Jij Bent Van Mij | Compleet

Hoofdstuk 15 ♥

(NIET BEWERKT)

√ Hoofdstuk VIJFTIEN

Jace staat in de deuropening naar mij te kijken en ik zucht. "Nee," zeg ik uiteindelijk. Ik weet niet of hij het misschien erg vindt dat ik hier in de keuken zit in het midden van de nacht, maar ik ben er nu toch al en terug naar mijn bed toe gaan zal geen nut hebben. Ik weet dat ik niet in slaap zal kunnen vallen. Mijn gedachten zijn te druk bezig met op hol slaan om te kunnen rusten.

Betekent de onthulling van Sam dat dit voor iedereen in dit huis geldt? Of is alleen Sam een wolf? Wat als ik er niet met Jace over kan praten? Moet ik nu weggaan voordat het te laat is? Voordat ik Sams geheim onthul?

"Rustig maar," zegt Jace en hij grinnikt zachtjes. "Ik kan haast je gedachten op hol zien slaan. Ik weet ervan. Geen reden tot paniek." Jaces rustige stem weet mijn paniekaanval weer te dimmen en ik ontspan weer in de stoel. "Ik weet dat dit allemaal heel plotseling naar je toe is gegooid, maar er is geen rede tot paniek. Niemand zal je pijn doen en Sam zal je altijd beschermen, net zoals mijzelf. Je moet er niet te veel aan denken."

"Het is gewoon te veel in een keer," fluister ik, mijn stem krakerig en een tintje angst weerklinkt erin. Ik weet dat Jace het kan horen, want als hij rustig naar mij toeloopt blijft hij toch op een redelijk afstand van mij af staan. Gewoon om mij de ruimte te geven die ik op het moment zo hard nodig heb en ik kan niet zeggen hoe dankbaar ik hem daarvoor ben.

"Dat snap ik," begint Jace en hij gaat drie plaatsen verderop zitten. "Maar morgenochtend – of eigenlijk deze ochtend – zal alles duidelijk gaan worden. Pieker er niet te veel over. Je hebt je slaap vandaag echt nodig. Ga naar bed, sluit je ogen en laat de wereld gewoon voor even aan je voorbij gaan. Ik weet dat je teveel nadenkt over vrijwel alles, maar doe dat gewoon even niet. Geniet van de rust die je krijgt en maak je morgen pas weer zorgen."

Ik weet dat Jace gelijk heeft, dus pak ik mijn bord op en plaats hem in de gootsteen bij alle andere vuile borden en bekers. "Bedankt," zeg ik en ik schenk hem een dankbare glimlach. Zonder Jace had ik denk ik niet ingezien dat alles vanzelf wel duidelijk zal worden. Ik moet gewoon even afwachten en de rest van de nacht de slaap pakken die ik nodig zal hebben in de ochtend.

Jace knikt nog even naar mij en dan loop ik de keuken uit, rechtstreeks naar mijn kamer en duik haast mijn bed in waar ik van vermoeidheid bijna onmiddellijk in slaap val.

♥

De volgende ochtend open ik langzaam mijn ogen. Ik ben nog moe van mijn late nacht, maar het is niet zo erg als dat ik me had voorgesteld. Ik stap even snel onder de douche, doe de nodige dingen en dan kleed ik me om in een lekkere grote sweater van Sam en wat skinny jeans van mezelf. Ik borstel mijn haren door en kijk dan even in de spiegel. De wallen onder mijn ogen zijn te zien, maar niet enorm, dus ik denk dat ik er nog goed vanaf ben gekomen – dankzij Jace.

Ik loop naar de keuken waar natuurlijk iedereen allang is en zodra ik binnenstap is iedereen stil. Chips, ze weten dat ik het weet of niet? Wat moet ik doen? Hoe moet ik reageren?

Ik maak oogcontact met Jace en hij knipoogt. Oké, Kylie, ik kan dit. Ik loop zo zelfverzekerd als ik maar kan door de keuken naar het eind van de tafel. Sam heeft mijn plek vrijgehouden en ik ga zitten. Zodra ik zit begint iedereen meteen weer rustig te praten en te eten.

Zie je wel Kylie, dit was helemaal niet zo erg. De woorden van Jace die hij gisteravond gezegd had komen weer naar boven: 'Ik weet dat je teveel nadenkt over vrijwel alles,' zei hij toen en hij heeft gelijk. Ik denk veel te veel na over alles wat er gebeurd. Ik moet gewoon eens een stap naar achteren zetten en alles gewoon aan me voorbij laten komen, maar nu nog niet. Ik wil eerst antwoorden hebben op mijn vele vragen.