E Humbur Ne Kthjelltesi

Kapitulli kater

Fillova te mendoja mos me kishte zene gjumi teksa po lexoja dhe isha duke enderruar dicka qe s'duhej.
Pickova veten dhe mendova se do zgjohesha por isha ende aty.
E picokva serish derisa djali e kuproi perse-ne dhe filloi te qeshte.
U ngrit ne kembe, u shkund, me kerkoi falje dhe u largua.
Ashtu sic kishte ardhur ashtu iku. Nuk e dija si e kishte emrin dhe as sa vjec ishte. Nuk e dija nese do te kisha me mundesine ta takoja dhe keshtu duke menduar arrita ne shtepi.
Gjeja e pare qe bera ishte tdilja para pasqyres.
Oh jo! Isha nje tmerr i vertete. Floket ishin te pakrehura dhe tashme te yndyrosura.
Rrobat e mia si te nje njeriu pa shtepi. Me erdhi turp nga vetja per nje moment.
Hyra te beja dushin dhe sic e kisha zakon dola shpejt.
Shkova te telefoni dhe formova numrin e motren. Zilja ra tre here derisa ajo e ngriti.
E pyeta se si ia kishte kaluar. I tregova shume gjera por jo per djaloshin. Kisha frike mos gjithcka ishte pjelle e imagjitas sime te shfrenuar.
Ai djale nuk u duk per dite me rrafhe por nga mendja ime nuk u largua per asnje cast.
Si ishte e mundur qe ai te ishte i vertete? Ja dhe mosprania e tij ishte nje prove qe ai nuk ekzistonte aspak.
Kisha filluar te ndertoja "nje mur prej rere" per ta harruar ate iluzion derisa nje tjeter e trokitur ne dere qe shkaterroi gjithcka.
U habita pasi motra ende nuk ishte kthyer dhe s'besoja te ishte djali i bukur.
E bindur per te dyja keto shkova dhe hapa deren.
Djali i bukur qendronte aty duke pritur dhe kur une hapa deren nisi te buzeqeshte.
Nisi te buzeqeshte me ate buzeqeshjen djaloshare e te pafajshme qe nuk mund te lije pa ia kthyer.
E shtangur kisha mbetur ne dere me nje buzeqeshje te ngrire ne fytyre dhe e vetmja gje qe mund te thosha ishte:
Me thuaj qe ti nuk je pjelle e imagjinates time, te lutem.