Όταν Δύο Κόσμοι Ενώνονται [#WWSA2k2018] [#TBGWB18] [#WBC2018] [#SBC2018]

68. Θα σου εξηγήσω αύριο.

"Τι έπαθες?"

Ακούστηκε η ανήσυχη φωνή του πατέρα μου και αμέσως γύρισα για να τον κοιτάξω. Το ξαφνιασμένο του βλέμμα μεταφερόταν μια σε εμένα μια στο κινητό που πλέον βρισκόταν στο πάτωμα.

"Ποιος ήταν?"

Ρώτησε καχύποπτος κάνοντας ένα βήμα προς το μέρος μου.

"Κανείς."

Απάντησα κατευθείαν και αφού πήρα το κινητό άρχισα να ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες για να πάω στο δωμάτιο μου.

"Εβίτα περίμενε!"

Φώναξε ο πατέρας μου από το σαλόνι και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκε απέναντι μου, κρατώντας με από τους ώμους και σκανάρωντας το πρόσωπο μου.

"Γιατί είσαι αναστατωμένη?"

Ρώτησε για άλλη μια φορά ανήσυχος.

"Δεν είμαι αναστατωμένη! Απλός νυστάζω!"

Είπα όσο πιο πειστικά μπορούσα αποφεύγοντας το βλέμμα του που επίμονα προσπαθούσε να κοιτάξει τα μάτια μου.

"Εβίτα είσαι έτοιμη να κλάψεις! Ποιος ήταν?!"

Ρώτησε ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του. Κατευθείαν έκανα ένα βήμα πίσω ελευθερώνοντας με από το κράτημα του και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα ένωσα τα βλέμματα μας.

"Σου είπα! Κανείς!"

Απάντησα και χωρίς να περιμένω απάντηση, μπήκα στο δωμάτιο μου. Μόλις έκλεισα την πόρτα πέταξα το κινητό μου στο κρεβάτι και πήγα στην ντουλάπα. Κόλλησα την πλάτη μου στον κρύο τοίχο και έπειτα άρχισα να κατεβαίνω προς τα κάτω, μέχρι που ο πωπός μου ακούμπησε το ακόμα πιο παγωμένο πάτωμα. Τα χέρια μου πήγαν γύρω από τα γόνατα μου ενώ το κεφάλι μου ακούμπησε στον τοίχο. Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου αλλά δεν έκανα τον κόπο να τα σταματήσω. 

Γιατί να εμφανιστεί τώρα? Τώρα που επιτέλους ξεκόλλησα από το παρελθόν? Τώρα νοιάστηκε? Δεν θέλω να μπει στην ζωή μου ξανά! Και το ξέρω, μπορεί να ακούγομαι υπερβολική αλλά πλέον έχω την ζωή που ονειρευόμουν, για πιο λόγο να γυρίσω στο παρελθόν αφού δεν με ενδιαφέρουν τα λάθη που μπορεί να έκανα? Τόσο καιρό που ήμουν μόνη μου δεν πήρε ούτε ένα τηλέφωνο να δει αν ζω ή όχι και τώρα έρχεται σαν να μην συνέβει τίποτα? Όταν έτρεχα όλη την μέρα για να προλάβω το σχολείο, την δουλειά και το διάβασμα δεν έδωσε κανένα σημείο ζωής! Τι έγινε τώρα? Τι άλλαξε? Γιατί δε....

"Εβίτα πες μου ποιος..."

Ακούστηκε η δυνατή φωνή του πατέρα μου βγάζοντας με από τον λήθαργο μου. Σύντομα η πόρτα του δωματίου μου άνοιξε και εμφανίστηκε ένας νευριασμένος-αναστατωμένος Γιώργος. Μόλις με είδε σταμάτησε την πρόταση του και με κοίταξε έκπληκτος. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του χαλάρωσαν και με αργά βήματα άρχισε να με πλησιάζει.