Jij Bent Van Mij | Compleet

Hoofdstuk 4 ♥

(NIET BEWERKT)

√ Hoofdstuk VIER

“Wat wil jij?” vraagt Jace.

“Iets lekkers,” antwoord ik redelijk sarcastisch en Jace rolt zijn ogen naar mij toe terwijl Sam achter hem staat, hij kijkt volledig verdwaald in ons gesprek. Arme Sam. “Mag ik wat zoeken?” vraag ik om niet onbeleefd te zijn als ik in hun koelkast ga snuffelen. Jace knikt en steekt zijn hand uit om aan te wijzen waar de koelkast is.

Ik trek de deur open en in de koelkast staat de hemel op mij te wachten. Hij is volledig vol gepropt met alle verschillende soorten voedsel die je je maar kunt bedenken. Halleluja, waar hebben ze zoveel eten voor nodig? Oh, wacht, die 7 lange tafels met honderden stoelen erlangs zeggen wel iets natuurlijk. Dat was dom.

Ik grijp een eitje uit de koelkast en zoek dan in het rond naar brood of iets in die richting. Uiteindelijk opent Sam voor mij een kastje waar het brood ligt. En witte bolletjes! Ik grijp de zak meteen en druk hem beschermend tegen mij aan terwijl ik naar het aanrecht loop waar ook het fornuis op staat.

Een paar onderdrukte gniffelen klinken van achter mij, maar ik negeer ze volledig en begin mijn heerlijke eten klaar te maken, precies op de manier dat ik het lekker vind, want ja, daar zitten ook allemaal weer condities aan, helaas. Ik heb ook nooit ergens geluk mee.

Als ik klaar ben neem ik plaats aan een van de tafels en Sam komt naast mij zitten met Jace tegenover mij. Het is een beetje ongemakkelijk, omdat ze me zo in de gaten houden, maar wat had ik anders verwacht? Dat ze me gewoon vrij rond zouden laten lopen? Nog niet eens in mijn dromen.

Ik eet op mijn rustige tempo, hapje voor hapje. De spanning in de keuken is om te snijden en ik voel me extreem oncomfortabel, dus in plaats van met een mes die spanning weg te snijden, dwalen mijn gedachten af naar Clara. Wat zou zij nu aan het doen zijn? Is ze me aan het zoeken of verwacht ze dat ik ieder moment terug kan komen? En dat brengt me ook weer bij de vraag; hoe lang ben ik hier al? Zou ik er een antwoord op krijgen als ik het vraag?

Ik besluit om maar gewoon een poging te doen. Beter het te proberen dan helemaal niet te proberen en zeker geen antwoord te krijgen, toch? “Hoe lang ben ik hier al?” vraag ik Jace.

Jace kijkt even onzeker naar Sam en zijn lippen lijken een beetje te trillen en dan kijkt hij weer terug naar mij toe. “Ongeveer een dag. Je kwam hier gistermiddag en het is nu ondertussen middag. Je hebt lang geslapen.” Jace klinkt een beetje onzeker, wachtend op mijn reactie op deze realisatie.

Mijn mond valt open en ik kijk ze geschokt aan. Ik wist dat ik hier al een paar uur was, maar een hele dag? Nu maakt Clara zich al helemaal zorgen en ik zit hier gewoon rustig te eten alsof er niks aan de hand is.

Ik schuif mijn eten bij me vandaan, ineens geen trek meer. Ik sta meteen op van mijn stoel en begin naar de achterdeur van het huis te lopen. Natuurlijk word ik meteen tegengehouden, wat had ik anders verwacht?

Sams handen klemmen zich stevig om mijn bovenarmen heen en hoe hard ik ook wring, hij laat niet los. Ik weet dat ik het qua kracht nooit tegen ze op kan nemen, want zeg nou eerlijk: ik ben zo slap als ik weet niet wat en deze jongens – of mannen? – zijn zo gespierd dat ze wel bodybuilders kunnen zijn. Maar misschien kan ik het wel met intelligentie tegen ze opnemen?

Ik zak door mijn knieën heen, hopend dat ze zo bezorgd zullen zijn om even niet meer op te letten. Sam vangt me meteen op en scant bezorgd mijn hele lichaam als zijn ogen op mijn voeten blijven hangen. Een zachte, maar doodenge grom komt uit zijn mond en ik krimp bij hem vandaan waardoor zijn ogen weer naar mij toe schieten. Plotseling tilt Sam mij op en ben ik in zijn armen. Hij loopt zo snel de keuken uit dat ik bijna alleen maar waas om mij heen zie en eerlijk gezegd word ik een beetje bang van deze Sam.