1 minuut samen *VOLTOOID*

Ontmoeting 22

Vandaag is het weer eens zo ver na 2 weken wachten, ik had enkele dagen van te voren al besloten om naar hem toe te gaan, en het is al zo ver!

Terwijl ik wegloop van school, nee niet echt weglopen maar ik heb een tussenuur dus geen paniek, zijn mijn zenuwen me helemaal gek aan het maken. Terwijl ik alles voorbereid en alvast een paar scenes in mijn hoofd afspeel, adem ik even diep door mijn neus en probeer mezelf te kalmeren.. Steeds kom ik met het woordje 'stel dat' terwijl het gewoon zal verlopen zoals we dat zelf willen, daar ben ik van overtuigd!

Ik sta momenteel voor de deur van de supermarkt van de stad en pak een plastic tasje terwijl ik die vul met mandarijnen, zie ik een man me aankijken die snel naar binnen loopt.. vreemd. Binnen aangekomen zie ik dat de aardige jongen achter de kassa staat en wanneer hij me in de gaten krijgt glimlacht hij naar me en groet me. Met mijn domme kop kijk ik terug maar doordat ik niet zeker weet of hij het wel tegen mij heeft kijk ik weg en ga snel naar de koekjes afdeling en scan de koekjes af, maar pak niks. Bij de kassa aangekomen groet ik de aardige jongen als eerst en glimlach lief naar hem. Terwijl hij me terug groet, glimlacht hij lief naar me, waardoor ik even smelt van binnen.

'Heb je alles kunnen vinden?' Vraagt hij me weer glimlachend, terwijl ik lief terug glimlach vertel ik hem dat ik alles heb kunnen vinden.

Terwijl de aardige jongen het zakje weegt, kijk ik hem verliefd aan en ik overweeg om hem te vragen hoe het gaat, maar ik hou me net in en vraag hem niks. Hij draait zich weer terug om naar mij en noemt het bedrag op, snel pak ik snel mijn portemonnee erbij en betaal het bedrag netjes.

Gaat hij nou wel een gesprekje beginnen waar ik een paar dagen op gewacht heb of niet? Twijfelend en een beetje sip kijk ik hem aan, maar helaas.. geen gesprekje voor vandaag.

Ik zeg hem gedag en loop de supermarkt verdrietig uit, terwijl ik het zakje in mijn tas stop en stiekem merk ik op dat hij een knoopje gemaakt heeft in het zakje zodat de mandarijnen er niet uitvallen, zooooo lief..

Terwijl ik mijn tranen binnen probeer te houden loop ik weer terug naar school.

Op school aangekomen licht ik mijn goudbloempje in over wat er gebeurd is en ze vertelt me dat ik het volgende week weer gewoon moet gaan proberen en dat ik dan ook iets uitgebreider op zijn vraag moet antwoorden, want hij probeerde een gesprekje aan te knopen, maar ik was met mijn domme kop bij zijn knappe gezicht en innerlijk waardoor ik niet door had dat hij inderdaad een gesprekje met me wilde voeren.

Mijn gevoelens worden ineens met de seconde meer en ik voel dat ik enorm veel liefde tegenover hem heb.. Eerlijk gezegd kan ik er al bijna niet meer tegen, een mens kan toch niet zoveel liefde voor een ander voelen?! Stiekem in gedachten verzonken over de aardige jongen, fantaseer ik alvast over volgende week. Hoe zal het dan verlopen? Zal hij door praten tegen me wanneer ik hem vraag hoe het met hem gaat en zou hij ook blij worden? Ik word wel erg onzeker van liefde hoor.. ik heb dit nooit meegemaakt, ik heb nooit geweten dat liefde zo hoorde te voelen, voor hem heb ik niemand gehad die me zo heeft laten voelen, iets om naar uit te kijken zeg maar, en niemand heeft ooit zoveel gevoelens bij me vrijgemaakt die ik ook niet zou willen kwijtraken. Ik wil hem niet vergeten.. en ik wil hem zeker niet kwijt, ik zal voor hem vechten tot ik mijn laatste adem uitblaas. En ik hoop met heel mijn hart en ziel dat hij hetzelfde tegenover me voelt en dat we een toekomst voor ons hebben, want eerlijk gezegd is hij o zo perfect zelfs wanneer een andere vrouw hem aan zou kijken zou ik het erg vinden, hij betekent enorm veel voor me.