Her Life

KABANATA-SIYAM

~~~~~~~~~~~~~~~~
KABANATA SIYAM
~~~~~~~~~~~~~~~~

KAARAWAN ko ngayon kaya excited na ako. Naghanda na ako para sa aking asawa. Nagpareserve ako ng restuarant nagtrabaho ako at nag papart time para dito sa birthday ko kahit na imposibleng mangyari na darating ang asawa ko. Simple lang ang paligid pero maganda pinaghandaan ko talaga to. Nagtratrabaho ako kahit na bugbog pa ang abot ko. Tenext ko na ang asawa ko na pumunta diya dito gusto kong makasama ang asawa ko kahit na sandali lang. Mamaya pupuntahan ko ang sina mama at papa para batiin si papa dahil ang birthday ko at birthday ni papa ay laging sabay pero kahit kailan hindi pa ako nakapag celebrate na kasama si papa dahil ayaw niya. Simula bata ako lagi akong binubully dahil ampon lang daw ako pero sabi ng nanny ko wag daw akong maniniwala. Hindi ko alam bakit ganon kalaki ang galit nina papa sakin. Pinangarap ko na bata palng ako alagaan ako nina mama at papa pagnagkaroon ako ng sugat. Nakaupo ako malapit sa glass na pader kaya kita ko mula dito anong nangyayari.

GABI na at wala parin ang asawa ko. Kahit na imposibleng mangyari naghanda parin ako dahil gusto ko siyang makasama. Napatingin ako sa isang waitress na lumapit sakin.

"Ma'am dadating pa po ba inaantay niyo? Mag e-eleven na po kailangan na po naming magsara." Magalang niyang sabi. Ngumiti ako sakanya kahit na ang mata ko ay puno ng lungkot at pangungulila.

"Maya-maya po." Nakangiti kong sabi. Tumango nalang siya at umalis. Inikot ko ang paningin ko sa restaurant na pina reserve ko napakaganda. Inayos ko talaga to para sa asawa ko. Naiintindihan ko kung bakit hindi siya makakapunta dahil napakabusy niyang tao. Napabuntong hininga nalang ako bago linisan ang restaurant. Masakit sobra pero gaya ng sabi ko kahit na durugin ng paulit ulit ang puso ko wala akong pake mahal ko sila.

Kinuha ko ang relo na binili ko. Hindi ito expensive gaya ng iba pero ito buong puso ko itong pinatrabahuan para sa papa ko. Regalo ko ito sakanya sana tanggapin niya. Pinaghirapan ko ito pag uuwi ako ng gabi ito ang dahilan dahil gusto kong makabili ng relo manlang para sa kaarawan ni papa.

Sumakay na ako ng taxi papunta sa bahay. Kailan ko kaya mararamdaman ang pagmamahal ng isang pamilya? Napatingin ako sa phone ko ng mag ring ito. Tiningnan ko kung sino ang caller bigla nlng akong kinabahan dahil sa tumawag.

"H-hello po." Kinakabahan kong sabi. Sana mali ang iniisip ko please. Kahit na saktan ako ng pamilya ko at ng asawa ko pero please sana mali ang iniisip ko.

"Ms. Hernandez kailangan mo ng m—"Hindi ko pinatapos ang sasabihin niya dahil pinatay ko ito. Ayoko please kahit kailan hindi sumagi sa isipan ko ang sarili ko dahil mahal na mahal ko ng pamilya ko gusto kong ituon sakanila ang pansin ko kahit na ang kaplit nito ay pananakit.

