Jij Bent Van Mij | Compleet

Hoofdstuk 5 ♥

(NIET BEWERKT)

√ Hoofdstuk VIJF

“Kylie!” hoor ik nog net door het hele huis heen galmen. De wind waait om mijn gezicht heen en mijn haren wapperen voor mijn ogen waardoor ik helemaal niks meer kan zien. En dan met een harde klap kom ik op de grond terecht.

De pijn schiet door mijn been heen en lijkt me eerst even tijdelijk te verlammen totdat ik het werkelijk overal voel. Het bonkt en brand een weg door mijn been heen en het lijkt alsof mijn hele lichaam in vuur komt te staan. Ik moet opstaan en wegwezen hier, dringt het besef door, maar als ik probeer op te staan geeft mijn rechter been uit en met een pijnkreet val ik weer terug op de grond.

Ik grijp mijn been vast en de warme tranen rollen over mijn wangen heen. Het doet zo veel pijn.

“Kylie!” weerklinkt het nu weer, maar dan veel dichterbij. Ik kan mijn ogen niet opendoen. Alles doet pijn. Ik kan niet opkijken. Snikken blijven maar ontsnappen uit mijn keel, ook al wil ik opstaan en wegrennen, maar het lukt niet.

Een nieuwe pijnscheut laat het me weer uitschreeuwen, maar dit keer komt het doordat ik word opgetild. Iemand draagt me weg, maar ik kan nog steeds niet opkijken. Het doet overal pijn, het lukt niet. Met iedere stap die de persoon neemt ontsnapt er een kleine kreet uit mijn keel en bonkt mijn voet nog harder dan eerst.

“Kylie, kalm maar. We zijn bij de dokter,” klinkt Jaces stem, maar ik kan niet stoppen met huilen. Het doet te veel pijn. Dit is misschien wel de ergste pijn die ik ooit in mijn hele leven heb gevoeld. De pijn leidt me af van het feit dat we bij een dokter zijn, anders was ik nu wel in paniek geraakt, maar ik kan helemaal niks. De pijn is verlammend. Het verlamd mijn gedachtegang en mijn normale manier van doen.

Kleine schokjes die door mijn arm lopen verrassen me plotseling. Het zijn geen pijnlijke schokjes. Het is misschien zelfs wel... fijn. Langzaamaan kalmeer ik en als ik mijn ogen open zie ik dat Sam mijn hand vasthoudt en dat hij de reden is van de vonkjes. Zijn bijna twee meter hoge figuur torent boven mij uit, maar ik krijg er alleen maar een gevoel van veiligheid van, in plaats van het gevaar dat ik zou moeten voelen.

Volledig afgeleid door Sam merk ik niet dat ondertussen de dokter bezig is met mijn been en voeten, dus wanneer Jace zegt, “Helemaal klaar.” Schrik ik me dood en ik kijk ik angstig in het rond. Als ik de dokter vijf meter verderop zie staan – zo ver als maar kan in deze kleine kamer – word ik weer een beetje gerustgesteld.

“She isn't allowed to walk for about one hour, because the cast has to dry, so you'll have to carry her to her room,” zegt de dokter, maar zoals altijd is het onbegrijpelijk voor mijn oren. Ik kijk weer terug naar Sam en merk dat hij alleen maar naar mij aan het staren is. Hij knikt even richting de dokter, maar zijn ogen verlaten mijn gezicht nooit. Ik voel een blos opkomen, maar probeer hem toch hopeloos te onderdrukken. Natuurlijk werkt het niet.

Plotseling buigt Sam voorover en een ongemakkelijk gevoel neemt mijn lichaam even over voordat hij me optilt en uit de kamer begint te lopen. Mijn voet voelt veel zwaarder, merk ik als ik in zijn armen lig en ik kijk verrast naar mijn rechtervoet die nu in het gips zit. Ik voel geen pijn meer, dus dat is goed, maar ik had helemaal niks gemerkt van het hele proces dat vooraf ging. Hoe heeft hij zo dichtbij kunnen komen?

Ik schud het maar van me af, want ik weet dat ik de antwoorden toch nooit zal kunnen krijgen.

Als we eenmaal in dezelfde kamer komen waar ik iedere keer weer naartoe wordt gebracht merk ik iets anders op. De twee wachters van de dag ervoor staan weer voor de deur, maar als we in de kamer komen zie ik ook nog twee andere mannen op het balkon staan. Ze staan beide met hun rug naar mij toe, maar ik weet zeker dat ze alles wat hierbinnen gebeurd meekrijgen.