Jij Bent Van Mij | Compleet

Hoofdstuk 2 ♥

(NIET BEWERKT)

√ Hoofdstuk TWEE

“Kom op nou Kylie,” smeekt Clara me. Clara probeert me nu al zo'n tien minuten te overtuigen om Victoria Secret Binnen te gaan, maar ik blijf maar opnieuw weigeren. Ik ga niet zo'n winkel binnen, wat is het probleem met normaal ondergoed en beha's?

“Clara, ik ga de tassen zo vast in een taxi zetten en dan wacht ik daar op je, oké? Jij mag gewoon naar binnen gaan en kopen wat je wilt, maar dwing mij niet,” smeek ik haar. Ik pak de tassen ondertussen gewoon van haar over en begin zonder op antwoord te wachten naar de voorkant van het winkelcentrum te lopen.

Ik voel mijn broekzak trillen en spring een beetje in de lucht van schrik. Het is gewoon een sms domkop, zeg ik tegen mezelf. Ik heb ineens zo'n heel nerveus gevoel, alsof er iemand naar me staat te kijken, maar als ik om me heen kijk is er niemand die me ook maar een beetje aandacht geeft. Gelukkig.

Ik zet de tassen even op een bankje neer die ergens aan de kant staat en pak dan mijn mobiel uit de achterzak van mijn broek.

Van: Clara <3
Ooit ga ik je mee naar binnen krijgen, dat beloof ik je.

Ik lach hardop om haar rare waanideeën, dat gaat dus nooit gebeuren. Hoe hard ze ook probeert, ik zal harder proberen om eronderuit te komen. Ik haat lingerie.

Plotseling word er een tas onder me vandaag gegrepen en ik kijk op om een lange, gespierde man weg te zien rennen met onze nieuwe kleren. Chips, hij gaat ervandoor. Ik pak de andere tassen, die hij niet heeft gepakt, zo snel mogelijk en ren achter hem aan.

“Dief,” roep ik, maar zo dom als ik ben vergeet ik even dat de mensen hier natuurlijk geen Nederlands praten. Hoe wil ik dan gaan verwachten dat ze me helpen? Ik zet nog een tandje bij met rennen – ik zat niet voor niks op atletiek thuis – maar de man is ongelooflijk snel. Hij rent de trap af naar de ondergrondse garage, die logisch genoeg onder het winkelcentrum ligt. En zodra we beneden komen bij de trap in de garage komt hij plotseling tot een stop. Zo snel zelfs dat ik tegen hem aan bots.

“Au,” mompel ik en wrijf even over mijn voorhoofd, de tintelingen lopen nog over mijn voorhoofd heen door mijn hele lichaam en ik voel ze zelfs door mijn buik heen vliegen. Die man heeft een gespierde rug zeg! “Hé, geef mijn tas terug,” zeg ik dan boos. Heel misschien heb ik geluk en spreekt hij Nederlands? Ach, wie hou ik voor de gek. Nederland is zo klein, niemand in Amerika spreekt Nederlands, waarom zouden ze?

Ik probeer naar mijn tas te grijpen, maar de man houdt hem makkelijk weg van mij en draait zich dan om. Ik kom oog in oog te staan met de knapste jongen – nee, man – ter wereld. Hij is lang, heel lang, minimaal een meter negentig. Zijn haar is kort geknipt en hangt losjes langs zijn hoofd, het is een donkerbruine kleur en als ik goed kijk zie ik een kleine rode tint erin glimmen. Zijn ogen, o, zijn ogen. Ze zijn de mooiste tint bruin die ik me maar kan bedenken. Chocolade bruin en geef nou toe, wie houdt er niet van chocolade? Zijn ogen hebben zo'n vastberaden gloed erin en een klein vonkje dat mij bijna laat dansen van vrolijkheid. Wat is er aan de hand?

Kylie, kom weer tot zinnen zeg!

Als ik terug naar zijn ogen kijken zie ik hoe ze mij zorgvuldig en berekenend aankijken, of eerder staren. Onbeleefd en openlijk aanstaren.

Plotseling grijpt hij me vast, tilt me op en neemt me mee in een busje dat ik nog niet had opgemerkt en die blijkbaar achter hem stond. Ik sla op zijn rug en schreeuw zo luid als ik kan, maar er is niemand die me hier kan horen. Er is niemand aanwezig in de garage en boven in het winkelcentrum zullen ze me wel niet kunnen horen, dus de vreemde man doet niet eens moeite om mijn geschreeuw te snoeren. Geen goed teken als je het mij vraagt.