Her Life

BONUS CHAPTER

~~~~~~~~~~~~~~
BONUS CHAPTER
~~~~~~~~~~~~~~

[Play the song: Time Machine by six part invention]

"Ang ganda naman po kuya ng love-story niyo ni ate Vriella." Nakangiting­ sabi ng bata dito sa orphanage. Its been 2 years simula ang araw na nawala ang asawa ko. When the doctor said that my wife is dead my heart break into pieces feeling ko wala narin ako sa sarili but my family and my wife's family is there for me, for my princess. Paulit-ulit na rumerehistro sa isipan ko kung papaano nawala ang asawa ko. Masakit parin ngayon kahit na dalawang taon na ang nakalilipas. Ngunit kailangan kong tanggapin at kailangan kong magpakatatag para sa anak namin.

"Kuya nasaan po si ate vriella? Kasama niyo po siya?"

Doon ako natigilan sa tinanong sakin ng isang batang lalaki. Mapait akong ngumiti dahil sa tanong iyon. Kahit na kailan walang pumalit sa asawa ko dito sa puso ko. Ipinangako ko sakanya na siya lang ang mamahaling kong babae hanggang sa huli kong hininga.

"She's far away from me." Nakangiti kong sabi. Napakasaya siguro ng pamilya namin kung buo kami. Gustuhin ko mang mabuhay ang asawa ko ngunit papaano? Hindi ako diyos para diktahan ang buhay ng iba. Napakasakit lang dahil sa dinami dami ng tao sa mundo, Bakit kailangan ang asawa ko pa ang mawala?.

"Kids stop asking more question. Kailangan ng umalis ni kuya. Mag b-bye na kayo." Nakangiting sabi ni Mother Fie. Nakangiti namang tumingin sakin ang mga bata bago kumaway. Inihatid na ako ni Mother fie palabas ng orphanage at nakita ko ang prinsesa kong karga ni Ina na katabi si Jb. After my wife died isa sila sa mga tumulong sakin para mapabilis ang pag move-on ko ngunit ganon kadali yun dahil sa tuwing naalala ko ang asawa ko parang kahapon lang nangyari.

"D-dwaddy." Bulol na sabi ng aking prinsesa. Kinuha ko siya sa pagkakarga ni ina. Sa tuwing nakikita ko ang anak ko naalala ko ang mommy niya. Nakuha niya lahat dito maliban sa mata. Siguro nga hindi nabuhay ang kakambal niya ngunit naiwan naman sakin ang laging mag-papaalala sa asawa ko.

"Ang laki na ng anak mo Mr. De-guzman. Manang mana sa nanay ang ganda." Nakangiting sabi ni Mother Fie. Sinuklian ko nalang siya ng isang ngiti bago ko itinuon ang pansin ko sa prinsesa ko.

"How's my princess?" Nakangiti­ kong tanong habang nilalagay ang ilang hibla ng buhok niya sa taenga niya.

"I'm fine dwaddy." Nakangiti niyang sabi. Natatawa ako sa kakulitan ng anak ko. Bulol siya kapag nagsasalita siya ng daddy. Ang saya ko na nagkaroon ako ng anak sa asawa ko. Hindi ko pinagsisihan na naging asawa ko siya. Ako na ang ipinagpalang lalaki sa mundo dahil nakapag-asawa ako ng lovable girl yun ay ang asawa ko.

"Let's go bro, Nag-aantay na sila." Nakangising sabi ni Jb. Masaya ako para sakanila dahil sa gumaling na sila at sigurado ako na masaya din ang asawa ko ngayon dahil magaling na ang mga kaibigan niya na nakasama niya since they're a child.

"Dwaddy Let's visit mommy na po." Nakangiting sabi ng aking anak. Kinurot ko ang kanyang maliit na ilong dahil sa ka-cutan.

