~ Perfection of Villianess ~

အပုိင္း-၇

အိမ္ႀကီးသခင္ႏွင္႕ရန္ပြဲ

"ေဖေဖ သားပ်င္းတယ္။ "

"စာလုပ္လုိ႔ျပီးသြားျပီလား??"

"ဟုတ္~ "

"ဒါဆုိ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ??  ေဖေဖနဲ႕ကစားႀကမလား??"

"အင္း!!"

ပ်င္းရိပ်င္းတြဲမုန္႕လုံးေလးက အားတက္သေရာ ေခါင္းျငိမ္႕လာသည္႕အခါ ဆယ္ဟြန္းဖတ္လက္စျဖစ္သည္႕ ဤကမၻၱ႓ာ၏သမုိင္းေႀကာင္းစာအုပ္အား ပိတ္ပစ္ကာ မုန္႕လုံးေလးအား ဆြဲ၍ ခန္းေဆာင္အျပင္ဘက္သုိ႕ ထြက္လာခဲ႕လုိက္၏။  ဤေရွးေဟာင္းေနရာေဒသ၌ ဂိမ္းကစားျခင္းဟူသည္က အသုံးမဝင္သည္ေႀကာင္႕  ဆယ္ဟြန္း ကစားနည္းေပါင္းစုံအား ပညာရွိဟန္ပန္ႏွင္႕ ျဖစ္ညစ္စဥ္းစားေနလုိက္၏။  ဤေနရာႏွင္႕သင္႕ေတာ္သကဲ႕သုိ႕ ဆယ္ဟြန္းပါ က်ြမ္းက်င္သည္႕ကစားနည္းအား ေတြးမိသည္႕အခါ  မ်က္ႏွာဝင္းခနဲလက္သြားရ၍ ေလ်ာ႕ရဲရဲဆံပင္ရွည္တုိ႕အား ပုိးစရွည္ျဖင္႕ ခပ္ျမင္႕ျမင္႕ထုံးေႏွာင္လုိက္ကာ လမ္းအနွံ႕ရွိ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးမ်ားအား တက္ႀကြစြာ လုိက္ေကာက္ေနလုိက္သည္။ အားခ်င္႕ႏွင္႕ မုန္႕လုံးေလးသည္ကား ေက်ာက္စရစ္ခဲေကာက္ေနသည္႕ ဆယ္ဟြန္းအား နားမလည္စြာ ႀကည္႕ရႈေနႀကေလ၏။

"မုန္႕လုံးေလး ဒီကုိလာ!"

"ေဖေဖ အဲ႕ဒါဘာလုပ္မလုိ႕လဲ?"

"ဇယ္ခုပ္တမ္းကစားမယ္။ "

"ဇယ္ခုပ္တမ္း??"

"ဒီမွာႀကည္႕ ေဖေဖ႕လက္ထဲမွာ ေက်ာက္စရစ္ခဲဆယ္လုံးရွိတယ္။ အဲ႕ဒီဆယ္လုံးကုိ ေျမျပင္ေပၚမွ ခ်လုိက္မယ္။ ျပီးရင္ တစ္ ႏွစ္ သုံး ေလး…… အဲ႕ဒီလုိအျမန္ေကာက္ရမယ္။ သားေဆာ႕ခ်င္လား?"

ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးမ်ားအား တစ္လုံးခ်င္းစီ မုိးေပၚေျမွာက္ကာ ခပ္ျမန္ျမန္ဖမ္းရသည္အား ဆယ္ဟြန္းသရုပ္ျပေနသည္႕အခါ အန္းလ်န္ေလးသာမက အားခ်င္႕ကပါ အနားနားသုိ႕ စိတ္ဝင္တစားတုိးႀကည္႔သည္။ ထုိကေလးႏွစ္ေယာက္၏ပုံစံက ကစားျခင္းဟူသည္လည္း နားလည္ခဲ႕ပုံမရ……။ ကေလးဘာသာဘာဝ ကစားရသည္အား နားလည္ျခင္းမရွိေသာ ထုိကေလးႏွစ္ေယာက္အား သင္ေပးရင္း ဆယ္ဟြန္းပါ သူတုိ႕ႏွင္႕အတူတကြ ကစားျခင္းအမႈအား ျပဳေနခဲ႕မိပါ၏။