Jij Bent Van Mij | Compleet

Hoofdstuk 10 ♥

(NIET BEWERKT)

√ Hoofdstuk TIEN

“Kylie, wake up. Please, wake up,” Sams goddelijke stem smeekt mij. Ik open langzaam mijn ogen, de nachtmerrie staat nog gebrand op mijn netvlies. De tranen vormen onmiddellijk in mijn ogen. Het is te veel. Het is gewoon te veel om in me op te nemen. Ik kan dit niet alleen. Mama. Mama haat mij. Papa haat mij vast ook. Hij zou nooit trots op mij zijn. Dat is onmogelijk.

Ik grijp Sams T-shirt vast en duw mijn hoofd tegen zijn borst aan. Ik heb iets nodig om me aan vast te klampen en op het moment is het dichtstbijzijnde Sam. De tranen stromen en stromen maar over mijn wangen heen en ik lijk ze maar niet weg te kunnen stoppen.

“Wat is er aan de hand? Vertel het me alsjeblieft?” vraagt Sam. Hij smeekt zowat, hij is zo wanhopig. Mijn handen trillen en het beeld voor mijn ogen teistert mijn hersenen. Ik krijg het niet weg, het lukt niet. Ik kan het niet. Papa. Papa. Ik wil hem terug in mijn leven, ik kan niet zonder hem. Alsjeblieft. “Kylie, antwoordt mij,” Sam smeekt nu.

Ik schud mijn hoofd, ik kan hem dit niet vertellen. Hij zal me haten, me walgelijk vinden. Wie niet?

Sam pakt me voorzichtig bij mijn kin vast en duwt rustig mijn hoofd omhoog zodat ik gedwongen wordt hem in de ogen te kijken. Het is zo moeilijk om zijn oprechtheid te zien en het is zo moeilijk om te bedenken dat het algauw zal veranderen in afgrijzen en gruwel. Ik denk niet dat mijn kapotte hart dat aan zou kunnen. Ik weet vrij zeker dat mijn hart dat niet zou aankunnen. Ik zou volledig in elkaar storten – iets wat ik vermijd als de pest.

“Je kant me alles vertellen. Ik zal nooit oordelen. Nooit.” Hij kijkt me diep in de ogen aan en ik begin nu zelfs aan mezelf te twijfelen. Ben ik te hard met hem? Kan ik hem vertrouwen? Nee. Het is al een schande dat je eraan denkt, Kylie. Deze waanzin moet nu stoppen. Veeg je tranen weg, trek die glimlach weer naar boven en wees je normale vrolijke zelf.

En dat is precies wat ik doe. Ik veeg met de achterkant van mijn hand de overgebleven tranen weg en glimlach naar hem. Dit zal de laatste keer zijn dat hij mij zo gebroken ziet, beloof ik mezelf. “Er is niks,” zeg ik en ik glimlach nog net iets meer om het geloofwaardiger te maken.

“Je maakt een grapje,” zegt hij ongeloofwaardig, “Je was net nog aan het huilen.” Ik rol mijn ogen naar hem en negeer zijn opmerking, besluitend dat het maar weer eens tijd is om mijn tanden te gaan poetsen. Ik loop naar de badkamer en sluit de deur achter me. Ik kijk op naar het raampje waar ik de vorige keer uit ben geklommen. Er zitten nu tralies voor.

Als ik mijn tanden heb gepoetst kijk ik even in de spiegel. Mijn ogen zijn nog steeds rood, net zoals mijn neus en wangen, maar het ziet er al minder erg uit dan eerst. Ik gooi even wat water in mijn gezicht om me te verfrissen. Het voelt goed en ik kan weer een stuk helderder denken.

Ik haal de deur van het slot af en meteen wordt hij geopend door Sam die bezorgd over mijn lichaam heen zoekt naar verwondingen of iets dergelijks. Natuurlijk is er niks te vinden, ik ben niet gek, althans, niet volledig dan.

“Is het goed als ik ga ontbijten?” vraag ik hem. Ondanks dat ik hier nu een poosje ben, ik voel me nog niet genoeg op mijn gemak om de meeste dingen zonder toestemming te doen, het voelt als indringen. Sam knikt en laat me er langs. Ik loop weer door de hallen met vele foto's en vraag me af waarom Sam in alle foto's staat. Hij had me verteld dat hij niet in een bende zat, maar waarom aanbidden die mensen hem dan allemaal zo'n beetje?

Ik stop bij een foto van een wolf. Sam had me verteld dat zijn lievelingsdier een wolf was – en dat is de mijne ook – maar dit is de grootste wolf die ik ooit heb gezien. Hij is prachtig. Zijn ogen schijnen vol met intelligentie en met een blik op hem weet ik dat hij de alfa van de roedel.