"Halika na, Excited na anak niyong mabisita mommy niya and her twin." Tumatawang sabi ni ina. Wala na akong nagawa kundi ang sumakay kami sa sasakyan papunta sa pinakamamahal ko.

~~~

"Andito na pala kayo.Kamusta ang apo namin?" Nakangiting bungad samin ni mom pagkadating namin sa cemetery. Hindi ko parin mapigilang masktan sa tuwing nakikita ko ang pangalan ng asawa ko na nakaukit sa lapida. Unti unting bumabalik kung papaano siya nawala. Ang akala ko tanggap ko na nawala siya ngunit hindi pa pala dahil naiiyak parin ako sa tuwing dadalaw ako.

"It's okay cous, I know Vre is happy now dahil nandito lahat ng mga mahal niya kahit na unting panahon naging mahalaga rin siya sakin." Sabi ni Warren. Matapos niyang malaman ang nangyari sa asawa ko agad siyang nag pabook ng flight para makauwi ng pinasa. He's busy with his company kaya hindi na ako magtataka hindi siya nakapunta ng nasa hospital ang asawa ko.

"Yeah."

Napatingin ako sa paanan ko ng makita ko ang prinsesa kong nakayap sa dalawa kong binti. Agad ko siyang binuhat para hindi mahirapan ang prinsesa ko.

"Dwaddy let's talk mommy and my twin po." Nakangiti niyang sabi. Nasasaktan ako para sa anak ko dahil hindi niya manlang nasilayan ang kanyang mommy. Unti-unti kong ipinaliwanag sa anak namin kung ano ang nangyari kaya alam niya ang lahat at masaya ako na hindi siya nagalit sakin dahil sa mga kagaguhang ginawa ko noon.

"Okay." Nakangiti kong sabi. Lumapit kami kung saan nandon ang lapida ng asawa ko. Wife tingnan mo nandito kaming lahat. W-wife hanggang ngayon masakit parin. Hindi ko parin matanggap ang pagkawala mo but It hurts the most when you said that you're letting go.

"M-mommy I'm your daughter po. I'm Rain Vriesheya, Mommy. I want to see you po but dwaddy said that I can't see you po because you're in heaven, M-mommy. I want to hug you, I want to feel your love Mom, But dwaddy always said to me that you're always love me and you're always by my side. M-mommy are you with my twin? M-mom tell to my twin that I also love him, M-mommy you know what po sometimes I saw daddy crying at night, M-mommy come back to us please."

Damn! Ang sakit. Niyakap ko ang anak ko at mas lalo lumakas ang pag iyak niya ng yakapin ko siya. N-napakasakit.

"I-i'm sorry my princess, Don't cry now daddy is hurt seeing his princess crying." Nakangiti kong sabi ngunit may bahid na lungkot. Kung sana lang nandito pa ang asawa ko magiging ganito ba ang buhay namin?

"O-okay po dwaddy. I love you dwaddy and Mwamommy."Aniya ng anak ko. Marahan kong pinynasan ang luha niyang dumadaloy.

"We love you too baby." Nakangiti kong sabi. Binuhat ko na ang prinsesa ko para bumalik na kami kina Mom. Kumakain na sila pagbalik namin ang iba naman ay nagkukulitan.

"Dwaddy, Lola, lolo let's release the birds na po." Masayang sabi ng aking anak. Ito ang request ng anak ko ang magpalipad kami ng puting ibon na may mga sulat. Lahat ng gusto ng anak ko lagi kong ibinibigay sakanya.

"Wahhhh dwaddy, I count na po 1,2,3." Sigaw ng anak ko kasabay ang pagpakawala namin ng mga ibon. Sana maging masaya kana ngayon kung nasaan kaman mahal ko. Siguro nga ito na ang tadhana natin ang manatiling magmamahal ang mga puso natin ngunit magkalayo. Kahit na kailan hindi kita ipagpapalit na kahit na sino.

"We love you m-mommy." Nakangiting­ sabi ng anak ko habang nag b-bye sa mga ibong nagliliparan pataas. Kinarga ko amg anak ko at hingkan ang kanyang noo. Wife thank you for your wonderfull gift for us.

Good bye doesn't mean it's forever, we're just separated, you is in the other the dimension while me, i'm in the living world. We don't need need to forget the people saying good bye to us instead be thankful because of them we learned our lesson, they teaches us a lesson, And maybe someday we will meet them in the other world and different personality.