1 minuut samen *VOLTOOID*

Ontmoeting 30

De dag is aangebroken, na al die maanden heb ik besloten om eens naar hem toe te gaan en kijken hoe het met hem gaat..

Voorzichtig zet ik een stap in de supermarkt. Het is doodstil, ik kijk om me heen en zie HEM niet. Langzaam loop ik door naar voren. Alle flashbacks komen naar boven, hier in deze ruimte is alles begonnen. Hier heb ik mijn meest geweldige momenten met hem meegemaakt. Glimlachend kijk ik naar de plek, die ene plek waar ik voor het laatst stond. Ineens voel ik een traan die zijn weg over mijn wang vindt. Na die ene traan, volgen er meerdere. Ik kan mezelf niet meer stoppen, er zijn teveel herinneringen in deze ruimte.
Ik draai me direct om wanneer ik voetstappen hoor. Snel veeg ik mijn tranen weg en probeer een fake glimlach te krijgen op mijn gezicht.

Ik voel dat hij nu vlak achter me staat. Langzaam draai ik me om en houd mijn blik op mijn schoenen gericht. Hij staat enorm dichtbij.. Hij plaatst zijn wijsvinger onder mijn kin en tilt mijn hoofd op totdat we in elkaars ogen kijken. Wanneer mijn ogen die van hem bereikt hebben, schrik ik.
Zijn ogen zijn rood.. Verschrikt sla ik een hand voor mijn mond en kijk hem verschrikt aan.
Met een krakerige stem vraag ik hem waarom zijn ogen zo rood zijn.

Zonder een woord te zeggen, slaat hij zijn armen om me heen. Hij knuffelt me zo stevig alsof zijn leven er vanaf hangt. Versteend blijf ik staan, maar toch sla ik mijn armen om zijn middel. Ik haal diep adem door mijn neus, en op dat moment ruik ik zijn parfum, het ruikt echt zo lekker. Langzaam voel ik mijn wangen rood worden.
Minutenlang staan we in stilte elkaar te omhelzen. Het voelt veel langer aan dan 'minuten'. Ik voel mijn hart zo hard kloppen, ik ben bang dat hij het ook hoort kloppen.

Met een zachte en droevige stem spreek ik zijn naam uit. Ik voel zijn hoofd die meer naar mijn hals gaat, hij is met zijn gezicht bij mijn hals. Hij haalt diep adem door zijn neus, zoals ik dat ook gedaan had. Vervolgens laat hij los. Direct leg ik mijn hand op zijn wang. Wanneer hij zijn ogen geopend heeft en zijn ogen in mijn ogen kijken, blijven we in elkaars ogen kijken.
We staren in elkaar ogen alsof we iets vertellen via oogcontact.

Eindelijk begint hij te praten. Hij vraagt me waarom ik hem niet ben komen opzoeken, en zegt daarbij ook dat hij me verteld had dat hij er altijd voor me zou zijn. Na mate hij dieper gaat in het onderwerp, hoe meer tranen er vallen, hoe meer ik de pijn van de afgelopen periode voel.
Hij beschuldigd zichzelf ervoor, ik probeer hem op dat moment te onderbreken, maar hij praat veder. En wanneer hij klaar is met het vertellen, wat hem de afgelopen tijd overkomen is, zijn gevoelens en pijn. Hij legt daarna beiden handen van hem op mijn wangen en probeert met zijn duimen mijn tranen op te drogen.
Ik onderbreek de stilte en begin hem mijn kant van het verhaal te vertellen, over hoe ik me gevoeld heb tegenover hem, en steeds komt er een bepaald gevoel aan me knagen, en dan weet ik wat het is.. het is schuldgevoel.

Ik had hem nooit moeten loslaten, hij is de meest bijzondere man die ik ooit ben tegengekomen, zijn hart mag absoluut nooit meer gebroken worden, en ik zal degene zijn die zijn hart zal beschermen en niet laten breken. Er bestaat geen andere HIJ, want hij is uniek, en zo speciaal. Nooit had ik kunnen dromen dat ik dit zou zeggen, maar ik ben hopeloos verliefd geworden op de man voor me, de prachtige persoon met de perfecte ziel.
Ik beloof dat ik altijd van hem zal houden, zelfs de dood zal het niet kunnen veranderen.

De woorden die hij me verteld heeft, hebben me diep geraakt, ik heb me een heleboel beseft. En een daarvan is dat je nooit, maar dan ook nooit moet opgeven! Wat het ook is, opgeven mag niet bestaan. Je weet niet wat morgen brengt, en als je iemand ontmoet die je hart laat vliegen, laat diegene niet los, hoe moeilijk en onmogelijk de situatie ook lijkt te zijn.