Bakery Love { H.S. } > Dutch

Hoofdstuk 1 - Take me home...

HARRY'S POV.

'' Nice job, lads. '' zeg ik tegen Calum en Ashton, twee leden én twee van mijn nieuwe goede vrienden van de band 5 Seconds Of Summer. We hebben net onze laatste show van de Take Me Home tour gespeelt en het was een van de beste shows die we ooit hebben gedaan. Het publiek was - zoals altijd - geweldig, maar deze keer was er iets, wat het nóg beter maakte. Ik weet niet of het kwam door de taart die opeens on stage kwam of omdat de jongens en ik nog het beste eruit wilden halen in de laatste show - het was in iedergeval geweldig. Ik loop naar de rest van de jongens toe, die de laatste herrineringen van de tour weer naar boven haalden.

'' Man, die show in New York vond ik dan toch het beste, '' zegt Zayn die een slok neemt van zijn cola. Hij gooit zijn hoofd in zijn nek en zucht. '' Maar nu hebben we eindelijk vrij. ''

Ik plof naast hem op de sofa. '' Hmm, geniet maar van de vakantie, de Where We Are tour ligt al zó voor de deur. ''

'' Ik ben benieuwd wie onze nieuwe openingsact gaat worden, '' zegt Niall een beetje verloren. Ik weet dat de laatste maanden te gek voor hem waren geweest, vooral omdat hij zo close is geworden met 5SOS.

'' Hey! Ze kunnen ons nooit vervangen, ya hear me! '' zegt een bekende stem met een dik Australisch accent vanuit de deurpost. Ashton. Hij en de rest van de jongens lopen de kamer binnen.

'' Weet ik, '' zegt Niall en geeft hem een friendly hug.

'' En, wat ga jij doen in je vrije dagen, Harry, '' vraagt Liam en kijkt me aan. Ik heb er niet veel over gedacht. Misschien vlieg ik wel over naar LA, naar een paar goede vrienden en gaan we wat feesten af. Opeens schiet me iets te binnen.

'' Ik denk dat ik terug ga naar huis. Ik bedoel naar huis-huis, naar mijn moeder en Gemma. '' zeg ik, met mijn gedachten terug in Chesire. Wat mis ik die plek.

'' There's no place like home, '' zingt Luke.

'' Dat wilde ik net zingen! '' zegt Ashton, die op zijn rug springt. Ze vallen en iedereen barst in lachen uit, behalve ik. Louis merk het op.

'' Wat is er aan de hand Haz? Je bent zo afwezig vandaag, '' zegt hij en kijkt me bezorgd aan. Dat is een van de plus punten aan Louis; hij maakt zich zorgen om alles en iedereen.

Ik geef hem een kleine glimlach. '' Ik denk gewoon weer aan thuis, weetje. Ik wil weer gaan werken bij Barbara, bij de oude bakkerij- ''

'' Wo wo wo, stop. '' zegt Niall en iedereen kijkt hem aan. Blijkbaar heeft hij het gesprek tussen mij en Louis meegeluisterd. '' Je stopt net met werken, en dan ga je wéér werken? ''

Ik lach. '' Waarom niet? Ik ga toch niet zes weken niks doen? Ik moet wel nog in conditie blijven, hé Nialler! ''

Iedereen knikt en zelfs Niall weet diep van binnen dat ik gelijk heb. We praten nog even door todat het echt tijd wordt om te gaan. We nemen afscheid van elkaar voor de komende zes weken. Liam gaat naar Amerika, om daar iets te doen met zijn familie. Zayn besloot om samen met Perrie aan zijn bruiloft te werken in New York. Louis gaat samen met zijn familie op vakantie naar Gran Canaria en Niall besloot om nog even hier, in Australië te hangen met Luke en Ashton. Ik word opgehaalt door een auto die mij naar mijn laatste nachtje hotel zou brengen, in Adelaide.

Eenmaal in het hotel aangekomen en bij mijn suite te zijn, bestel ik bij roomservice koffie en een heel buffet. Ik had opeens erge trek gekregen, super raar. Misschien heb ik wel een soort van after-heimwee. Ik besluit om online een ticktet te boeken naar Cheshire. Ik koop een retourtje Adelaide-Londen, waaruit ik van Londen naar Cheshire kon overreizen. Ik zet mijn wekker alvast om half zes, zodat ik morgen op tijd kan vertrekken. Snel besluit ik nog iets te tweeten op Twitter.

@Harry_Styles: Take me home... Litarally.

Ik lach om de grap die ik net zelf maakte. Plotseling bekruipt er een naar gevoel van eenzaamheid door mijn lichaam. Als ik maar ook even op mezelf ben, krijg ik dit gevoel weer, de hele tour had ik hier al last van. Ik heb niks tegen de jongens hierover verteld, dat zou maar awkward zijn. Louis zou bijvoorbeeld me op m'n rug slaan en mij vertellen dat het tijd was voor een vriendin. Missschien zou hij dan gelijk hebben. En misschien ook niet. Ik zucht, sta op en loop naar het grote dubbelraam met balkon. Ik open deur en een sterke, koude wind vlaai snijdt door mijn huid. Er gaat een rilling door mijn hele lichaam. Er mist gewoon iets. Iets van binnen. Ik kijk naar de maan. Die is ook altijd alleen, daar boven. Maar een deel van de haar is altijd verstopt. Wat zou er aan de andere kant zijn? Ik vraag me af of er ook nog iemand kijkt naar de maan, op dezelfde manier als ik doe. Vol schoonheid, maar toch eenzaam. Ik voel me net zo'n hopeloze romanticus. Alleen het hopeloze klopt, jammer genoeg. Ik krijg een beetje zelfmedelij, die ik snel weer aan de kant zet.

'' Come on, Harold '' fluister ik wat moed in mezelf. '' Waar is de stoere, zorgeloze Harry uit One Direction gebleven? "

Ik loop weer terug naar binnen, eet wat en verveel me dood in de grote suite. Net voordat ik ga slapen weet ik het antwoord op de vraag die ik mezelf stelde op balkon.

De Harry die ik zou moeten zijn is er nooit geweest.

En dat wist ik, de hele tijd al.

~×~

V O T E // C O M M E N T

Je maakt me er heel erg blij mee (:

xo.