Dag in, dag uit. Ik ben al afgestudeerd dus er is ook eigenlijk niet zo'n mogelijkheid om HEM op te zoeken. Mijn moeder merkt wel op dat ik wat minder vrolijk ben en ze merkt mijn rode ogen ook op maar doordat ze weet dat ik er niet over wil praten laat ze me met rust. Al laat ze wel weten dat ik altijd bij haar kan komen zoals ik al weet.
Ik kan gewoon niet geloven dat ik zo dom geweest ben en hem in mijn leven heb gelaten.
Ook ontwijk ik de supermarkt naast mijn huis, wanneer er goede acties zijn gaat mijn moeder er soms heen. En dan krijg ik ook te weten welke werknemer aanwezig was. Maar het maakt me echt kapot, hem niet zien.
Mijn vrienden zeggen ook dat ik nog een kans heb en hem echt niet los moet laten, dat ik door moet vechten. Ik wil echt naar ze luisteren en door vechten, maar ik vind dat moeilijk. Ik ben bang dat als ik hem zie weer hartpijn kan hebben, misschien is hij zelfs getrouwd. Hij is misschien al doorgegaan met zijn leven en denkt niet meer aan me..
Hoewel ik wel echt wil luisteren naar mijn vrienden, de positieve dingen die ik moet herinneren. Het probleem is alleen, waar begin ik? Ik heb hem zo lang niet gezien. Gaat hij opgelucht zijn of boos omdat ik hem in de 'steek' gelaten heb zonder reden..
Met alle twijfels val in in slaap.
YOU ARE READING
1 minuut samen *VOLTOOID*
RomanceHeb je je ooit gevoeld alsof je gaat ontploffen van liefde? Door de leuke en perfecte momenten die je met een bepaald persoon meemaakt, ookal is het op een gekke plaats in mijn geval was het namelijk in een supermarkt! Niet verwacht he.. Nooit heb...
