Jij Bent Van Mij | Compleet

Epiloog ♥

(NIET BEWERKT)

√ Epiloog

Toen het vliegtuig landde had ik een huiselijk gevoel, misschien zelfs wel een beetje euforisch. Het idee om weer terug te zijn in Nederland na twee jaar was gewoon vreemd. Er is in die tijd zoveel gebeurd dat ik mijn oude zelf niet eens meer zou terug herkennen, maar slechte veranderingen zijn het niet. Integendeel juist, ik heb geleerd vrede met mezelf en de dood van mijn vader te hebben. Ik heb geleerd om lief te hebben en nog vele andere levenslessen, zoals; vertrouw altijd je kidnapper.

Oké, dat is misschien niet helemaal waar. In mijn omstandigheid was het gewoon het juiste om te doen, maar ik raad het voor ieder ander toch af. Wegwezen daar en bel de politie.

Verder dan gekidnapt worden is er natuurlijk nog veel meer gebeurd. Kort nadat mijn moeder op bezoek was geweest heeft Sam ermee ingestemd mij en Clara onze reis door Amerika te vervolgen. Op een voorwaarde, hij zou zelf ook meegaan.

Clara en ik stemde snel in, Gabe nam tijdelijk de Alfa plaats in van Sam en Jace de bèta plaats en toen konden we vertrekken. We verbleven in luxueuze hotels, aten bij vijf sterren restaurants, maar hadden bovenal veel plezier met alles wat we deden.

Je vraagt je nu dan misschien af hoe het komt dat ik weer terug in Nederland ben? Zo moeilijk is het niet uit te leggen. Toen Sam, Clara en mijzelf eindelijk weer bij het pack huis kwamen na vier maanden (we hadden de daadwerkelijke reis wat ingekort wegens verplichtingen richting de roedel) was er een groot welkom terug feest georganiseerd. We hadden veel lol en kletsten gezellig met iedereen in het rond.

Toen Sam plotseling het podium opstapte schrikte ik me rot. Ik had geen idee waarom hij daar zou moeten staan, want we hadden onze bedankt speeches al gehouden, dus toen Sam begon met een speecht specifiek naar mij gericht raakte ik alleen nog maar erger in de war.

En toen ging hij op een knie zitten. Mijn mond viel open van verbazing en alles om ons heen werd buiten gesloten. De al huilende vrouwen om mij heen hoorde ik niet meer en de juichende en fluitende mannen en kinderen hoorden ik ook niet meer. Ik zag alleen nog maar Sam die mij die oh zo belangrijke vraag stelde. "Wil je met me trouwen?" De onzekerheid glansde in zijn ogen, maar zonder ook maar een seconde erover na te denken zei ik onmiddellijk, "Ja."

Sams blik veranderde onmiddellijk naar dat van een bedroefde man, mijn eigen gezicht veranderde naar verwarring. Waarom is hij bedroefd. "Sorry dat ik het vroeg dan." Zijn ogen glansden van de tranen en ik schudde mijn hoofd heen en weer. Wat doet hij nou?

"Ik zei ja!" roep ik naar hem, volledig verward. Mijn opgetrokken wenkbrauwen zorgden voor een lichte hoofdpijn vooraan bij mijn hersenen.

Sam kijkt volledig verrast zodra het geluid bij hem is aangekomen door alle verschillende mensen met hun verschillende reacties. "Ja?" vraagt hij. Ik knik meteen en Sam rende naar mij toe, tilde me op en draaide me in het rond totdat ik bijna over mijn nek ging.

Vanaf dat moment waren we verloofd. Ik wilde zelf nog een tijdje wachten met het werkelijke huwelijk omdat ik nog maar negentien jaar was, maar ik begon al met het plannen.

Sam had ingestemd om te gaan trouwen in Nederlands, zodat ik mij dichterbij mijn vader zou voelen en mijn moeder er ook bij zou kunnen zijn. Sam laat zijn familie en andere belangrijke mensen overvliegen naar Nederland en dan zouden we nog een tweede soort ceremonie houden in Amerika waar de rest van de roedel bij zou kunnen zijn.

Nu het huwelijk dan ook echt in een paar uur is begin ik de enorme zenuwen te voelen in mijn maag. Clara die druk bezig is met mijn make-up wordt gek van mij en ik kan het maar al te goed begrijpen.