Chasing the Dreams of Love (Stand Alone #1)

41

41

"Wag ka munang matulog, kakakain mo pa lang." sita sa akin ni Jacob nang dapat ay pupunta na ako sa kwarto. Kanina niya pa binabantayan ang kilos ko. Pinaupo niya mo pa muna ako sa sala at hindi mo na ako pinapunta sa kwarto. Siya na nga naghugas ng mga nagamit 'kong utensil at nagligpit din ng kalat ko.

"Inaantok kana?" tanong niya at umupo sa upuan sa tabi ko. Tumango lang ako kahit hindi pa naman ako inaantok.

"Maya-maya, mga isang oras." sabi niya. Hindi na lang ako nagsalita. Hindi ko alam ang gagawin ko at masyado ako naba-bother sa presensiya niya.

"Wag ka na muna magtrabaho bukas, give yourself a rest. Dito muna ako magi-stay nang mabantayan kita, at ang mga anak natin." sabi niya at hinubad ang longsleeve suit niya. Hinubad niya rin ang dalawa niyang sapatos at tinabi sa gilid. Tinanggal nya ang dalawang butones ng polo niya marahil ay mainit.

"Baka matanggal ako sa trabaho, kaka absent ko lang ngayon."

"Much better, so you can now stop working. And I will be the one who will feed you." itinungkod niya ang siko niya sa kanyang binti at tumingin sa akin. Umiwas lang ako ng tingin.

"Tell me everything, Niya. Tell me everything about you." nilipat niya ang upuan sa harap ko. Hinila niya ang upuan ko palapit sa kanya na ikinagulat ko.

Marahan niyang inayos ang buhok ko. Nilagay niya ang mga nagkakalat na buhok sa aking mukha sa likod ng tainga ko. Hinawakan niya ang pisngi ko at tumingin sa mata ko. Dahan-dahan niya akong hinalikan noo.

"I'm sorry for what I said earlier, i didn't mean it. You're not selfish. You're a mother who did everything for our children. You always want the best for them that's why you're working so hard right?" tumingin siya sa mata ko. Dahan-dahan akong tumango.

"You're a good mother, Niya. You really did well for raising our child. They are very respectful and I can't thank you enough for giving me such a blessing to me. I want to be a father to them, to also raise them, to be with them, to let them know that their father is regretting for what he did to their mother and to them. I'm willing to give you and to our children, my whole life. Just let me, Niya." hinawakan niya ang kamay ko.

Tinignan ko siya. Alam ko na sinsero siya sa sinasabi niya pero bakit ganoon, bakit parang may pumipigil pa rin sa akin, bakit parang nahihirapan na ako maniwala, na totoo yung mga gagawin niya.

"Hindi naman kita pipigilan, wag mo lang ako saktan." mahinang sabi ko sa kanya. Narinig ko ang pagbuntong hininga niya.

"Did I hurt you?" tanong niya. Tumango ako.

"I'm sorry." mahinang sabi niya at yumuko.

"Ayoko na umiyak." pag amin ko sa kanya. Pag sinabi 'kong ayoko nang umiyak, ibig sabihin ay ayoko nang mapagod. Dahil ang pag-iyak ay inuubos ang lahat ng iyak ko.

Tumango siya. "I will not let you cry again. I promise." hinalikan niya ang likod ng palad ko.

"Samantha and I are just friends. We are not in a relationship. I didn't say that the twin are not my chid to protect them. There's a right them for them to know that we have a children but it's not necessary for them to know. I don't want the public to know that I have you and our children because I don't want you to lose your privacy and freedom. I hope you do not misunderstood me." sabi niya sa akin.

Napabuntong hininga ako at tumango. Mukhang totoo naman ang sinasabi niya at hindi siya nagsisinungaling. Hindi ko lang alam kung bakit kailangan niyang sabihin ang relasyon nila ni Sam dahil hindi ko naman tinatanong.

"I'll just get my stuff in my car." pagpapaalam niya at lumabas ng bahay.

Tinignan ko ang orasan at 11 na ng gabi. Hinawakan ko lang ang kamay ko at pinaglaruan 'yon. Natutuwa naman ako dahil humingi siya ng patawad kaso tapos na, na-damage pa rin ako, pero at least ay humingi pa rin siya ng tawad at binawi ang sinabi niya.