Her Life

KABANATA-ISA

~~~~~~~~~~~~~
KABANATA ISA
~~~~~~~~~~~~~

Vriella's POINT OF VIEW

SA mga panahong nagdaan hinding hindi ako nagsisi na nag mahal ako kahit na hindi ako mahal. Masakit pakinggan ang bawat ginagawa nila pero wala akong magagawa doon. Isa lamang akong hamak na babae na ang tanging alam lang ay mag mahal ng walang kapalit. Ang asawa ko ay Si Ryker De-Guzman isang mayamang, Sikat na business man na napangasawa ang isang tulad ko na walang alam. Napangasawa ko siya dahil nakilala ako ng dad niya sa isang event kung saan kumanta ako sekreto akong kumakanta na walang nakakaalam tanging ang dad niya lang ang nakakaalam at nakakakita ng totoong ako. Kaya simula non gusto niya akong mapangasawa ng anak niya. Hindi ko alam kung bakit niya ako gustong mapangasawa ang anak niya. Tinanong ko siya kung bakit ang sinabi niya lang 'Dahil gusto kita para sa anak ko' yan ang mga katagang sinabi niya sakin. Nagmakaawa pa siya sakin para pakasalan ko ang anak niya wala na akong nagawa kundi ang pumayag. Ayokong may nakikita akong nagmamakaawa sakin kaya pumayag ako. Hanggang sa ito na nga ang nangyari sakin. He always hurting me physically and emotionally. Hindi ko aakalain na ang isang tulad ko ay maiinlove sa gaya niyang heartless-man. Wala akong pinagsisihan na minahal ko ang isang gaya niya.

"Nakahanda na ang pagkain." Nakangiti kong tawag sakanila pagkatapos nilang matapos sa mga pinagsaluhan nila masakit? Oo. Pero wala akong magagawa iyon nalang ang tanging paraan para maibsan ang galit ng asawa ko sakin. Tumayo naman sila pagkasabi ko non. Naglalambingan pa sila habang papunta sa kitchen. "Hon my friends invited me. Birthday kasi ng isa kong kaibigan. Can i come?" Rinig kong tanong ng Selena.

Naglilinis ako ng sala. Medyo malapit lang ang sala sa kitchen kaya naman naririnig ko ang usapan nila. Hindi ko alam anong meron sakanilang dalawa. Balita ko kasi merong mahal ang asawa ko hindi naman si selena iyon.

"Sure but I'll come with you."Rinig kong sagot ng aking asawa. Kailan ko kaya maririnig ang boses ng aking asawa na may pag ka-possessive, Siguro sobrang saya non!.

Napabuntong hininga nalang ako sa naiisip ko. Sinimulan ko ng mag linis, Mag punas ng glass window.

"Stupid poor girl, Don't go out side if you want to sleep on your room." Mariin at malamig niyang sabi. Nakatingin lang ako sakanilang dalawa habang papalabas ng pinto. "Mag iingat kayo." Nakangiti kong sabi kahit na hindi nila ako pinapansin. Wala akong ibang ginawa kundi ang ngumiti at ipakita sakanila na okay lang ang ginagawa nila kahit na ang totoo nasasaktan ako.

"Isang ngiti. Katumbas ang pagpatay sa puso ko." Mahina kong bulong at kasabay ang pagpatak ng luha ko. Ang isang gaya ko na walang ibang ginawa kundi ang magpakatatag. Lagi akong ngumingiti kahit na nahihirapan na ako. Hanggang sa huli hindi ako magsisi mahal ko.

