E Humbur Ne Kthjelltesi

Kapitulli dy

Te nesermen para se te nisej me dha nje cope keku te madhe me uroi ditelindjen dhe iku me vrap qe te kapte autobusin.
Isha vetem per nje muaj dhe me duhej te menaxhoja kohen.
Ishte e cuditshme te dije se edhe pse isha " e papune" por lisha mjaft gjera per te bere.
Isha vullnetare ne nje grup per femijet ne nevoje dhe shkoja rregullisht ne bibloteke pasi lexoja shume.
Java e pare kaloi si gjithmone.
Por nje dite ndodhi dicka e pazakonte.
Isha tek dhoma e pallatit te rrenuar dhe  degjova dike te trokiste.
Nuk isha mesuar me idene qe dikush te vinte aty pasi ne te vertete pervec meje dhe sime motre nuk e dinte ekzistencen e asaj dhome, ose te pakten keshtu e dija une.
Nuk e hapa deren ne fillim, por kuptova se ai dikush nuk po hiqte dore.
Kishte mbi 15 minuta qe i binte deres papushim sikur ta dinte se isha brenda.
Une, duke e pare se sa shume po kembengulte, e hapa deren dhe vura re se tek dera po qendronte nje djale i gjate mbase 7-8 vjet me i madh se une.
Ishte i bukur. Syte i kishte jeshile dhe ishte biond. U habita vertet dhe mbeta pa fjale. Edhe ai dukej ne siklet.
Mes nesh mbizoteronte heshtja dhe aic dukej ai nuk kishte guxim ta thyente.
Atehere mora fryme thelle dhe fola:
Ckemi.
Ma ktheu me nje te buzeqeshur dhe duke belbezuar th:
Cke..emi.
Cfare do?-vazhdova une.
Edhe ai ashtu ne siklet filloi serish:
Epo.......Mendova se ketu mund te isha vetem. Por paskam qene gabim. Me fal.
Oh jo, jo,-thashe une. Hyni po deshet le te jete edhe per ju sic eshte per mua.
Ne fillim ngurroi por pastaj hyri. Nuk ndenji gjate dhe u largua dhe une duke u munduar te sillej si e vajze e edukuar e ftova te vinte serish edhe pse me te thene te drejten dyshoja se do te donte te vinte seriah ne ate dhome te mbytur nga pluhuri i rrenojave qe kishte mbuluar gjithcka, dmth ato pak gjera qe ishin branda asaj dhome.