Bakery Love { H.S. } > Dutch

Hoofdstuk 4 - Peper & Popsterren

HAZEL'S POV.

Het is half zes 's ochtends en ik ben al wakker sinds vijf uur. Ik heb de hele nacht geen oog dichtgedaan. Ik kon niet slapen. Ik kan niet slapen. En dat allemaal door één persoon. Harry Styles. Door fucking Harry Styles heb ik nu van die lelijke zakken onder mijn ogen. I blame him. Ik ben al gedouched, heb simpele skinnyjeans en een sweater aan, en mijn haar in een paardenstaart. Ik staar naar mijn spiegelbeeld, proberend de dingen te vergeten. Maar nog steeds heb ik de beelden van gisteravond in mijn hoofd.

Flashback

Nadat we zijn vertrokken ben ik thuis bij Barbara helemaal uitgeflipt.

'' Waarom heb je niet gezegd dat je Harry fucking Styles kent! '' gilde ik en liep gefustreerd door het huis.

Wat ik niet wist was dat Barbara al geïnformeerd is door mijn moeder over mijn plotselinge uitbarstingen. Ze nam alles heel rustig op. '' Ik probeerde het je te vertellen, vanochtend zelfs nog. Met dat programma. ''

Vanochtend ja. Toen ik hem helemaal belachelijk maakte. Waarom heeft ze me niet toen verteld dat ze Harry kent? Dat hij zelfs haar hulpje was.

'' Waarom ben je zo laaiend? Doe eens rustig, kom hier zitten en drink wat thee. Daar kalmeer je vast van, ''

Ik keek haar ongelofelijk aan. Dacht ze nou echt dat ik van wat dode blaadjes ging opknappen? Het liefste zou ik alle theeplantages willen verbranden, persoonlijk. Fuck thee. Fuck Barbara. Fuck Harry. Ik gooide mijn jas op de grond en ging stampend de trap op, naar boven.

'' Hazel, kom naar onder! '' hoorde ik Barbara roepen.

'' Rot op, ik wil je nooit meer zien! '' riep ik terug en sloot de deur. Langzaam liet ik me vallen op de koude, houten vloer. Zachtjes begon ik te huilen.

'' Waarom ik? Wat heb ik gedaan '' fluisterde ik in mezelf, maar alle antwoorden lagen voor de hand. Er waren zoveel redenen waarom mensen niet van me konden houden, waarom ik niet van mezelf kon houden.

1). Ik ben een egoïstische, vooroordelende bitch.

2). Ik geef om niemand.

3). Ik ben irritant, onhandelbaar en onvoorspelbaar.

4). Ik ben mezelf niet. Nooit niet.

Mijn vrienden kennen een andere ik, dan mijn ouders. En Barbara. En de rest van de wereld. Het is als een soort masker die voor mijn gezicht verschuilt. Soms zou ik dezelfde Hazel willen zijn. Minder zorgen, minder problemen.

Einde Flashback.

Ik kijk op mijn telefoon. Twintig voor zes. Wanneer ik mijn telefoon in mijn broekzak wil stoppen, hoor ik een piepje. Een nieuwe textmessage.

Van: Onbekend

Als je maar niet te laat komt.

Ik staar naar het berichtje. Ik krijg een naar gevoel in mijn onderbuik. Het berichtje is niet al te vriendelijk en omdat ik niet iemand anders kan bedenken dan Harry, die me dit berichtje stuurt, wil ik toch weten hoe hij aan mijn nummer komt.

Naar: Feggot Styles

Hoe kom je aan mijn nummer?

Minuten later krijg ik een antwoord terug.

Van: Feggot Styles

Een van je dichtstbijzijnde. En het zou beter zijn als je me niet zou texten, zometeen kom je nog steeds te laat, love (;