Uciekając przed zorzą //świat Obozu Herosów

Rozdział 18

Szłam przez las. Ciemny tak, że nie było widać dłoni wyciągniętej przed siebie. Pomiędzy koronami nie prześwitywało żadne światło. Brnęłam przed siebie, mimo że twarde podłoże powoli zamieniało się w miękkie błoto, a ja zapadałam się coraz głębiej. Krajobraz dookoła był martwy i nieruchomy, dlatego szybko wyczułam gwałtowny ruch z lewej strony.

-Sssyn Hekate – rozległ się syczący głos, od którego przeszły mi ciarki na plechach. – Cóż za miła niessspodzianka, mój panie.

-Nie denerwuj mnie, Echidno – wypowiedziałam mimowolnie. Serce zaczęło mi bić tak gwałtownie, że myślałam że zaraz wyskoczy mi z piersi. Nie mogłam się z własnej woli ruszyć ani nic powiedzieć. To ktoś inny kierował moim ciałem. Albo ja byłam w ciele kogoś innego. – Jeszcze czekamy, ale ziarno już posiane. Wystarczy trochę cierpliwości, a nagroda sama wpadnie mi w ręce. Wtedy ty odzyskasz wolność.

Dalej nie widziałam osoby, która wysławiała się tymi syczącymi spółgłoskami, jednak usłyszałam jej pomruk niezadowolenia. Znowu coś się poruszyło, na co w przestrachu obróciłam się o sto osiemdziesiąt stopni. Zobaczyłam światło latarki przedzierające się między konarami. To jakiś śmiertelnik okazał się tak głupi, by zaciągać się w tak nieznane odmęty lasu. Wystarczyły dwie sekundy i coś ogromnego skoczyło na niego. W słabym świetle latarki, upuszczonej teraz na ziemię, zobaczyłam wielkie cielsko węża, dwa razy większe od człowieka, które od pasa w dół było młodą kobietą. Przygwoździła ona bezbronnego śmiertelnika do błotnistej połaci po czym z łatwością wyrwała mu zębami jedną rękę. Żywiła się nią przy agonalnych krzykach tego człowieka, a gdy skończyła, zabrała się za więcej. Miałam ochotę krzyczeć, wymiotować, uciekać, jednak jedyne co mogłam to stać nieruchomo i śmiać się z poczuciem wyższości i tryumfu. Do mojej głowy przebijała się myśl, że od teraz będę niepokonana, a widok, który maluje się przede mną, jest jak hołd zwycięstwa.

Nagle wszystko się rozmazało, a po ponownym wyostrzeniu, sceneria się zmieniła. Siedziałam przy rustykalnym drewnianym stole, na którym leżała sterta książek i woluminów w języku, którego nie rozumiałam. Czytałam coś w skupieniu, choć nic z tekstu do mnie nie trafiało. Myślałam tylko o żołądku, który domagał się zwrócenia wszystkiego, co się w nim znajdowało. Po kilku minutach czytania niezrozumiałych dla mnie liter, odsunęłam lekko krzesło i rozprostowałam nogi. Być może osoba, w której ciele się znajdowałam, studiowała te teksty od dłuższego czasu. Spojrzałam na pomieszczenie. Zdawało się, jakbym była w drewnianej chatce. Nie wiedziałam, co kryją za sobą drzwi, ale tutaj było właściwie wszystko. Widziałam łóżko, kilka mebli, kominek. Wszystko drewniane lub kamienne. Jedyną nowoczesną rzeczą, jaką dostrzegłam, była reklamówka z jedzeniem, jednak napisów na niej nie byłam zdolna odczytać. Znowu inny język, ale nie ten sam, co w woluminach. Zanim zniżyłam głowę z powrotem do książek, mój wzrok zahaczył o lustro, stojące dokładnie naprzeciwko. Zobaczyłam tam Korneliusza, jego złowieszczą twarz i różowe włosy, co potwierdziło moje przypuszczenia z lasu. Znowu miałam odruch, żeby uciekać, jednak nic z tego. Zaczęłam od nowa badać księgi. Na szczęście po kilku stronach zaczęły się ilustracje. Chociaż to, co było na nich przedstawione, bynajmniej nie zachwycało. Na którejś kolejnej dostrzegłam tego samego potwora, z którym spotkałam się przed chwilą w lesie. Korneliusz pokierował palcem tak, aby znalazł się na obrazku.

-Tak! – wykrzyknął, a następnie zaśmiał się. – Tak! Nareszcie!

Po czym poderwał się i zaczął znosić na stół wiele rzeczy z różnych kątów pokoju. Nie rozpoznawałam tych przedmiotów. Mogły to być zarówno zioła, jak i rośliny trujące. Gdy skończył biegać po pokoju, dorwał jeszcze raz książkę i przejechał palcem po tekście.

-Jeszcze tylko ludzkie mięso, hmm – wypowiedział, po czym zadarł głowę w stronę drzwi. Poczułam przypływ determinacji i adrenaliny. – Polowanie czas zacząć.

Scena zaczęła się zmieniać i był to pierwszy moment, kiedy ciało mnie posłuchało. Zaczęłam krzyczeć ,,Nie!" z całych sił, jednak to nic nie dało. Gdy znów położyłam nogi na twardym gruncie, dalej nie byłam sobą.

Szłam kamienną dróżką. W oddali słyszałam szum morza, a po mojej lewej stronie rysowały się strome ściany gór. Było mroźno, ale piękna, surowa atmosfera to wynagradzała. Nie wiedzieć kiedy, doszłam do miasteczka. Każdy mężczyzna miał tu długą brodę i przewieszoną przez ramię sieć. Chyba wszyscy wybierali się na połów. Szłam przed siebie do czasu, aż ujrzałam ostatnią chatę w wiosce. Przede mną, na wzniesieniu tak, że było z niej zapewne widać wszystko dookoła. Ustawiona była w wąskim przesmyku pomiędzy ścianą góry a brzegiem morskim.

-Idealna – mruknęłam z zadowoleniem i odwróciłam się w stronę ludzi. Zanim ktokolwiek zaczął zwracać na mnie uwagę, zdjęłam kaptur z głowy i podwinęłam rękaw. Przejechałam ręką po jednym z symboli wymalowanych na przedramieniu i wypowiedziałam szybkie zaklęcie. Nagle wszyscy ludzie upadli jak płotki i podczas straszliwych wstrząsów, na ich ciele zaczęły się pojawiać liczne draśnięcia, z których sączyła się krew, spływająca powoli do morza. Podczas gdy wykrwawiali się na śmierć, ja zarzuciłam kaptur i z zupełną obojętnością na krzyki, ruszyłam do swojej nowej kryjówki.