Kolorowy wiatr |ᴍᴜʟᴛɪғᴀɴᴅᴏᴍ ᴏɴᴇ sʜᴏᴛs| ✓

Wierny piesek [Kylo Ren x Generał Hux]

Lodowy krajobraz trząsł się i walił. Ziemia nagle rozwierała się i pochłaniała połacie lasu. Drzewa pękały, lawiny spadały z gór. Cała planeta w przyspieszonym tempie ulegała zagładzie. Symbol władzy i potęgi Najwyższego Pożądku obracał się w pył. Lata ciężkiej pracy szły na marne. Liczyła się każda sekunda. Jądro mogło eksplotować. Generał Hux wiedział to doskonale, ale zamiast się ratować brnął po kolana w śniegu szukając jednego, bardzo wkurzającego osobnika. Statek dalej nie mógł polecieć.

- Głupek. Co on sobie wyobraża? Nie będę za nim latać ilekroć ma kłopoty jak wierny piesek.- mamrotał pod nosem idąc przez las podążając śladami walki i ludzkich stóp. Niektóre gałęzie dymiły jeszcze pocięte na kawałeczki. Opatulił się szczelnie płaszczem. Wiatr rozwiewał poły ubrania. Było lodowato. Mijał kolejne metry z coraz większą irytacją.- Gdzie, do cholery, jest ten ba...- głos uwiązł mu w gardle.

Zamarł z rozszerzonymi przerażeniem oczami. Kylo leżał w zaspie różowego śniegu. Blada, pozbawiona maski twarz zastygła w bolesnym grymasie. Od nasady nosa aż do lini szczęki ciągnęło się brzydkie, wąskie rozcięcie. Tkanka wokół niego nie krwawiła przypalona mieczem świetlnym. Jedną ręką uciskał skąpany w czerwieni bok. Był blady i nieprzytomny.

Podbiegł. Ściągnął płaszcz. Nakrył nim bruneta. Podniósł wyziębione ciało. Przyciskając do piersi wyniósł z lasu. Wprowadził na statek. Włączył autopilot- wszystko jak w transie.

Delikatnie oparł chłopaka o swoje kolana rozpinając przemoczone ubrania. Martwił się. Nigdy w życiu by się do tego nie przyznał, ale naprawdę zależało mu na młodym Solo. Rany nie wyglądały za dobrze. Gdy tylko dolecą na krążownik będzie musiał je obejrzeć medyk. Westchnął tworząc prowizoryczne opatrunki z pomocą pokładowej apteczki. Co on miał z tym dzieciakiem...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ten uczuć kiedy w najbliższym tygodniu piszesz trzy, bardzo ważne konkursy, a mimo to wolisz pisać...