Jij Bent Van Mij | Compleet

Hoofdstuk 17 ♥

(NIET BEWERKT)

√ Hoofdstuk ZEVENTIEN

"Het spijt me. Het spijt me zo erg. Ik verdien je niet. Ik kan dit gewoon niet." De tranen lopen vrij over mijn wangen heen als Sam me meeneemt naar onze kamer nu.

"Ssst. Kylie, kalm maar. Het geeft niet. Ik wacht wel. Ik geef je alle tijd die je maar nodig hebt, het maakt mij niet uit." Hij zet me neer op het bed en strookt met zijn hand de tranen weg van mijn wangen. Hij is altijd zo tender, lief, zorgzaam en geduldig. Waar heb ik hem toch aan verdient? En al helemaal als ik niet van hem kan houden.

"Het geeft wel," snik ik. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe onaantrekkelijk ik er nu uitzie; mijn ogen zijn rood, mijn haar plakt aan mijn wangen, er komen enorme snikken uit mijn keel die erop lijken alsof er ... in mijn keel is gekropen en zo nu en dan ontsnappen er hoge geluiden door het snakken naar adem tussen de snikken door.

"Kylie, kalmeer eerst. Daarna praten nog wel, oké?" Ik knik even, wetende dat ik er toch niet meer uit weet te krijgen.

Sam houdt me het volledige uur dat ik nog in volledige paniek doorbreng mij stevig vast in zijn armen. Bij iedere snik lijkt hij zelf in elkaar te krimpen van pijn en ik weet dat dit moeilijk voor hem moet zijn, maar alles wat ik heb proberen te vermijden komt in een keer naar boven.

Mijn moeder houdt niet van mij, mijn vader die mij altijd onvoorwaardelijke liefde toonde is er niet meer en Clara, die als een zusje voor mij is, kan ik niet meer zien. En dan heb je Sam nog, wie van mij houdt, maar wie ik dat niet terug kan geven. Althans, nu nog niet. En het is allemaal te veel om in me op te nemen.

Het heeft allemaal wel op een of andere manier met liefde te maken. Of het niet vriendschappelijke liefde, ouderlijke liefde of echte liefde is maakt niet uit. Het heeft met liefde te maken en het feit dat ik daar meer dan een half jaar niks van heb gekregen en in plaats daarvan de volledige haat van mijn moeder heb ontvangen.

"Gaat het weer een beetje?" vraagt Sam als mijn snikken weg zijn en mijn ademhaling weer redelijk onder controle is. Ik knik vaagjes, nog niet helemaal zeker van het praat gedeelte. "Kun je me nu vertellen wat er precies aan de hand is?" vraagt hij en ik schud onmiddellijk mijn hoofd, nee, nee dat kan ik niet. Sam zucht, "Kun je me wat over je ouders vertellen?" En die vraag is nog erger dan de vorige.

Sam pakt me bij mijn kin vast met zijn grote handen en duwt mijn gezicht zachtjes omhoog zodat we oog in oog kijken. "Kylie, ik weet dat er iets is met je ouders wat je voor me achterhoudt en ik wilde je tijd gaan geven om je open te stellen tegenover mij, maar het moet nu gaan gebeuren. Je kunt niet voor altijd gesloten blijven tegen mij. We zijn mates. Mates hebben geen geheimen."

Ik weet dat hij gelijk heeft en of ik het nu wil of niet, ik ben verbonden met hem voor het leven. "Ik wil... Ik kan niet." Mijn stem is krakerig en beeft, verse tranen maken hun weg op naar mijn ogen.

"Kylie, kijk me aan," zegt hij als ik naar mijn handen toe kijk. Ik kijk onmiddellijk weer op naar zijn ogen. "Je kunt dit wel. Je moet me alleen vertrouwen en dan zal dit alleen maar het beste voor je zijn. Vertel het me." Het laatste fluistert hij zo zacht dat mijn oren het haast niet opvingen.

Met een diepe hap lucht begin ik mijn verhaal. "Iets langer dan een half jaar geleden is mijn vader overleden. Hij was mijn alles, mijn voorbeeld. Hij was degene die mij onvoorwaardelijke liefde toonde." En zo stort ik me in mijn verhaal. Ik vertel hem over het gala, het momentje met mijn moeder voordat we vertrokken, de afgelegen weggetjes en de dikke pak sneeuw.

Ik vertel hem over de haat van mijn moeder na het ongeluk en het lelijke litteken die ik heb overgehouden aan het ongeluk. Ik vertel hem over de depressie waar ik was ingevallen nadat mijn vader er niet meer was en mijn moeder mij ging haten. Ik vertel hem over hoe Clara er voor mij in die tijd was en hoe zwaar school voor mij was op dat moment, maar ondanks dat alles toch wist te slagen met extreem goede cijfers op de hoop dat mijn moeder toch trots zou worden. Ik vertel hem hoe mijn moeder niet eens reageerde toen ik was afgestudeerd.