Een jongensinternaat?!

Hoofdstuk 1~ The accident

{Haylay}

Het is nu precies een week gelden toen mijn vader overleed. Ik geloof het nog steeds niet, het lijkt of hij elk moment weer naar binnen kan komen lopen. En wat ik het aller ergst vind, ik heb niet eens afscheid kunnen nemen.......

Ik ben blij dat ik niet naar school hoef. Dat had er nog eens bij moeten komen, docenten die denken dat het feest is en blij gaan lopen doen..... ugh! Mijn moeder is even naar het winkel centrum, om wat boodschappen te doen. Niek en Beau zijn naar vrienden en ik ben hier, alleen, in de vakantie en ik verveel me dood. En omdat het zo stil is blijf ik maar met mijn gedachten bij papa en Daantje.

Het is zo'n twee uur later en er is nog steeds niemand thuis! Echt hoor,waar blijven die mensen? En dan gaat de bel. Dat zou mijn moeder wel zijn, die is vast weer de sleutel vergeten

En geloof me dat gebeurt vaak!

Maar als ik de deur open doe, is het niet mama, zijn het geen Niek en Beau, maar twee politie agenten? "Ehmm... hallo, wat is er aan de hand, wilt u mijn moeder spreken want die is nog even boodschappen doen. Of komt u voor mij!!

Ik probeer ze voor te blijven met de vragen, want echt, ik ben in paniek aan het raken!!

Nee toch?? Wat heb ik fout gedaan, moet ik de bak in, met zo'n gestreept pakje en een zware kogel om mijn enkel, of heb ik mete.." "Nee, mevrouw, sorry dat ik u onderbreek maar uw moeder heeft net een auto ongeluk gehad.. en ze heeft het helaas niet overleefd...

En dan verstijf ik. Is dit echt......

Gecondoleerd mevrouw, en het spijt ons. Moeten wij nog andere familie leden inlichten?

Maar ik krijg geen woord uit mijn keel.

"Ehmm........" en ik schud mijn hoofd. Ze geven een medelevend knikje, lopen het tuinpad af en rijden de straat uit. En ik blijf trillend achter in de deur opening.

Als ik op de bank ben gaan zitten kan ik het me nog steeds niet beseffen, mijn ouders zijn weg en ze komen niet meer terug. En als ik daar aan denk stromen de tranen over mijn wangen.

Even later hoor ik Niek en Beau binnen komen. "Heey Daantje, waar is mam, ik heb honger is ze al aan het koken?" Roept Beau "Mam!! We zijn weer thuis." Roept Niek naar boven. En dan zien ze de verdrietige en geschrokken blik op mijn gezicht. "Wat is er?" En Niek komt naast me zitten. "Denk je aan papa?" En ik schud mijn hoofd. "Waaraan dan? Is het Daantje, is er wat gebeurt op school?" En weer schud ik mijn hoofd. "Wat dan wel?" "Mama." "Wat is er gebeurt, staat ze in de file, is er geen eten meer. Ohww nee toch, is er geen eten meer in huis. En ik heb zo veel honger!" Zegt Beau klagerig. En dan begin ik te huilen. En de blikken van Niek en Beau veranderen van vrolijk naar een blik die niet te beschrijven valt. "Het is mama, ze had een ongeluk." Zeg ik met bevende stem. "Ze is dood." En de tranen stromen over mijn wangen. Het is stil in huis en niemand weet wat te zeggen. Dan gaat de telefoon. "Hallo met Haylay?" "Hallo lieverd, met je tante! Is je moeder thuis ik moet haar het grote nieuws vertellen!" "Ik..... ik moet u wat vertellen. Ze is dood, dood net als papa, ze komt niet meer terug nooit meer!" ik laat de telefoon vallen en ren naar boven.

{Niek}

Haylay laat de telefoon vallen en rent naar boven. Ik voel ook de tranen op komen, maar ik pak de telefoon en ga verder met het gesprek.

2e hoofdstuk alweer! Het gaat sneller en beter dan verwacht!! Ik hoop dat de andere hoofdstukken net zo gaan!!

xxx