Όταν Δύο Κόσμοι Ενώνονται [#WWSA2k2018] [#TBGWB18] [#WBC2018] [#SBC2018]

75. ΠΡΏΗΝ ΑΓΌΡΙ ΜΟΥ

"Κουράστηκα."

Παραπονέθηκα σταματώντας να τρέχω καθώς έβαζα το χέρι μου στον ώμο της Άλκηστη.

"Ούτε 2 χιλιόμετρα δεν έχουμε κάνει!"

Είπε ο Στέφανος πλησιάζοντας μας με τους άλλους.

"Για ποιο λόγο να τρέχουμε αφού είμαστε σε εκδρομή!?"

Ρώτησε η Άλκηστη αγανακτισμένη κουνώντας τα χέρια της πάνω κάτω.

"Εσείς θέλατε να έρθετε! Σας είπαμε να μείνετε στο ξενοδοχείο αλλά επ..."

Άρχισε να λέει ο Μάριος αλλά τον διέκοψα.

"Τι λες ρε?! Θα σας αφήναμε να βγείτε έτσι έξω?!"

Φώναξα δείχνοντας τις βερμούδες που φορούσαν.

"Γιατί τι έχουν?"

Ρώτησε ο Άλεξ κοιτώντας την δικιά του που ήταν μπλε.

"Έλλειψη μπλούζας!"

Απάντησε η Άρια απότομα κάνοντας τον να στριφογυρίσει τα μάτια του.

"Ωραία τότε προχωράτε και μην μιλάτε! Εσ..."

Άρχισε να λέει το αγόρι μου, ή μάλλον το ΠΡΏΗΝ ΑΓΌΡΙ ΜΟΥ διότι μετά από αυτό το βασανιστήριο δεν πρόκειται να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί, αλλά μια αντρική φωνή τον διέκοψε.

"Εβίτα?"

Γυρίσαμε και είδαμε τον Νικόλα και την Κατερίνα να έρχονται χαλαροί προς το μέρος μου.

"Τι κάνουν εδώ?!"

Μουρμούρισε ο Στέφανος πλησιάζοντας με.

Ακόμα είμαι θυμωμένη μαζί σου!

"Πως είσαι?"

Ρώτησε η Κατερίνα κάνοντας μια κίνηση να με αγκαλιάσει αλλά δεν την άφησα αφού έκανα ένα βήμα πίσω.

"Τι κάνετε στην Τήνο?"

Είπα ξερά ενώ ο Στέφανος περνούσε το χέρι του γύρω μου.

"Ήρθαμε για διακοπές! Δεν χάρηκες που μας είδες?"

Απάντησε ενθουσιασμένη.

Ναι πως! Δεν με βλέπεις?! Τώρα ετοιμάζω την λίστα με τους καλεσμένους για το πάρτι!

"Πολύ!"

Ειρωνεύτηκα με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

"Μαμά!"

Ακούστηκε μια αγορίστικη φωνή από δίπλα μας. Γύρισα και είδα ένα αγοράκι με κόκκινα μαλλιά να τρέχει προς το μέρος μας κρατώντας ένα παγωτό Oreo στα μικρά του χεράκια. Φορούσε μια μαύρη βερμούδα και μια άσπρη μπλούζα που είχε λερωθεί από το σχεδόν τελειωμένο παγωτό. Πήγε στην Κατερίνα, η οποία είχε σκύψει και αφού πέρασε τα χέρια της γύρω του τον σήκωσε στον αέρα. Ο Νικόλας χαμογέλασε κοιτώντας τους και κατευθείαν έστρεψε το βλέμμα του σε εμένα, που τους κοιτούσα κοκαλωμένη με δάκρυα να είναι έτοιμα να κάνουν την εμφάνιση τους.