Jij Bent Van Mij | Compleet

Hoofdstuk 19 ♥

(NIET BEWERKT)

√ Hoofdstuk NEGENTIEN

“Waarom wilde je zo graag Clara bellen? En wat heb je haar verteld?” begint Sam.

“Ik heb Clara niks verteld over jullie. Ik heb gezegd dat ik wat dingen moest regelen en dat het prima met mij ging. Toen heb ik doei gezegd en opgehangen voordat jij de kamer binnen kwam stormen.” Ik sla mijn armen over elkaar. De herinnering aan Clara's stem is gewoon te veel. Ze klonk zo gebroken en ik weet dat het door mij komt, ik weet het.

“Waarom?” Dit is het deel dat net zo min onvermijdelijk was. Het moet er ooit van komen dat we het hierover gaan hebben. Maar ik had het toch liever uitgesteld tot later.

“Sam,” zucht ik. “Voordat jij mij kidnapte had ik ook nog een leven buiten dit huis. Ik had mijn beste vriendin Clara waarmee ik hier naar Amerika toekwam. We hadden er jarenlang voor gespaard en natuurlijk hadden we dit niet voorzien. Mijn hele reis stond uitgeplant en ik zou aan het eind van het jaar terug naar Nederland toegaan om daar verder te studeren. Ik had mijn hele leven uitgeplant. En nu... nu weet ik het niet meer Sam.” Ik weiger Sam ook maar voor een seconden aan te kijken terwijl ik hem dit allemaal vertel, dus kijk ik naar mijn samengevouwen handen op mijn schoot.

“Kylie.” Zijn stem kraakt. “Ik kan je niet laten gaan,” zucht hij en voordat ik het weet loopt hij de kamer uit en hoor ik de al te vertrouwde klik van de deur. Sam heeft het slot lang niet meer gebruikt, maar het doet mij pijn dat hij juist nu besluit om dat wel te doen. Alsof ik nu ineens van hem weg ga rennen. Natuurlijk niet! Ik weet niet eens of daar nog wel toe in staat ben.

En niet te vergeten dat die inhuldiging in twee dagen is. Mijn maag draait zich al om bij de gedachte aan deze dag. Ik weet dat het in de ogen van ieder ander geen probleem is om voor zo'n – hoeveel mensen zaten er ook alweer in de roedel? – honderd mensen of zo te staan is voor mij angstaanjagend. Misschien sinds de dood van mijn vader, maar ook een deel door mijzelf. Ik heb het nooit leuk gevonden om tegen grote groepen te spreken.

Het feit dat Sam op dit moment niet bij mij is om me te steunen maakt het niet veel beter. Ik lig op mijn bed en staar naar het saaie plafond. Als ik hier echt voor de rest van mijn leven zal blijven ga ik wel deze kamer opvrolijken. Ik zoek in het rond, maar natuurlijk is hier niet zomaar ineens verf of iets in die richting te vinden. Dat is wel logisch ook.

Een klop op de deur laat me opschrikken uit mijn zoektocht naar verf en ik kijk net op tijd om Jace in de deuropening te zien staan. “Is het alweer tijd?” vraag ik kreunend.

“Nog niet,” lacht Jace. “Ik moest je komen halen van Sam.” Mijn wenkbrauwen fronsen. Waarom zou Sam Jace mij laten ophalen als hij ook gewoon de trap op kan lopen naar hier. Zo moeilijk is dat nou ook weer niet. Ik knik naar Jace en loop dan snel achter hem aan als hij al de deur en meteen de trap afloopt. Hij heeft haast.

Ik ren snel achter Jace aan en mompel dan zo zacht mogelijk: “Stomme Sam, heeft te luie benen om zelf even te gaan lopen en wie mag dan maar weer naar hem toe komen? Kylie!” Mijn naam komt er iets te hard uit en ik kijk naar Jace die hard zij lachen in probeert te houden. “Niet grappig,” grom ik naar hem toe en Jace draait zichzelf snel weer van mij af.

Uiteindelijk blijkt dat Jace me naar Sams kantoor moest brengen en ik slik even moeilijk het teveel aan sappen door. Het voelt net alsof ik naar de directeur van mijn oude school wordt geroepen. Alsof ik nu op mijn donder zal gaan krijgen.

~♥~

“Kylie-Ann de Leeuw en Clara Meijer melden bij de directeur, alsjeblieft,” weerklinkt het door het schoolgebouw. Dit is de eerste keer in jaren dat de oude, verrotte speakers worden gebruikt en het zend trillingen door mijn lichaam heen om te weten dat ze mijn en Clara's naam als eerste weer hebben gesproken, wetende dat we diep in de problemen zitten.