E Humbur Ne Kthjelltesi

Kapitulli njezet e pese

Vendosa te hidhja hapin e pare drejt paqes sime me te emen e Anit.

Vendosa te shkoja ca me vone sa te qetesohej situata me te e te sqarohej puna e Mertit.
Nderkohe Ani nuk dukej gjekundi.

Kur shkova te dhoma e saj, te emen e Anit e gjeta te shtire pothuaj duke qare.

Kisha vendosur te beja paqe prandaj shkova dhe e ngushellova.
Ne fillim nuk reagoi por e degjova tek qante ne heshtje.
Me pas u soll nga une dhe me krkoi falje.
Ngela.
Kisha ardhur une ta beje kete hap dhe ishte ajo qe e beri e para.
Ime moter,-tha ajo.
Cfare?-pyeta.
Kete per te cilen une po te akuzoj ty e ka bere ime moter,-vazhdoi ajo.
Dhe nisi te me tregonte.
Me tregoi se dikur keto te dyja ishin dashuruar me nje djale.
Ai ishte i pasur. Shume i pasur.
Shtepia e tij ishte si nje pallat mbreteror dhe zemra e tij shume e mire. Por naive.
Ai kishte filluar te binte ne dashuri me te dhe ishin te lidhur.
Kur nje nate ai kishte dalur me shoqerine, e motra kishte qene me te.
Ishin dehur.
Dhe ajo e kishte bindur ate te kalonin nje nate se bashku.
Naten kjo ishte zgjuar dhe kishte bere shume fotografi.
Dhe ia kishte nisur se motres per ti treguar se cfare po ndodhte.
Disa jave me vone u kuptua qe ajo ishte shtatzene dhe familja e tij e detyroi ate te martohej me time moter.
Ky ishte nje lajm shume i keq per mua.
Nje bombe teper shkaterruese.
Ama me shkaterruese ishin fjalet e saj diten e marteses.
*flashback*
Ku po iken?
Nuk dua te jem e pranishme ne dasmen tende me te.
Duhet te jesh. Nuk do te te lejoj te ikesh. Duhet ta shohesh e te vdesesh perbrenda pak nga pak.
E mban mend kur ishim te vogla. Donim te martoheshim me burra te pasur qe te kishim jete princeshash. Epo une e bera realitet. Ndersa ti nuk arrite.
Pse more djalin qe une dashuroja? Ne jemi motra. Pse?
Ishte i vetmi te cilin do e kisha prane shpesh e mund te shkoja me te tamam ne kohen e duhur per te ngel shtatzane. Kam muaj qe e planifikoj kete. Plus ti e di qe edhe une e dua ate.
Por ai jo. Pse nuk na le te jemi te lumtur?
Lumturia jote eshte ferri im. Gjithmkne ka qene. Ti ishe femija i preferuar ne familje. Vajza e mire. Vajza qe mesonte. Kurse une nuk isha e denje as te isha hija jote. Ndonese jam me e madhe ti me more gjithcka dhe tani une po te marr ty gjithcka. Djalin qe do dhe gjithe pasurine e tij. E tani ti do te jesh tezja e femijes se tij, jo mamaja.
Pse po e ben kete?
Per pasuri. Dhe tani me fal po duhet te ikim se filloi ceremonia.

*end of flashback*

O zot sa e tmerrshme. Si mund tua beje kete motra juaj?
Asnjere nuk e kuptova.
Tani ato kane dy femije.
Nderkohe une u njoha me nje tjeter njeri. Nuk e doja por familja ime e pelqente shume. Edhe para kishte. Por fati deshi qe te kemi vetem nje femije. Nje femije qe e dua si syte e ballit dhe do beja gjithcka per te. Dhe te kerkoj shume falje per cdo fjale dhe cdo akuze por nuk do e harroj asnjehere ate njeri dhe as faktin qe ime moter ma mori vetem per pasuri.
Ne fjalet e saj kuptohej se ne zemren e saj nuk kishte vend per njeri tjeter pervec atij qe tashme figuron si bashkeshorti i se motres. Edhe pas kaq shume vitesh dashuria ka ngelur gjalle dhe do mbesj derisa te dy te varrosen edhe pa qene me se bashku. Keshtu ishte fati i tyre. Keshtu i sprovoi jeta.

Une e dua Anin. Nuk me interson aspak pasuria juaj. Thjesht dua te jem me te. E di qe jam e vogel dhe nuk di shume gjera rreth dashurise ama Ani ka qene dhe do jete nje pjese e rendesishme e jetes sone.  Une e ndjej se edhe po te na ndaje jeta, ne te dy do te bashkohemi dhe do jemi bashke. PERGJITHMONE!