Bakery Love { H.S. } > Dutch

Hoofdstuk 17 - Twenty-one

HAZEL'S POV.

" Zijn we er? " vraag ik aan Hayden, als we samen over straat lopen.

" Bijna, "

" Maar ik houd niet van lopen. "

Hayden grijnst en tilt me in één keer op in weddingstyle.

" Hayden! Zet me neer! " roep ik, terwijl ik het stiekem toch leuk vind.

" Je houd toch niet van lopen? Dan draag ik je wel. " hij glimlacht.

" Ben ik niet zwaar? "

" Nee hoor. Zo licht als een veertje. "

Ik bloos en voel een lichte tinteling in mijn maag. Hij maakt me blij. Heel blij. Na een gegeven moment laat Hayden me zachtjes zakken. We staan voor een klein gebouwtje, met rode muren en vrolijke bloemen in de tuin. Hayden pakt mijn hand en loopt voorop, naar binnnen. In de verte hoor ik fluistertonen. In een ruk blijf ik staan. Hayden draait zich om en kijkt me aan.

" Wat is er? "

" Ik voel me niet goed hier. " fluister ik en kijk naar de grond. Ik wil naar huis. Maar dan bedenk ik me, dat ik helemaal geen thuis.meer heb.

" Het komt goed, Hazel, dat beloof ik je. " zegt Hayden op een lieve toon en pakt mijn hand steviger vast. " Ik ben bij je. "

We lopen door tot we in een soort van kleine aula zijn, waar de stoelen in een kringetje staan. Als we de zaal inlopen zijn de mensen abrupt stil. Ze kijken me aan en ik kijk hen aan. Het geeft me een onvertrouwd en eng gevoel. Hayden merkt het en trekt me dichter tegen hem aan. Een man kijkt naar ons en lacht.

" Hayden! Fijn om je weer te zien. Gaat het al beter? "

Als antwoord knikt hij alleen maar.

" En jij moet dus- " de man stopt en kijkt op zijn blocnote. " -Hazel zijn. "

Ik knik.

" Fijn dat je er bent. Neem maar plaats jullie twee. "

Ik had gehoopt om naast Hayden te kunnen zitten maar de twee plaatsen die over zijn, staan ver van elkaar af. Ik neem uiteindelijk plaats en zit tussen een meisje met blonde haren en een jongen met zwarte haren.

" Morgen iedereen. " zegt de man. " Mijn naam is Owen. "

Nerveus speel ik met een ringetje om mijn vinger. De man- Owen dus- blijft maar praten. Ik luister maar met een half oor naar hem.

" ... Dus doe ik nu even een kennismakingsrondje. Zeg je naam, je leeftijd en je streving. Chloé, jij begint. "

Je streving? Waarom zou je je streving moeten vertellen? Dat is toch voor jezelf, alleen?

Het meisje met de blonde haren begint te praten. Ze kauwt verveeld op haar kauwgum en zucht diep " Chloé. 15. En mijn streving is om hier weg te komen. "

Owen lacht haar vriendelijk toe. " Maak er maar het beste van, Chloé. Kies maar een ander persoon. " zegt hij kalm.

" whatever. " Chloé rolt met haar ogen en kijkt me aan. " Zij. "

" Toe maar, " zegt Owen en glimlacht.

" Ik ben Hazel Louise. Ik ben 17 jaar, bijna 18. En mijn streving is.. um.. "

Ik denk na, diep na. Wat is mijn streving? Waar streef ik naar? Ik kijk naar Hayden die naar de grond kijkt. Zijn bruine haren vallen voor zijn ogen, maar ik weet dat hij nerveus is. Hij kijkt opeens op, naar mij. Onze ogen ontmoetten elkaar. Zijn groen/bruin kleurige met mijn hazel kleurige. We kijken elkaar aan, seconden lang. Ik kan mijn blik niet meer van hem afhouden. Hij kijkt me aan op een bepaalde manier... Hypnotizing.

" Hazel? " hoor ik Owen op de achtergrond. Oh ja, de vraag.

Ik wend me af van Hayden en kijk de andere kant op. " Mijn streving is... Dat zou... Mijn streving in het leven is om gelukkig te zijn. "

Owen kijkt me aan, krabbelt snel iets op in zijn boekje en gaat verder. Zo gaan we de hele kring rond. Het is maar een kleine, van ongeveer zes mensen inclusief Hayden en ik. Aan het eind van de kring is Owen weer aan het woord.

" Fijn om iedereen gekend te hebben. Vanaf volgende week beginnen we met de echte sessies. Ik verwacht dat jullie komen. Dag iedereen. "

De mensen staan op en lopen, geluidloos weg. Het geeft me een eng gevoel. Ik hoor niet thuis hier, bij de stille mensen. Ik hoor bij drukte en lawaai. Hayden loopt naar me toe en loopt samen met me naar buiten.

" Ga je mee naar de stad? " vraagt hij.

Ik zou heel graag met hem naar de stad willen. Het leuk hebben in de stad. Met Hayden is het altijd leuk. Maar iets in me zegt dat ik echt naar huis moet. En met huis bedoel ik het huis van Barbara.

" Sorry Hayden, ik wil heel erg graag maar ik wil toch liever... Naar huis. "

Hayden knikt. " Ik snap het, Hazel. " hij glimlacht maar ik zie toch een teleurgestelde blik in zijn ogen. " Ik bel je, oké? "

Ik glimlach. " Is goed."

Hayden buigt zich voorover en geeft me een kus, een plotselinge kus, op mijn wang. Heel dicht bij mijn lippen.

" Dag Hazel Louise. " hij grijnst en loopt weg, de andere kant op.

Ik loop ook, naar Barbara's huis. Plotseling komt Harry in mijn gedachten. Harry... Ik heb al 21 dagen niet gezien. 21 dagen niet zijn lach gehoord. Ergens mis ik hem ook wel. Maar ik denk wat Hayden tegen me zei.

Hij is een popster, en jij bent een gewoon, normaal meisje, voor hem.

Ik zucht. Ik dacht dat Harry me anders zag. Dat hij toch wel om me gaf. Natuurlijk ben ik boos op hem geweest. Maar daar heb ik nu geen reden meer voor.

Een koude windvlaag gaat door me heen als ik het slot openmaak en naar binnenloop. Het eerste wat me opvalt zijn witte enveloppen, die op de grond liggen. Ik raap ze op en tel ze.

21 enveloppen.

M'n adem blijft in mijn keel hangen als ik op de voorkant kijk.

afzender: Harry.

~°~

Hiii happy weekend update!

Ik heb een vraag: zal ik doorgaan met dit verhaal of een nieuwe starten? Ben niet zo zeker meer :s

Als je het leuk vond, stem en comment please.

xo.