BU KİTAP YAVBAH HAYRAN KURGUSU OLUP, YAVBAH FANDOMA İTHAFEN YAZILMIŞTIR.
Obsesif kişilik bozukluğu olan, bu hastalığı kendine pek dert etmeyen iki genç, kısa bir süre sonra hayatlarının hastalıkları yüzünden karardığı gerçeği ile yüzleşirler.
Tedav...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
32. B Ö L Ü M
Keyifli okumalar!
Neyse, sınır falan koymuyorum insafınıza kalmış.
Hesap günü is coming,
Allah is watching yani!
Hayde, pamuk eller klavyeye!
+18 içerik vardır.
🔗
Yavuz siyah paltosunun cebindeki anahtarı çıkarıp hemen kapının yuvasına yerleştirdi ve çevirdi. Yol boyunca gerekmedikçe tek kelime bile etmemişti. Üstelik evden çok uzaklaşmadan arabayı durdurmuş ve yiyecek bir şeyler almıştı bize. Zaten yol çok uzak değildi evden. Allah'tan sabahın körü olduğu için sıcak simit, poğaça, kurabiye gibi yiyecekler vardı da biz karnımızı iyice doyurmuştuk.
"Gir!" dedi kapıyı açtıktan hemen sonra. Bakışlarımı ona çevirdim. Neden böylesine gergin gözüküyordu?
"İyi misin?"
"Hem de nasıl.." dedi alaycı bir tebessümle. "Hadi gir.."
"Yavuz, amacın ne?" dedim kendimi tutamayarak. Yangından mal kaçırır gibi beni restoran-evden kaçırmış ve evimize getirmişti.
Gözlerini devirdi ve eğildi. Ne yaptığını anlamak istermişcesine ona baktığım sırada kolunu dizlerimin altından geçirip beni kucaklayarak havaya kaldırdı. Dehşetle yüzüne baktım. Alevlenmiş mavilerini konur gözlerime dikmişti.
"Ödevlerinde yardımcı olmak.." dedi gözlerini kısarak. Bedenimi saran kol kaslarının gerildiğini hissedebiliyordum.
"Ödevlerim derken?" diye mırıldandım.
Dudaklarını sertçe dudaklarıma bastırıp geri çekti ve çekerken sadece ikimizin duyabileceğim tuhaf bir ses çalındı kulaklarımıza.
"Biri dokunmak, diğer silah kullanmak!" dedi hülyalı gözlerle.
Ona cevap vermeme fırsat vermeden kapıyı ayağı ile ittirdi ve içeriğe geçtik. Kapıyı yeniden ayağı ile ittirerek kapattı. Kollarımı boynuna dolayıp yüzümü göğsüne bastırdım. Yavuz eğilip kapıyı kilitledikten sonra hızlı adımlarla ilerlemeye başladı.
İşte şimdi sıçmıştım! Hangi bahaneyle elinden kurtulacaktım acaba? Tamam, illa ki ödev mi ne boksa artık onu halledecektik ama yani adam patlamaya hazır bombayken bunu yapmamız ne kadar doğruydu ki? Üstelik bunun sebepkarı da bendim. Adamın kulağına doğru eğilip kışkırtıcı bir sesle o cümleleri söylerken ne düşünüyordum ki?
