Jij Bent Van Mij | Compleet

Hoofdstuk 22 ♥

(NIET BEWERKT)

√ Hoofdstuk TWEEËNTWINTIG

“Kylie, wordt wakker. Ik heb een verrassing voor je.” Ik open langzaam mijn ogen en glimlach naar Sam. Hij is de afgelopen dagen geen centimeter van mijn zijde afgeweken en ik werd gisteren eindelijk ontslagen uit het ziekenhuis van de roedel. Ik was blij, dat kan ik je zeggen.

Vandaag bestond tot nu toe alleen nog maar uit een hoop slapen, een film kijken met Sam en nog meer slapen. Tussendoor heb ik nog wat kleine maaltijden gegeten. Niet zo'n productieve dag dus.

Ik kijk op in Sams glimmende, opgewonden ogen. “Wat voor verrassing?” Ik trek mijn wenkbrauwen op. Ik kan me niet voorstellen dat ik om iets heb gevraagd. En het is nog lange niet mijn verjaardag, niks speciaals dus.

“Wacht maar af.” Sam grinnikt en tilt me dan met gemak op van ons bed. Hij loopt rustig de kamer uit, de gangen door, maar in zijn loop zit een soort hopje dat verraadt hoe opgetogen hij wel niet is. Dit maakt mij natuurlijk alleen maar nieuwsgieriger.

Als we eindelijk in de huiskamer aankomen zie ik niks speciaals. Geen pakket dat is ingepakt of iets wat er normaal niet staat, tenminste dat denk ik niet.

“Het is nog niet binnen,” zegt Sam lachend. Zijn ogen knijpen samen en zijn wenkbrauwen ontmoeten elkaar altijd als hij lacht. Het is schattig.

“Nou, wanneer komt het dan binnen?” vraag ik, nu echt nieuwsgierig.

“Nu,” zegt een maar al te bekende stem en mijn hoofd schiet naar de deuropening. Clara. Clara is hier. Ik kijk ongelooflijk terug naar Sam en dan weer naar Clara, bang dat ze anders weer verdwijnt.

“Clara!” roep ik en ik doe een poging om op te staan, maar Sam duwt me meteen weer neer op de bank. Clara komt naar me te gerent en neemt me in een van de grootste knuffels die we elkaar ooit hebben gegeven. Voor heel lang houden we elkaar gewoon vast, blij om eindelijk elkaar weer in de handen te kunnen hebben, maar na nog een paar minuten weten we beide dat we moeten terugtrekken.

Clara gaat meteen naast mij zitten op de bank en kijkt verbaasd rond. Ik moet soms zelf nog wennen aan de enormiteit van dit huis of eerder kasteel, maar uiteindelijk raakt het zijn grootsheid een beetje kwijt, de schoonheid verliest het alleen nooit. Ik zal nooit kunnen begrijpen hoe iemand zo'n enorm huis zo prachtig kan inrichten.

Zodra Clara de huiskamer heeft bekeken draait ze zich terug naar mij om, maar dit keer met een boos gezicht. Oh nee... “Weet je wel hoe ongerust je mij hebt gemaakt? Ik dacht dat je was vermoord of was gekidnapt of verkracht en achtergelaten in een bosje!” Haar stem is boos, nee woedend en haar hoofd begint langzaamaan rood te worden.

“Ik was ook gekidnapt,” zeg ik met een kort lachje. Het is redelijk ironisch dat Clara hier op eigen wil is heen gekomen, maar ik hier met een busje en verdovingsmiddelen naartoe gebracht ben. Natuurlijk ben ik de enige die daar de humor van inziet, want Sam lijkt wit weg te trekken en Clara's hoofd lijkt alleen nog maar roder te worden.

“Je hebt haar gekidnapt!” schreeuwt ze het nu uit, maar dit keer is haar woede gericht op Sam die er nu werkelijk als een spook uitziet.

“Ik laat jullie twee wel even alleen,” zegt hij snel en rent dan haast de woonkamer uit. Wat vreemd...

“Wat heeft die nou ineens?” vraag ik me hardop af. Ik blijf nog even naar de plek kijken waar Sam naartoe verdwenen is en kijk dan terug naar Clara's van schuld betrokken gezicht.

“Ik heb je misschien niet helemaal alles verteld,” zegt ze. Ik doe mijn mond open om haar verder te ondervragen, maar ze houdt me tegen door haar hand over mijn mond te leggen. “Laat me eerst uitpra... Iel, Kylie, dat is ranzig,” gilt ze en ze trek onmiddellijk haar hand bij mijn mond vandaan. Als ik vragen beantwoord wil hebben is er niks of niemand die mij kan tegen houden, ook geen hand dus.