საერთო საცხოვრებელთან მისული, ცივ ქარს და ჩხვლეტია ფიფქებს ვებრძვი. ვგრძნობ, როგორ მირტყამს თავში ვისკი, მამაჩემის ბარიდან. ბომბასავითაა. გახსნილი კურტკით, თხელი მაისური, არც ხელთათმანები, არც ქუდი.
- რას დარბიხარ ტიტველი იდიოტო?! - მიყვირის შესასვლელიდან ბექიონი.
- არაუშავს, არ მცივა, - ვარწმუნებ მე, კიბეებზე ავრბივარ და ჩემს ომეგას ჰოლში ვექაჩები.
- არ სცივა თურმე. ტუჩები გაქვს ლურჯი, არ მითხრა რომ ეს ახალი პომადაა, არა?
საფეთქელთან ვკოცნი და ვიხუტებ. კორიდორში მივდივართ. ბექიონი კურტკის ქვეშ მიძვრება და მეხვევა.
- სად დაეთრეოდი?
- საქმეზე ვიყავი.
- ასე გამოწყობილი? გაცივდები გეუბნები და არ გესმის.
- არ გავცივდები. ნასვამი ვარ.
ბექიონი ატორმუზებს.
- მოიცა რა? ნასვამი?
- ვისკი. ცოტა, მაგრამ მაინც იგრძნობა.
- პრაზდნიკის მიზეზი? - გაბრაზებული მეკითხება ომეგა.
- პრაზდნიკისთვის არა, გამბედაობისთვის, - ვპასუხობ, თან პირველ საფეხურზე ვდგამ ფეხს.
ნელ-ნელა ავდივარ, ბექიონი ცხვირში ბურტყუნებს.
- რისთვის თამამდებოდი? - ვერ ითმენს და მოაჯირზე მიბიძგებს.
ნუ, ჩვენი სათუთი დიპლომატის ახსნას ხომ არ დავუწყებ, ამიტომ...
- აი, ამისთვის, - და ვკოცნი, ჩემს კურტკაში ვახვევ.
მპასუხობს, რბილად მეხება თითებით ყელზე.
- მატყუარა, - იღიმის და შემდეგ გამომწვევად ილოკავს ტუჩებს. - მაგარი გემო აქვს მაგ ვისკის, გამასინჯებ?
მხარზე ვიკიდებ. ხუმრობით ფართხალებს, მაგრამ მაშინვე მშვიდდება, როდესაც უკანალზე ვურტყამ.
- არა პატარავ, შენთვის დალევა არ შეიძლება. მთვრალი, პროფესიონალი პროვოკატორი ხდები, მე კი უნდა მოგხედო მერე, და დავიტანჯო. არცერთი არაა მარტივი.
YOU ARE READING
მისი ატანა არ მაქვს!
Fanfictionამის დედაც! მეზიზღება ეს დამპალი. ის იცის მხოლოდ როგორ ატრიალოს უკანალი, რომ ამ უკანალზევე იპოვოს თავგადასავალი. უკვე ყელში მყავს, მაგრამ იმის გამო რომ ომეგაა, მისი ხელის ხლებაც არ შემიძლია. ჩემს ოჯახში კანონია: "ომეგას ჟიმავ ან საერთოდ არ ეკარები."...
