Lach je dood

15

POV. DANA

Mila hijst zich aan Cara op. Ze veegt de tranen van haar wangen. Wat dacht ze dan? Dat er opeens iemand op het terrein was die ons zou helpen en we weer poef.. in ons eigen vertrouwde bedje lagen. Ik bijt op mijn lip, net zo lang totdat ik bloed proef. Wat was ik nu graag thuis. Bij mama en papa. Ik wil dat ze hun armen om me heenslaan en zeggen dat het goed is. Een traan rolt over mijn wang. Ik haal mijn neus op, en stap door. Want ik moet nou eenmaal doorgaan. We komen aan bij de ingang van de circustent. Tot mijn verbazing valt er een straal licht van uit de tent naar buiten. Ik kijk Mila en Cara verbaasd aan. Waarom brand er hier licht. "Hallo is?..." , Cara slaat haar hand voor de mond van Mila. "Hou je mond", sis ik boos naar Mila. Kan dat mens dan echt niet nadenken? Ik wrijf met mijn vingers over mijn slaap. Het geeft me enige rust. Tenminste de rust die je kan hebben, als je in een moordlustig pretpark bent. Cara probeert de tent binnen te kijken. "Caar, voorzichtig", fluister ik haar gestresst toe. "We weten niet wat daar binnen zit." Cara geeft als antwoord een kort knikje en zakt op haar knieën. Mila en ik volgen haar, en laten ons ook neerzakken op de grond. Mila met iets meer geluid dan dat waarschijnlijk bedoeld was. Ik werp haar een boze blik toe. Waarom moet dat kind weer zo lomp doen. Ze haalt verontschuldigend haar schouders op. Wat mij alleen maar meer irriteert. Even mevrouwtje onschuld spelen. Cara kruipt nog wat naar voren. Als Mila er achter aan wil kruipen, houd ik haar tegen. "Doe is ff...", ik onderbreek haar. "Jij blijft stil liggen, en geeft geen kick." Ze gaat mokkend weer op haar buik liggen. "Meiden stil", fluistert Cara. "Ja nou wordt ie mooi zeg", stamel ik. "Ik...", Cara onderbreekt me. "Er is daar iemand."

POV. CARA

Mila en Dana kijken me geschrokken aan. Ik leg mijn wijsvinger tegen mijn lippen, als gebaar dat ze stil moeten zijn. Dana knikt zachtjes. Mila blijft stokstijf liggen, zoals Dana haar had opgedragen. Ik kijk nog een keer de circustent in. Voor mij staat een grote tribune. Daarvoor staat een soort grote ring, met zand erin. Wat waarschijnlijk vroeger als een soort podium diende. "Doe wat ik zeg, als die meisjes hier komen , moeten ze de spectaculairste show van hun leven meemaken", hoor ik een kleine meisjesstem zeggen. Heeft ze het over ons? En wat voor show?  "Wat hoor je ?", sist Dana me toe. Ik negeer haar en probeer te luisteren. Wie is daar binnen? Ik probeer onopgemerkt om het hoekje te kijken maar het enige wat ik zie zijn twee schaduwen, één grote brede schaduw en één kleine. Ik moet zien wie daar zijn. Snel kijk ik naar de tribune. Als ik het snel en stil doe dan.. Ik tijger naar de achterkant van de tribune, waar ik snel dekking achter zoek. Dana en Mila kijken me met grote ogen aan. Mila maakt drukke handgebaren dat ik terug moet komen. Ik negeer ze en probeer vanachter de tribune te gluren naar de twee gestaltes. Ik kruip nog wat dichter bij. Ik moet een kleine gil inhouden als ik zie wie er in de ring staan. Nu pas besef ik hoe gevaarlijk dichtbij ik kom. In de ring staan een klein meisje en een soort verminkte clown. Het kleine meisje heeft een witte bleke huid en haar blonde haren rommelig opgestoken met een fluwelen lint, haar jurkje zit onder het oude bruin kleurende bloed. De clown naast haar ziet er misselijkmakend uit, zijn gezicht half weggevaagd. Ik kan nog net een neiging om te kotsen onderdrukken. Achter me hoor ik iets rommelen. Geschrokken draai ik mijn hoofd in de richting van het. Het zijn Dana en Mila die naar voren proberen te kruipen. Ik wapper met mijn handen, als gebaar dat ze weg moeten. "Ssst...", sis ik ze toe. Ik focus me weer op het podium. Waar is het meisje heen? "Caar...", fluistert Mila. Straks horen ze ons nog. "Wat?", vraag ik geïrriteerd. Ik werp een boze blik hun kant op. Mila en Dana kijken doodsbang, naar iets achter mij. Dana heft een trillende vinger. Ik voel een hete adem in mijn nek hijgen. "Hallo Cara", fluistert ze in mijn oor. Geschrokken draai ik me om. Achter me staat het meisje. "Perfect op tijd", grinnikt ze.

Lieve lezers en lezeressen,
Heel erg sorry dat het zo'n tijd duurde dat ik een hoofdstuk heb gepost. Ik had het druk met school etc. Toen ik Wattpad opende wist ik niet wat me over kwam. Ik heb de 100 lezers bereikt. Ik wil jullie enorm bedanken, voor jullie steun! En hoop zo snel mogelijk weer een nieuw hoofdstuk te plaatsen.

X- Anouk