Jij Bent Van Mij | Compleet

Hoofdstuk 14 ♥

(NIET BEWERKT)

√ Hoofdstuk VEERTIEN

Hier staan we dan. Midden in het bos met niemand om ons heen, niemand in de buurt en hij gaat me eindelijk vertellen wat ik nu al dagenlang afwacht om te horen. Dagenlang speciaal voor hem Engels voor aan het leren ben. Dagenlang voor in dit huis ben gebleven gewoon om te weten waarom hij mij daar zo graag wilt hebben. En nu gaat hij het me eindelijk vertellen.

Mijn hartslag slaat op hol, mijn handen zijn klam en mijn gedachten gaan wild door mijn hoofd heen, maar ik let goed op ieder woord dat hij zegt.

"Kylie, ik ben een weerwolf." En weg is mijn snelle hartslag, weg zijn mijn wilde gedachten. Ik begin zo hard te lachen dat ik bijna niet meer kan ademen. Hij heeft gewoon besloten om me eerst aan het lachen te maken zodat het minder erg lijkt zo meteen, toch?

Als ik opgesoberd ben zeg ik: "En nu de waarheid alsjeblieft. Dit was grappig en zo, maar je gaat hier niet onderuit komen," zeg ik en ik rol nog even mijn ogen. Dit is gewoon te typisch om niet je ogen bij te rollen.

"Kylie, ik ben echt een weerwolf," zegt hij volledig serieus. Geen enkel spoor van een grap te zien op zijn gezicht. Zijn ogen zijn gekrinkeld wat zijn grote concentratie aanwijst, zijn mondhoeken staan omlaag in afwijzing en zijn ogen staan volledig serieus, zijn volledige houding is serieus.

"Laat het maar zien dan," zeg ik voor de grap, maar het volgende moment verrast me.

"Oké," zegt hij, doodserieus. Hij trekt zijn shirt over zijn hoofd heen en ik bedek meteen mijn ogen. Er zijn maagden hier ja! Ik hoor nog meer gefrutsel en ik waag het om heel even te kijken. Sam is nu midden in het precies om zijn broek uit te trekken en ik doe meteen mijn handen weer volledig over mijn ogen. Ik hoef dit niet te zien, ook al is de verleiding ongelooflijk groot. De eerste keer dat ik zoiets zie moet gewoon speciaal geworden, dat heb ik jaren geleden al besloten en dat ga ik nu niet veranderen.

Er klinkt gekraak rond in de stilte van het bos, maar ik waag het niet te kijken, wetende dat Sam half naakt is. Adem strijkt over mijn haar heen en een koud gevoel tikt tegen mijn hoofd aan. Ik neem dit als teken dat Sam klaar is met wat hij ook maar aan het doen was.

Heel voorzichtig haal ik mijn handen voor mijn ogen vandaan en een paar meter voor mij staat een enorme wolf. Hij is prachtig en ik weet dat hij me niks zal doen, want zodra hij ziet dat ik aan het kijken ben gaat hij rustig op de grond zitten om minder beangstigend te lijken. Ik loop rustig zonder angst naar het dier toe en begin hem te aaien.

"Hé schatje, weet jij waar Sam nu ineens naar toe is gegaan?" vraag ik aan hem, ook al weet ik dat hij niet zal reageren. Zijn vacht is zo zacht als dons, maar met een soort van ruwe kant. Het is prachtig zwart met overal grijze plekken. Rond zijn hals, op zijn rug en buik en hier en daar een soort bruingrijze tint erdoorheen. Zijn ogen zijn ook prachtig.

En dan komt het me ineens te binnen. De foto in de hal. Dit is de wolf van de foto in de hal. Precies dezelfde wolf. Het kan niet anders. De ogen van deze wolf schijnen dezelfde intelligentie uit als die in de hal. De wolf blaft op mijn vorige vraag en ik zou haast denken dat hij me heeft begrepen, maar dat kan toch niet?

Ik begin me een beetje ongemakkelijk te voelen, dus stap ik wat achteruit. "Sam," roep ik zo luid als ik kan. Ik loop een rondje om de wolf heen om te kijken of Sam zich ergens achter de wolf heeft verstopt - wat heel goed mogelijk is, want de wolf is zeker wel twee of drie koppen groter dan ik.

Weer blaft de wolf, alsof hij iets duidelijk wilt maken, maar ik kan het gewoon niet in me laten doordringen. "Sam, dit is niet meer grappig. Kom tevoorschijn jij eikel," roep ik boos. Hij heeft me middenin het bos achtergelaten met een wolf die misschien niet zo braaf is als dat hij misschien denkt. Is hij gestoord?