Smile is the best solution to hide our pain.

~~~

"Oh siya sige. Ingat ka ha? Amv." Nakangiting sabi ni Nicky. Kaibigan ko dito sa coffe shop. Nagtratrabaho ako kahit na mayaman ang asawa ko. Kahit na kailan hindi ako humingi ng pera para pambili ng kung anong materyales na kailangan ko. Hindi alam ng asawa ko na nagtratrabaho ako ang alam niya lang pag late akong uuwi nanglalandi ako, Naglalakwatsa.

Alas otso na ng gabi magaglit na naman nito si ry dahil late akong umuwi. Nagtratrabaho ako para sa pamilya ko para sa asawa ko. Lahat ng sahod na nakukuha ko ibinibili ko kung ano man ang favorite nila kahit na mahal pa ito kaya kahit na magkakubakuba ako sa pagtratrabaho wala akong pake basta maibigay ko kung ano man ang gusto nila kahit na ang buhay ko pa.

"Why are you late? Do you know what time is it huh Vriella?" Salubong sakin ng asawa ko. Nakatayo siya sa harapan ng pinto ang kanyang mala-adonis na muka ay madilim itong nakatingin sakin.

"I-m sorry ry." Hingi kong paumanhin. Kahit na alam kong walang saysay ang sorry ko sakanya.

Napaupo ako sa lakas ng sampal na natamo ko. Gusto kong umiyak pero hindi ko ito ginagawa because 'crying can't solve my problem'.

"Bullsh't your fucking sorry Vriella. I don't need your sorry. Ilang beses ko ba dapat sabihin sayo na bawal kang lumabas?!" Galit niyang sigaw. Napapikit nalang ako ng hilahin niya ako gamit ang buhok ko. Ang sakit ng anit ko lalong lalo na yung puso kong mas durog pa sa paminta.

"N-naghahanap ako ng trabaho." Sabi ko kahit na hindi niya ito papakinggan. Sa bawat pagsasalita ko ay tatagos lang ito sakanya na tila isa akong kaluluwa. Kailan nya kaya ako papakinggan? Kailan nya kaya ako mararamdaman? Kailan ba ako magiging halaga sayo Ry? Gusto ko rin maranasan ang yakap mo.

"How many times do I have to tell you na bawal kang magtrabaho?!" Sigaw niya uli at hinawakan ako sa panga. Nakatingin ako sa mga mata niya napunong puno ng galit. Sweet sanang pakinggan ang bawal akong magtrabaho pero hindi e. Kailan nya ba balak tanggapin ako? Kahit pag tanggap nalang, kahit wag ng mahalin, okay na ako 'don e, hindi ko naman hinihiling na bigyan nya ako ng pagmamahal, ang gusto ko lang naman ay ang maranasan kung pano maalagaan, kung pano may nag-aaruga sayo.

"Bullsh't you! Fvck you!" Sigaw niyang muli at tinulak ako palabas ng gate kaya napasubsob ako sa semento. Masakit yung pagkasubsob ko pero para akong tanga na hindi manlang kumikilos, hinahayaan ko lang syang saktan ako, minsan napapaisip ako kung kailan kaya sya magsasawa na saktan ako? o magsasawa kaya sya?

"I want you to die! Can you die now please?!" May bahid na pagmamakaawa sa dulo ng sinabi niya. Gusto kong maiyak dahil sa nagmakaawa siya para mamatay ako. Ganyan ba talaga ako kawalang halaga at pwede ng magmakaawa para mamatay? kung gayo'n napaka Walang kwenta pala ng buhay ko.

"I-i can't." Halos pabulong kong sabi at alam kong narinig niya iyon dahil nakatanggap muli ako ng malakas na sampal sakanya.

"F'ck you bitch!" Malakas niyang sigaw. Bago siya pumasok sa loob tinadiyan niya muna ako. Napangingala ako sa langit ng umulan. Ano bang silbi ko sa mundo? Gusto ko lang naman mahalin, gusto ko lang maramdaman pagmamahal nila bakit sobrang hirap ibigay? Bakit kailangan saktan ako? Bakit kailangan maramdaman ko ang paghihirap? Do I really deserved this?

"B-bakit sa tuwing nasasaktan ako umuulan?" Mapait kong sabi. Paika ika akong tumayo at lumapit sa may gate. Niyakap ko ang tuhod ko. Sinubsob ko ang muka ko sa pagitan ng dalawa kong tuhod. Mabuti pa ang ulan lagi akong dinadamayan pero yung mg kadugo ko, wala manlang silang binibigay na pag-aalaga. Ni-minsan hindi ako tumigil sa kakapangarap na maranasan mahalin ng pamilya ko.

Pagnagmahal ka laging may kapalit na sakit katulad ko. Ang tanging ginawa ang magmahal kahit na walang nagmamahal sakin. Ang buhay ko na punong puno ng sakit. Kahit kailan hindi pa ako nakikitang umiyak ni ry dahil iiyak lang ako pag nawala ako.

Kung ang mawala ba ako ay ikasasaya nila? Ang mundo ay walang kasiguraduhan sa lahat ng bagay maari akong umalis at hindi na bumalik pa kahit na kailan. Patawa at saan naman ako aalis?

Dinukot ko ang litrato na nasa bulsa ko ang pamilya ko at ang asawa ko. Marahan ko itong hinaplos at sunod sunod na pagpatak ng luha ko.

"M-ma, Pa mag antay lang po kayo. Haha. H-hindi po ako titigil na mahalin kayo kahit na ang puso ko namamaga na. W-wala po kayong anak na mahina. Lagi niyo pong tatandaan na nandito lang ako nag aantay. M-mag p-pansin ako sainyo kahit kapalit ay sakit ang maidudulot sa puso ko. Haha. Sge lang Ma-pa saktan niyo ako wala akong pake k-kasi mahal ko kayo ma. I-ikaw naman ry wag kang mag alala kahit na paulit ulit mo akong patayin sa isipan mo mahal kita. S-sorry ry,ma-pa kung hindi ko kayang matupad ang hiling niyo na mamatay ako a-yoko pong mamatay na hindi naipaparamdam sainyo na mahal ko kayo. Sorry po mama papa. M-mahal na mahal ko po kayo." Mahaba kong lintanya at tumingala sa langit na patuloy parin ang pagbagsak ng malakas na ulan. Ganto nalang ba talaga ang buhay ko? Lagi nalang ba talaga akong iiyak? Wala bang araw na magiging masaya ako? Kailangan ba talaga lagi akong lumuha? Required ba sa buhay ko na mag labas lagi ng luha?

"The cloud is crying too." Nakangiti kong bulong kahit na pumapatak ang luha ko. Mamahalin ko kayo hanggat sa makakaya ko sabi ko sa isipan ko at niyakap ang litrato na hawak ko. Pangarap ko lang naman na mahalin nyo, napakahirap bang hilingin yun? Kahit isang pekeng pagmamahal nalang, maranasan ko lang kung ano feeling na minamahal ng Ina.

I treated like I'm worthless again.