Trip To Paris {L.H.} ✔️

Hoofdstuk 39

Zo, dat interview was eigelijk nog best goed verlopen. Nu weet zowat iedereen, die heeft gekeken, dat Luke en ik samen zijn. Misschien is dat wel beter zo. Nu dat iedereen het weet zal alles weer snel veranderen..

Maar ja, SO WHAT?!

Als ik maar gelukkig ben is alles goed. Dat is wat mijn ouders altijd zeggen..

Wel onze vakantie in Sydney is fantastisch geweest. Nu zojn we terug in België..

Ik heb zo wat elke dag met Luke of met de jongens er bij gechillt. het was echt leuk. Zo gewoon movienights en chillen, echt geweldig..

Michael heeft zijn verhaal verteld en hij is tot over zijn oren verliefd op Tessa of zoals hij het zegt 'tot aan de maan en terug'. Echt schattig!

Ik had ze beide eens uitgenodigd bij mij thuis zonder dat ze het wisten en ze waren onafscheidelijk..

Tussen Ashton en Sarah gaat alles nu terug normaal. Ze zijn niet samen, maar wel goede vrienden. Soms hebben ze zo van die awkward moments, maar dat is het leven!

Calum en ik zijn nog altijd beste vrienden, maar we zijn nu minder intact, omdat ik met Luke ben.. Ik probeer wel zo terug als vroeger te doen, maar het is lastiger dan je denkt.

Maar nu back to reality..

De harde realiteit..

Het was zo'n paar dagen nadat we terug waren van Sydney had ik de kracht gevonden om de berichten van Fréderic te lezen. Ik weet niet waarom ik dat heb gedaan, want ik zie er nog steeds van af.

Als ik ze las begon ik na het eerste woord al te huilen. Ik bedoel, wat ooit was zal het nooit meer zijn en hij moet dat accepteren! Ik heb een gebroken hart gehad door hem en daar houd hij helemaal geen rekening mee.

Hij was mijn eerste liefde en eerste liefde is altijd speciaal, maar deze wil ik vergeten, maar dat gaat niet als hij me blijft sturen!

Ik ben blij dat Sarah, Max en de jongens, maar vooral Luke, me steunen.

Ineens, 3 weken na Sydney, stond Fréderic voor mijn deur. Ik wist niet wat te doen dus sloot ik de deur gewoon zo snel als ik kon, maar ik was te laat, zijn voet zat er tussen.

"Ga weg!" Riep ik en duwde zo hard als ik kon tegen de deur.

Hij had me percies al een lange tijd in de gaten gehouden, want hij had een moment gekozen wanneer er niemand thuis was.

"Ook een goede middag, schoonheid." Zei hij met de grootste grijns die ik ooit het gezien.

"Ga gewoon weg, Fré! Je hebt hier niets te zoeken!" Zei ik en probeerde de deur dicht te doen, maar hij was te sterk.

"Ik wist wel dat je me graag zag, baby!"

"Wat?!" Schreeuwde ik uit.

Ik wist totaal niet waar hij het over had.

"Je gebruikte mijn oude bijnaam."

"Zoals je zelf zegt 'oud', verleden tijd dus!"

Deze keer duuwde hij tegen de deur en ik vloog tegen de muur, omdat hij te sterk was. Dat is altijd al zo geweest.

"Te. te. te.." Zei hij en wees met zijn vinger.

Ik wreef over mijn hoofd, omdat het best wel pijn deed.

Hij kwam dichter naar me toe en ik kon niet doen. Ik stond daar gewoon tegen da muur en ik kon niet weg gaan. Hij deed met zijn hand de deur dicht en dan kwam hij voor me staan, echt zo'n 10 centimeter van mijn gezicht vandaan.