E Humbur Ne Kthjelltesi

Kapitulli njembedhjete

Jo. E ka bere Luna thashe une dhe u cova.
I urova te gjithe dhe u nisa per ne shkolle.
Prit,-degjova Anin.-Kam nje pune andej dhe shkojme bashke.
Nuk do ta lejoja ate te me prishte diten dhe e lashe te vinte.
Rruges me pyeste per shume gjera me nje entuziasem qe nuk e di se nga i buronte por ishte e vetmja ghe per te cilen e kusha zili.
Nuk mund te isha e lumtur per Mertin pasi kjo do te thoshte thike pas shpine motres sime ose tallje perderisa ai vinte naten vone tek une.
Isha gati te qaja rruges teksa Ani fliste e fliste pa pushim.
Kur e pa se sa e metzitur isha u mundua te me ngrinte humorin por une isha po njesoj.
Ne rruge u hasem me misin dhe ai e mori edhe ate me vete ndersa une duke i pare keta te dy bashke u thashe se do te shkoja te merrja Anen dhe ika pa i lene mundesi asnjerit te pergjigjej.
Ne fakt Ana tashme kishte shkuar ne shkolle por une nuk doja te isha aty me ata te dy.
Mendova per Mertin gjate gjithe rruges.
Kisha vendosur se do te flisja me te sonte pasi me siguri do te vinte.
Ne darke Ani nuk ishte ndersa une degjova Lunen tek i thoshte Mertit te flinin bashke e te shihnin ndonje film gjer atehere ne dhome.
Merti nuk e kundershtoi madje i pelqeu idea.
Gjumi nuk me zuri me shpresen qe Merti do te vinte por nuk erdhi.
U cova dhe ashtu ne erresire u mundova te shkoja ne kuzhine por para se te arrija degjova tek dhoma e Lunes te qeshuren e te dyve dhe zhurmen e nje puthjeje te gjate.
Shkova me vrap ne dhomen time dhe nisa te qaja.
Por kete here nuk mendova sikur Merti po me qetesonte por vazhdova te denesja me sa fuqi kisha.
Ne mengjes u zgjova me sy te buhavitur dhe te gjithe u habiten.
Luna me pyeti se pse kisha qare dhe une i thashe se kisha pare prinderit ne enderr.
Ishte genjeshtra me e mire qe mund te thoja pasi Luna e dinte se une nuk qaja shpesh.
U soll nga Ani dhe dicka i tha me sy por nuk e kuptova.
Ne mbremje degjova deren teksa hapej ne erresire dhe u cova ne kembe.
Ai erdhi e me perqafoi e me ngjeshi per mur sikur donte re me puthte por une e ndala.
Mert degjo,-vazhdova une.-Nuk dua te kemi dicka te tille mes nesh. Nuk dua ta lendoj Lunen dhe besoj se as ti nuk do.
Ato duar qe deri tani ishin shume te embla u kthyen ne te egra.
Ata sy qe shndritnin deri pak me perpara tani vlonin nga terbimi.
Fillova te perpelitesha sepse duart e tij po me vritnin dhe padashur ndeza driten.
Cdo gje qe kisha krijuar ne mendje deri me tani u shkaterruar si nje kala rere qe e perplas nje dallge e madhe.
Ajo qe pashe me hutoi aq shume sa nuk do ta mendoja asnjehere.