Nakarating na ako sa bahay pero hindi muna ako pumasok dahil baka may mga bisita si papa at pagalitan niya ako. Ikinahihiya ako ni mama at papa pero okay lang. Sinilip ko mg makita kong wala naman. Pumasok na ko sa gate pero bago pa ako makapasok sa pinto ng makarinig ako ng tawanan. Binuksan ko unti ang pintuan. Sunod sunod na tumulo ang luha ko. Tinitigan ko ang muka ng parents ko ang saya nila nandon si Xena at ang asawa ko pati narin ang pamilya ng aking asawa. Ang saya nila parang hindi ako ng eexcist na yun naman talaga kaibahan nga lang ay nag e-exist ako pero hindi nakikita yun ay isa akong kaluluwa na nag excist. Masakit sobrang sakit ang saya saya nila rinig ko pa mula dito ang tanong ni mama na kailan kayo magppakasal? parang sa sinbi ni mama hindi niya ako naalala. Sabagay kailan ba ako naalala ni mama?Hindi ba niya alam na maari akong masaktan? Naninikip ang dibdib ko pero hinayaan ko lang ito. Pinunasan ko ang luhang patuloy na timutulo bago pumasok sa loob. Napatigil sila sa kakatawa ng mapansin ako. Nakatingin ako kina mama at papa na ngayon masama ang tingin sakin.

"H-happy birthday pa." Nakangiti kong sbi. Tumayo si papa na may galit sa kanyang mga mata. Hinila niya ako palabas masakit ang pagkakahawak niya sa braso ko lalo na at mahaba ang kanyang kuko kaya naman pagtinanggal niya iyon babakat sa mga kuko niya sa braso ko. Napaupo ako sa semento ng itulak ako ni papa.

"Lumayas kana. Hindi ko kailangan ng pag bati mo." Malamig na sabi ni papa. Hindi pwede kailangan ko pang ibigay ang regalo ko sakanya. Kinuha ko ang relo na na pinag iponan ko. Pinakita ko iyon sakanya. Kinuha niya ito kaya natuwa ako pero akala ko lang pala dahil inapakan niya ito. Nagmadali akong gumapang palapit kay papa. Naiiyak ako dahil hindi niya manlang tinaggap ang regalong pinaghirapan ko. Pero alam niya ba?Hindi. kaya hindi ako magagalit kahit na sinira niya ito. Napadaing ako ng maapakn niya ang kamay ko. Pinilit kong kunanin ang relong sira sa ilalim ng paa niya kaya naapakan niya paa ko.ramdam ko ang pagtusok ng mga maliliit na basag ng relo. Mahapdi sobra.

"Hindi ka namin kailangan." Malamig na sabi ni dad bago pumasok sa loob. Inipon ko ang sirang relo at pinasok sa bag ko. Ilang beses na ba nilang sinabi na hindi nila ako kailangan? Ako lang naman 'tong tanga na paulit-ulit pinagsisiksikan sarili ko sakanila.

"S-sayang namn pero 'yan mo na papaayos nalang kita." Nakangiti kong sabi. Kinuha ko ang cp ko at pinunta ito sa gallery. Tinitigan ko ang picture na kinuha ko kanina sakanila ang saya nila dito na hindi nila pinakita sakin. Hinimas ko ito kasabay ang pagtulo ng luha ko.

"H-happy birthday to me. Ha-ppy happy birthday to me. H-happy birthday Vriella."Umiiyak kong sabi. Napatawa nalang ako dahil sa kabaliwan ko. Napahwak ako sa dibdib ko ng sumikip ito.

"D-durog na naman ang puso ko sabagay kailan ba naging buo ito?" Sabi ko sa sarili ko.

"M-ma, p-pa pagod na po ako p-pero ayoko pa pong sumuko hangga't hindi ko nakikita ang mga ngiti niyo. M-ma, p-pa, I'm hurt, Totally hurt." Umiiyak kong sabi. Sana maramdaman niyo po na nasasaktan ako, ang sakit na po.

"S-sa huli kong hininga, Masaya ako kasabay ang pagpatak ng luha ko." Umiiyak kong sabi. Sana nga dahil sa mga panahon nayon bumigay na ang puso kong dinurog na durog na durog na.

The hardest part is you exist but feels like you're invisible.