E Humbur Ne Kthjelltesi

Kapitulli nentembedhjete

Nuk mundja ta shihja ne ate gjendje. U ula ne gjunje dhe i moea fytyren ne duar. Fillova tia fshija lotet dhe ta qetesoja. Merti na shihte cuditshem ndersa Luna nuk fliste dot.
Pyeta Anin se pse ishte ne ate gjendje dhe ai vazhdonte te qante pa pushim.
Ishte hera e pare qe shihja nje djale duke qare dhe qe qante kaq shume. Nuk durova por i dhashe nje shpulle dhe i kerkova te mblidhte veten.
Te gjithe u kthyen nga une dhe me shihnin sikur te kisha bere ndonje krim kur une vetem kisha sjelle ne vete djalin qe doja.
Ani ndaloi por nuk foli. E cuam ne kembe dhe e mbajtem nga krahet. Ashtu me mundim e cuam ne makine dhe u nisem per ne shtepi.
Ani ishte qetesuar plotesisht por vazhdonte te fliste percart. Ne te vertete nuk po fliste percart dhe une e dija me se miri.
Thoshte se nuk e kishte mbajtur premtimin dhe se nuk meritonte te hynte serish ne ate shtepi.
Normalisht askush nuk kuptonte por une e dija se sa te verteta ishin fjalet e tij. Ai mendonte se une nuk e kisha harruar ende Mertin por une e kisha larguar ate nga mendja dhe zemra ime qekur Ani me kishte premtuar dhe se zemra ime i perkiste vetem atij.
Kur shkuam ne shtepi i kerkova atyre te dyve te kalonin perpara pasi ne shtepi Anin do ta coja une edhe pse ai mezi ecte.
Anin e nxorra nga makina dhe krahun e tij e vendosa mbi qafen time. Pastaj fillova te ecja ngadale duke u kujdesur qe te dy te ecnim drejt e te mos shkelnim ne kopesht.
Ani shkonte sa andej kendej dhe gati sa nuk rrezohej por une mundohesha ta mbaja fort.
Tek dera u ndala dhe i thashe:
Mos te te degjoj me se thua se e ke prishur premtimin. E ke fituar betejen me Mertin qe ne momentin qe me premtove. Te besh nje premtim si ai nuk eshte e lehte. Te lutem mos e demto dhe mos e fajso me teper veten per me kot, per nje cast ku na pe te afruar. Ai nuk ka me vlere per mua dhe do bej cmos qe edhe Luna ta marre vesh kush eshte ai pasi gjestet e tij jane teper te ulta dhe ajo nuk e meriton ate njeri.
Ani sikur erdhi pak ne vete nga keto fjale dhe me perqafoi. Sa me kishte munguar ai perqafim. Nuk e kishte humbur aspak aftesine te me ngrohte deri thelle ne shpirt.
Ndenjem ashtu per disa minuta madje edhe kur hyri Luna ne dhome ndenjem po ashtu.
Kishim humbur te dy ne ate perqafim. Nuk na interesonte aspak bota dhe sikur te permbysej.
Ai perqafim ishte si shtepi per mua. Thone se shtepia eshte aty ku eshte shpirti dhe per mua kudo ku isha me Anin ndihesha ne shtepi.
Erdhi mengjesi dhe ne ishim akoma te perqafuar. Sa e dashuroja ate perqafim.
U zgjova ne krahet e tij si ne enderr.
Gjithcka qe kisha me te me dukej e pabesueshme.
Kisha frike. Kisha frike se pas qetesise vjen stuhia dhe gjithe kjo lumturi do me kthehej ne lot, ne lot te ngasheryer e te pandalshem.
Kisha vertet frike por nuk guxoja t'ia thoja Anin. E dija qe do ta merzisja edhe ate. Dhe kete gje nuk e doja. Doja qe atij te mos i prishej lumturia per keto mendimet e mia.

Me falni per vonesen por shkolla sic e dini te ngarkon shume dhe nuk te le kohe per te shkruar.

Please vote
Share
And comment

Votoni sepse sa me shume vota aq me teper do kemi update
Komentoni si do te jete sipas jush pjesa e rradhes.
Dua te di mendimet tuaja.

Ju falendereoj te gjithe juve qe e lexoni me kaq dashuri kete histori.