-İstemiyorum sakinleşmek!
Dedi kız bağırarak. Oğlan da sussun diye maden suyunu kafasından aşağı döktü. Kız, başta afalladı ama sonra oğlanı koca otelin içinde koşturdu. En son havuza geldiklerinde kız oğlanı tuttuğu gibi oğlan suya daldı. Kız da...
Otobüste öylece camdan dışarı bakıyordum. Grup olarak kazanmıştık maçı. Ama benim içimde kötü bir his vardı. Ne bilmiyorum ama kötü şeyler hissediyorum. Arabada Barış yine yanıma oturdu. Beraber taş kâğıt makas oynadık, saçımı ördü, müzik dinledik. Aslında çok eğlenceli bir erkek...
Odaya geçince hemen uzandım. Telefonumu alıp İnsta'ya girdim. Biraz gezindikten sonra da şarkı açıp hayatımı düşünmeye başladım.
Hayatım çok da güzel değil, ama kötü de değildi. Arkadaşlarım ve ailem var.
Hatta size 8. sınıftan kalan, en iyi arkadaşım Nisa'nın yaptığı kutu. Normalde pembeden pek hoşlanmam, yalnızca pembe bir kazağım var ama bu kutuyu başka bir renk hayal edemiyorum
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İçinde birkaç adet eşya var, tabi bide not; Düşünüyorum; sensiz geçen günlerimi, haftalarımı, aylarımı, yıllarımı... Hepsi birer çöp gibi geliyor... Tam kavuştuk derken ayrılıyoruz. Tam tamam diyoruz her şey batıyor. Sensiz ne yapıcağım ben? Sen hep yanımda oldun, triplerini özliyeceğim,
Sevgiler, Nisa
(Nisaşkım, seni seviyrum sevks Zeyn'den snisa1234 ya)
Şuanda o İstanbul'da okuyor. Üniveriste 1' egeçti. Arkeolog olucak ve kafasını derslerden kaldıramıyor. Özlüyorum o zamanları, beraber Pepsi ve kaşarlı poğaça yediğimiz, selfie çektiğimiz, Yaz-Buz'daki ufak tartışmalarımızı, tripleşmelerimizi ve birbirimize sahip çıkmamızı...
Ama arkadaşlığımızı kimse bozamaz. Biz Kocaman bir ailenin fikir ikizleriyiz. 8/Aailesi! 8/A bölünmez, kimse bölemez! Bizle uğraşanı da beceririz...
Samet'i dövmeyi, Eda'nın yalakalıklarını, Serra'nın bebekliklerini, Simay'ın İngilizce telafuzunu, Lokman'ın PRO'luklarını, Dersi kaynatmayı ve Nisa ile Efso sınavları özledim...
Kabul edelim ki büyüdükçe insanın hayatı da b*klaşıyor, bu yüzden hayatını yaşa!
Telefondan Videolara girdim. Beraber çılgınca şarkı söylüyorduk, garip danslar yaratıyorduk. Ama en önemlisi eğleniyorduk. Ama şimdi lisede ciddi anlamda çok sıkılıyorum, sadece arada bir dersi kaynatabilenler onu yapabiliyor ve tenefüslerde de test çözüp duruyorum, veya kitap okuyorum. 8/A'yı özledim. Her yaz buluşup tatile giderdik 1 haftalığına ama bu sene birkaç kişi daha olmadığı için yapamayız...
Ben bilekliğime, bilekliğim de bana bakıyordu, bu bilekliği bana NASA'm vermişti. Kalbimin NASA'sı... Sahi, hatırlatın da hikayesini anlatıyım bir gün...
Dışarıya, biraz dolaşmaya çıktım, ama gözlerim kapanıyordu nasıl olduğunu anlamadan uyuya kalmışım...
UYK UYK UYK UYK UYK UYK UYK
Uyandığımda üşümüştüm, burnuma ilaç kokusu yani HASTANE kokusu gelmişti... Olamaz! Yine ilaçların yan etkisi olarak bayılmışım. Ama sadece kampın revirindeymişim. O zaman tamam Can'ım, sorun yok. A*k aynı şey mk! Hemşire bana bakıp çıktı. İçeri bir erkek girdi ki çüş! Bu Alp lan! Bizim bücür Alp! Ülen bu hep dövülürdü de biz kurtarırdık. Vallahi lise yaramış bu fasulyeye. Yani şuanda kasları vardı ama her ne haltsa... Konumuz, ben devirden çıkacağım ama The First, We should have A plan... (Neden İngilizce yazdım bilmiyirim)
Ben ona, o da bana mal mal bakıyorduk, yani kafamızı bir sağa, bir de sola yatırarak garip bakışlarla birbirimizi süzüyorduk ki o sırada Barış 'Ben de burdayım!' dercesine öksürdü, ya da anırdı. İrem ve Yiğit ise bu duruma yalnızca göz devirdi.
Sizi ihmal mi ettim ne? Gece size 1-2 bölüm daha gelsin mi? Bence evet, hem kafamı dinlememi sağlıyor, sıkıntılarımdan kurtuluyorum yazarken. İyi ki varsınız!
