Jongensinternaat, Oeps. Deel 1, 2 , 3, 4 ✅ 5✏️

Hoofdstuk 10.

{ Noah }

Het is zaterdag. Ik ben de hele week niet op school geweest. Gewoon om het verdriet. 'Noah je moet wat eten.' Zegt Tyler

Ik schud mijn hoofd en verstop me onder mijn dekens. 'Praat dan!' Zegt Ian geïrriteerd. 'Noah ik weet dat dit zwaar voor je is maar nadat je dinsdag je speech hebt gehouden ben je stil geweest, alsjeblieft praat.' Smeekt Jonathan.

Ik wil niet praten!!!

'NOAH SMITH!' De deur wordt opengegooid en dan keihard dichtgegooid. De stem.. de stem.. het is zo bekend, zo veilig en zo.. bang.

Ik gooi mijn dekens van me af en kijk de jongen recht in zijn ogen aan. Ik bekijk hem van top tot teen.

'Wie ben jij!' Zegt Ian. Tyler begint harder te ademen. O god hij ziet het ook. Hij loopt naar me toe en wrijft over mijn rug.

Zijn lichaam is stevig gebouwd en is erg groot. Zijn blauwe ogen staat spijt maar ze zijn ook woedend.

Zijn blonde haren staan warrig over zijn hoofd en ik weet zeker dat hij gehuild heeft.

Ik haal gefrustreerd mijn handen door mijn haren en sta voor het eerst sinds dinsdag op en loop gefrustreerd door de kamer.

Ik draai me dan weer om naar hem.

Ik moet denken aan de dag toen ik hem voor het laatste zag.

Flashback

Ik loop mijn school uit en kijk over het schoolplein opzoek naar mama. Ik kijk om me heen en ik zie achter de school hem staan. Hij kijkt me spijtig aan en rent weg. Weg van mij weg van alles. Ik loop naar mama toe die er niet blij uit ziet.

'Hij is weg.' Snikt ze. 'Sinds vanochtend.' Maar dan heb ik hem net gezien.

Heden

'KLOOTZAK!' Schreeuw ik dan schor en woedend. 'Noah ik weet het.' Hij slaat zijn ogen neer en de jongens laten hem los van verbazing.

'Hadden jullie wat?' Ironisch maar nee.

Ik schud mijn hoofd. 'Een beetje mijn leven vrolijk uit wandelen en dan na de begrafenis van beide een beetje terugkomen, geweldig plan!' Ik gooi gefrustreerd mijn handen in de lucht.

'Ze zijn D-Dood?' Stottert hij van verbazing. Ik knik. O god hij wist dit niet. Hij haalt gefrustreerd zijn handen door zijn haren.

'Het jaar dat je wegliep is ze overleden, ik was verdomme 7!!! Sukkel.' Ik kijk hem dodelijk aan.

'Noah alsjeblieft.'

'Nee helemaal niet alsjeblieft!! Je verliet me!' Ik ben woest! Hij verliet me en komt nu gewoon terug! Hij komt f*cking wanneer ik me het ergst voel terug!

'En waarom kom je nu? En hoe wist je waar ik was?'

'Noah, via via ben ik erachter komen dat je emotioneel een wrak bent en waar je woont waarom op een jongensinternaat?' O en nu is hij opeens bezorgd?! En niet de 11 jaar die hij weg was!!!

'Waarom ben je hier?' De jongens blijven aandachtig het verhaal mee luisteren. 'Ga even weg kom later terug.' Mengt Tyler zich. 'Alsjeblieft Tyler.' Smeekt hij. Nu zijn de jongens nog verbazender. Alsof dat nog kan.

'Nee niks Tyler! Je moest er verdomme voor haar zijn maar je was er niet! Jenna en ik waren er voor haar en zelfs ik heb de benen genomen dus je legt nu uit waarom je hier bent en verplaatst je kont naar hel!' Hij zegt het kalm maar zijn ondertoon is vreselijk woedend.

'Tyler rustig.' Probeert Ian hem weg te halen. 'Wie zijn dit trouwens?' Ik rol met mijn ogen.

'Oké waarom ben je hier en als je niks nuttigs meer hebt te zeggen dan til je je voeten op en loopt het raam uit.'

'Je haat me echt.'

'Ja, nou waarom ben je hier.'

'Noah, ik was bezorgd om je!'

'Oooooh? Je was bezorgd om me? Daarom heb je me verlaten voor 11 jaar.'

'Noah alsje-' hij wordt afgekapt door Jonathan.

'JEZUS WIE BEN JE VERDOMME!!! EN WAAROM HEB JE NOAH VERLATEN? BEN JE HAAR EX OFZO!? EN WTF DOE JE HIER!' Schreeuwt Jonathan boos.

Ironisch. Ex.

'Nee niet mijn ex. Dit is Daniël.-' ik neem een diepe hap adem.

'Daniël Smith, mijn broer.'

========
Hey Peepz
Graag jullie mening!
Ciao