeg ik zwakjes. Ik probeer te roepen maar het lukt niet. En opeens wordt alles zwart.

Ik word wakker in een donkere ruimte, vastgebonden met touwen. De clown staat voor me en hij ziet er een stuk minder vriendelijk uit in het donker. "Meneer de Clown? Zou ik weer naar mama mogen? Ik ben heel bang."
Hij kijkt me met een hele rare blik aan die ik niet kan plaatsen. Opeens begint hij eng te grijnzen. Hij lijkt wel bezeten. "Meneer ik ben bang! Ik wil naar mama!". Ik gil de longen uit mijn lijf. "Stil stom kind!", sneert hij me toe en geeft me een klap. Ik begin te huilen. "Ik wil nooit meer naar het circus!" De clown lacht nogmaals.
"O maar meisje, daar hoef je je geen zorgen over te maken. Dit wordt je laatste bezoekje."
Hij draait zich om en rommelt wat in een kastje.
"Als mijn grote broer Jacob je te pakken krijgt, zal hij heeeeel boos zijn!" De clown lijkt me niet te horen.
De touwen die in mijn polsen snijden doen heel erg pijn.
Opeens draait de Clown zich om.
"En hoe oud ben je meisje?", vraagt hij eng grijnzend.
"Zes bijna zeven. Hoezo?"
Het word heel eng. Wat wil die meneer van me. Hij heeft zijn armen achter zijn rug.
"Wat heeft u achter uw rug meneer?"
Ik krijg de indruk dat deze Clown niet heel aardig is. "
O dat , dat is voor later."
Hij grijnst en gooit het voorwerp naast hem neer. Het is een bijl. Wat moet hij met een bijl? Hij komt met zijn handen naar voren op me af. Ik zet het op het gillen, maar niemand kan me horen... Langzaam sterft mijn gegil weg. "Mama?"