အေမွာင္ထဲက [Face of the Devil]

ဇာတ္သိမ္း

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေခါင္မိုးထပ္တံခါးပြင့္သြားၿပီး လိန္ခြၽမ္း တံခါးဝမွာ ေဒါက္တာ့ကိုရပ္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ လိန္ခြၽမ္းရဲ႕မ်က္ႏွာအမူအရာက အဓိပၸာယ္ေဖာ္ရခက္ခဲေစတယ္။

ေဒါက္တာက ငိုမေနေပမဲ့ ေဒါက္တာ့မ်က္လံုးေတြမွာ အခုေလာက္ထိဝမ္းနည္းရိပ္သန္းေနတာမ်ဳိး သူ တစ္ခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ ေဒါက္တာ့ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြက ကြဲေၾကသြားတဲ့ႏွလံုးသားတစ္ခုကို အထင္းသားလွစ္ဟာျပသေနသလိုပဲ။ လိန္ခြၽမ္း ေက်ာက္လင္ဖုန္းကို ဒဏ္ရာရသြား႐ံုေလာက္သာ႐ိုက္ႏွက္ခဲ့မိတာကို ေနာင္တရခ်င္သလိုလိုေတာင္ျဖစ္လာတယ္။

ဘာလို႔ ေက်ာက္လင္ဖုန္းမွလဲ?? သူေရာ ေဒါက္တာ့ရင္ထဲကလူျဖစ္ခြင့္မရိွဘူးလား??

လိန္ခြၽမ္း ေဒါက္တာ့ေဘးနားကိုေလွ်ာက္လာၿပီး ေဒါက္တာ့ေဘးမွာဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ 

"ေဒါက္တာ။ ကိုယ္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေျပာျပရမလား??" လိန္ခြၽမ္း  တိုးတိုးေလးေရရြတ္လိုက္တယ္။

"ဘာပံုျပင္လဲ??" က်ဳိးယြင္ရွန္႔ ဝိဥာဥ္ထိတိုင္ေအာင္ တစ္စစီစုတ္ၿပဲမတတ္နာက်င္ေနမႈကိုအံတုရင္း အနိမ့္အျမင့္မရိွတဲ့ပံုမွန္အသံနဲ႔ျပန္ေမးလိုက္တယ္။

"တစ္ခါတုန္းက ထူးျခားတဲ့ခႏၶာကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သိပၸံပညာရွင္တစ္ေယာက္က စမ္းသပ္ခံပစၥည္းအျဖစ္ ဖမ္းဆီးခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီသိပၸံပညာရွင္က အရမ္းရက္စက္တယ္။ စမ္းသပ္ခံလူသားကို ရက္စက္တဲ့ညဥ္းဆဲနည္းေပါင္းစံုကိုသံုးၿပီးေတာ့ သုေသသနစမ္းသပ္မႈေတြလုပ္ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ အဲ့ဒီစမ္းသပ္ခံလူသားရဲ႕ညီေလးက သူ႕အစ္ကိုကိုကယ္ဖို႔အတြက္ ဓာတ္ခြဲခန္းကိုေဖာက္ဝင္ခဲ့ေပမဲ့လဲ အဲ့ဒီညီေလး အသတ္ခံလိုက္ရရွာတယ္။ အဲ့ဒါကိုျမင္သြားတဲ့စမ္းသပ္ခံလူသားက မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္စိတ္ထိခိုက္သြားၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတ္ေသဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမေသခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒီအစား အဲ့ဒီသိပၸံပညာရွင္ေဘးမွာ သရဲတစ္ေကာင္ျဖစ္လာခဲ့တယ္"