Broken Devotion

Chapter 5

Aira's POV

" Saan natin gagawin? Hindi pwedeng dito dahil mas lalo tayong malilintikan." Ano kayang pinag-uusapan ng dalawang 'to at mukhang may tinatago sa'kin?

"Hoy kayong dalawa anong malilintikan? Baka gusto niyong makatikim. Kung ano man niyang kalokohang binabalak niyo huwag niyo nang ituloy, you're just wasting your time and besides, kapag tinululoy niyo 'yan you will ruin everything." Natawa lang silang dalawa as if I'm telling a joke.

"What are you trying to insinuate, DOC AIRA... na itutuloy namin ang paglasing kay Marcus? No way we're not what you think, we're educated we knew what is right and wrong." She said with conviction. Hindi ko rin kasi maiwasang magduda sa kanila; they are both unexpected people which is capable of doing something regretful. Sana mali nga ako nang iniisip.

"Sorry, guys, I'm just problematic this past few days. You know feeling deprived of getting something I want, but I'm adjusthing, really adjusting." I faked my smile pretending that I'm okay. Wala namang makatutulong sa'kin kundi ang sarili ko. Self-love is necessary.

"Alam namin 'yon loka-loka and you will get better soon. We love you, friend." Ronaldo joined in.

"Mahal ko rin kayo kahit lagi niyo kong inaasar. Sige na pupunta na ako sa place ko konti na lang at matatapos na tayo." I wave at them while walking away.

Nang hindi ko na sila nakita, seryoso na kong naglalakad pero pagod na pagod ako kakabati sa mga superior at mga seminarista.

While walking and greeting them, I saw Marcus smiling at me, but I ignored his presence. Hindi ako gumanti nang ngiti o kahit na anong response. Mas lalo lang akong hindi makakaalis sa sitwasyong ito.

"Good Morning, Doc," masaya niyang bati. Naiilang ako at hindi ko alam kung babati rin ba ako.

"Good morning po." I said in a small voice trying to resist his presence. Naglakad ako nang mabilis at nilagpasan siya dahil baka humaba ang usapan namin at baka hindi ako makapagtimpi at mahalay ko siya.

"Doc Aira," Kahit tinawag niya ang pangalan ko hindi ko siya nilingon as if I don't hear anything. Mas binilisan ko pa ang lakad ko tiyaka ko na lang binagalan ng medyo malayo na ako.

"Doc... Ang... Hirap niyong tawagin." Bigla akong humarap sa likod at tila nagkunwaring nag-aalala dahil hindi ko siya narinig kahit na sa totoo ay iniiwasan ko nga siya.

"Ay Sorry po, Brother. May kailangan po ba kayo? Pasensya na hindi ko po kayo narinig."

"Wala naman, Doc. Itatanong ko lang sana kung okay na kayo?" kumuha siya ng panyo at pinunasan ang maamo niyang mukha na pawis na pawis.

"Naku thank you po for your concern, brother, but I'm completely fine now. Sige po mauna na po ako baka po may mga naghihintay na sa'kin sa loob... at kayo baka may aasikasuhin pa po kayo." Hindi ko hinintay na sumang-ayon siya at umalis na lang ako bigla sa harap niya.

I don't want him to interfere with my life. I don't want his concern hindi ko kasi mapigilang magbigay ng malisya.

"Doc, nandito na po pala kayo. Pupuntahan ko ho sana kayo ngayon dahil po naka ready na ang lahat." Bungad sa'kin ng Father superior ng seminaryo.

"Father, sorry for the inconvenient meron lang po akong inasikaso." Ngumiti lang siya at inalalayan ako papasok.

Sadyang mababait lang talaga ang mga tao dito, kaya siguro ganun lang siya sa'kin.

-----------------------

Ericka's POV

"Brother Marcus," tawag ko sa poging mag paparing kilala ko. Bakit pa kasi naisipang mag pari nitong adonis na iti sayang tuloy ang talong... I mean sayang ang lahi niya.