Trip To Paris {L.H.} ✔️

Hoofdstuk 47

Ik was bijna helemaal in elkaar gekropen en het deed bijna pijn.

De voordeur vloog voor een tweede keer open en alle geluiden waren weg. alles was weg alsof er niets was gebeurt.

"Laat me los!" Hoorde ik iemand nog zeggen.

Huh? Wat is hier gaande? Ik dacht dat ze voor mij kwamen?

De deur van de slaapkamer ging zachtjes open.

"Hier is niemand!" Hoorde ik iemand zeggen.

"Waar kan ze toch zitten?" Hoorde ik iemand anders zeggen. Ik kende hen niet, ik kon de stemmen niet herkennen.

"Doorzoek alles, maar dan ook alles!" Zei een derde persoon.

Het was net of ik alleen maar stemmen kon horen, want ergens in de verte hoorde ik sirenes.

"Wacht eens.." Zei iemand heel dichtbij en ik kneep mijn armen strakker om mijn benen en kneep mijn ogen dicht zo hard ik maar kon.

"Gevonden.." Zei dezelfde persoon.

Ik voelde een hand op mijn schouder en schrok. Ik stond in een keer recht en zonder dat ik wist wie het was sloeg ik hem. Ik wou mijn ogen niet openen.

"Hé, hé, hé! Alles is ok.." Zei de persoon en hield mijn beide armen vast.

Ik opende zachtjes mijn ogen en zag voor me een politieman staan. Ik weet niet waarom, waarschijnlijk door wat er net is gebeurt, maar ik begon direct te huilen. Ik gaf de man een knuffel en het kon me niet veel schelen.

"Shhh, alles is goed nu.." Zei de man en wreef over mijn rug.

Ik trilde helemaal van de actie die net voorbij was.

"Kom maar mee.." Zei de man, legde een warm laken rond me en liet me de deur uit gaan.

Ik ging de bekende trappen af en had schrik voor wat me nu te wachten staat.

De man die voor me liep legde zijn hand op de deurklink van de uitgand en checkte me even.

"Alles ok?" Vroeg hij dan.

Ik knikte zachtjes nadat ik weer een rilling over mijn lichaam kreeg.

"Ok.." Zei de man stil en opende de deur.

Ik zag niet veel want er waren te veel flitsen. Mensen waren aan het roepen en aan het huilen. Sommigen zuchten van oplichting.

Ik sloot mijn ogen en voelde de de man achter me een arm om me deed om me naar iets te lijden.

Ik wandelde en wandelde en dan was ik het zat. Ik opende mijn ogen en deed mijn hand voor me zodat ik niet al te veel licht op nam.

Ik zag vele mensen staan, maar geen bekende. Ik zag dat het gebouw was afgesloten. Ik zag zelfs sommige journalisten.

Ik zag een groepje meisjes huilen en een van hen zwaaide naar me. Ik schudde de arm van de man weg en liep naar de meisjes.

Degene die zwaaide schudde de andere meisjes door elkaar. Ze keken op en huilde nog harder.

Als ik bij hen was aangekomen gaf ik ze gewoon een gezamelijke knuffel. Ik ken ze dan wel niet maar ik moet nu ook eens uithuilen. Daar stonden we dan met zijn vijven te huilen.

"Alex?" Vroeg een van de meisjes.

Ik keek op. "Ja?"

"Ik.. Ik hoop dat alles goed komt.. " Zei ze.

Ik knikte en probeerde een kleine lach te vormen.

"Ik ook.." Zei ik dan.

"Ik hoop dat jullie terug bij elkaar geraken.." Zei een ander.