"THE SACRED BOOK"

Chapter 2

Kayesha's POV

Five minutes late na naman ako. Tsk. I am not really bothered kung malate man ako o hindi, matataas naman ang grades ko. Hindi naman sa pinagmalaki ko, pero tuwing wala akong ginagawa sa bahay nag-a-advance study ako para hindi naman mahirapan 'yong guro namin sa 'kin diba. Tama na sigurong itong mga kaklase ko na lang ang problemahin niya.

Binuksan ko na ang pintuan at bumungad sa akin ang feeling teenager naming teacher na si teacher Chen. She's half Filipino and half Chinese.

"Why are you late again, Ms. Wallace?" mataray niyang tanong.

"Traffic," hindi nagpapakita ng paumanhing sagot ko.

Tinaas niya ang kaliwang kilay, pinahihiwatig na maupo na ako, kaya nagtungo na ako sa upuan at agad ding ipinuwesto ang mga braso sa mesa at 'saka pinatong ang ulo doon. Ayaw kong makinig sa lesson niya, wala siyang ganang magturo at nakakaantok. Bukod pa doon, ayaw ko rin sa subject niya. Never in my life did I like History.

I am currently taking Commers or Business Management, I don't find her subject connected to my course. Therefore, I will not give my focus to it. Kaya ko namang ipasa ang exams without paying attention to her class, though hindi gano'n ang pananaw ng lahat.

–

Umalingawngaw na ang tunog ng bell.

Sa wakas lunch break na. Pumunta na ako sa cafeteria mag-isa, dahil sa tagal ko na rito ay wala pa rin akong kaibigan.

Panibagong tanghaling tangina na naman. Hindi mo malaman kung cafeteria ba napasukan mo o beehive.

"Bro, si Cindy!"

At nagsimula na ang sigawan. Puro Cindy, Cindy, Cindy. Tsk

Speaking of Bitch

"Hey. Can you leave? you're a virus, I don't want to be affected so sho sho" Isn't she talking about herself?

I stared at her in disgust

"Don't look at me like that, lalo kang pumapangit," nang-aasar niyang puna sa 'kin. Ang mga langaw naman sa likod niya ay tumawa, akala mo may maipagmamalaki, sunod-sunuran lang naman sila.

"Talking about yourself?" walang gana kong tanong.

Sarkastiko siyang natawa, "Ako? Pangit?" galit niyang tugon. Pikon namam pala, eh. "Sino ka ba sa tingin mo? Anong karapatan mong sumabat-sabat sa 'kin?" tuluyan na ngang naubos ang pasensiya niya.

Mapagmataas siyang tumingin sa 'kin pababa, akala mo sobrang laki ng atraso ko sa kaniya. "You," dinuro-duro niya ako, "are nothing! I am the campud queen!" Binigyan ko siya ng tinging nagpapakita na wala akong pakialam.

"Sipsip," mahinang usal ko, tama lang na kaming dalawa lang ang makakarinig.

Tumalikod ako matapos siyang ipahiya sa sarili. Hindi pa man nakakadalawang hakbang, naramdaman ko na ang palad niyang papalapit sa buhok ko. May plano pa siyang makipagsabunutan.

Sa bilis ng reflexes ko, mula sa likod nahawakan ko ang kaliwa niyang kamay at malakas siyang itinulak. Sumubsob siya sa sahig, nahanap ang silbi ng mukha niyang basahan.

The moment she fell was the moment everyone inside the building made a sound of disbelief. Most of them gasped, ang iba'y napatakip ng bibig, pero may ibang nanatiling walang pakialam.

"O my, Cindy!" patiling tawag ng alipores niya at inalalayan siyang tumayo.

"Hindi pa tayo tapos, Kayesha!" galit niyang sigaw sa 'kin.

Kasabay ng pagtaas ng isang kilay ko ay ang pagtaas din ng balikat ko. I flashed a teasing smirk.

I turned my back to everyone. The show is over. I've wasted too much time.

Truth be told, why would I fear someone like her? Eh, pagmamay-ari ako ang eskwelahang pinapasukan niya.

–

The bell rang as the sun slowly set. Hudyat na tapos na ang klase. I stretched my hands, sa wakas the day is coming to an end.

While heading to the parking lot, I heard screaming. The weird thing is it was an internal scream. Telepathy?

"Tulong! Tulungan niyo ako!" followed by high-pitched screams.

With this instinct like mine, you'll probably do what I am doing. Naglalakad lang naman ako ng sobrang bilis hanggang ang lakad-takbo ay naging takbo na.

I found myself heading to the abandoned building, malayo sa main campus. This is a restricted area, bakit may nakakapasok dito?

"Aaah! tulong!"

Mula sa labas, kapansin-pansin ang mga ilaw mula sa loob.

Dali-dali akong pumasok, agad na napunta sa taas ang tingin ko.

May isang lalaki na may kapangyarihang... apoy? the fvck? Agad kong kinusot ang mata sa pag-aakalang guni-guni lang ang lahat.

"Tsk. Stupid daydream."

Pero isang bola ng apoy ang nakakumbinsi sa 'king hindi ako nananaginip o namamalik-mata.

Without the will of dodging the ball of fire heading towards my direction, I closed my eyes.

And questions popped. Are they like me? Am I not the only one? What exactly are we?

~

redmigtak