(Zawgyi ver)
" Yeonjun အဲ့ဒါတကယ္ပဲလားလို႔? "
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ သူတုိ႔တစ္ဖြဲ႔လံုးမွာ အခုထိ အားမေလ်ာ့ခ်င္ေသးတဲ့ ရီအာက ထပ္ခါေမးေနသည္။
" ေအးလို႔ "
" အားတင္းထားသမွ်ေလး သြားပါၿပီဟာ "
ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္သြားဟန္နဲ႔ စားပြဲခံုေပၚမ်က္ႏွာေမွာက္ခ်လုိက္တဲ့ ရီအာ။
သူတို႔အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားtripက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ စာေမးပြဲၿပီးမွဆိုသည့္အခ်ိန္ကာလသို႔ေနာက္ဆုတ္သြားတာမို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ႐ိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရသလို တစ္ဖြဲ႔လံုးရင္ကြဲပက္လက္ျဖစ္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
" ဒါဆို ဒီေက်ာင္းပိတ္ရက္ကို အိမ္တြင္းေအာင္းရင္းပဲ ကုန္ဆံုးရေတာ့မွာေပါ့ "
ဂ်ယ္မင္းရဲ႕အားမ႐ွိတဲ့ ညည္းသံႀကီးေၾကာင့္ Yeonjunလည္း သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားtripက အဲ့ေလာက္ႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီခရီးကိုကေလးနဲ႔အတူသြားရမည္မို႔ အနည္းငယ္ေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့တာေတာ့အမွန္။ ကေလးကေတာ့ ဒီကိစၥမွာ ဘာမွတ္ခ်က္မွဝင္မေပး။ သူတုိ႔ေျပာသမွ်ကိုသာနားေထာင္ေနသည္။
" ငါတို႔ ဒီလိုလုပ္ၾကရင္ေရာ? ေက်ာင္းကဆယ္ရက္ေတာင္ပိတ္မွာဆိုေတာ့ ငါတုိ႔ဘာသာခရီးတစ္ခုထြက္ၾကမလား? "
မင္ေယာက္ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ေငါင္ေနၾကရာက အားလံုး လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္သြားသည္။
" သြားမယ္ဆို ငါတို႔ကဘယ္ကိုသြားမွာလဲ? အိမ္ကခြင့္ျပဳတဲ့ေနရာမွျဖစ္မွာေနာ္ "
မင္ေဂ်ာင္းရဲ႕စကားကို အားလံုးကေထာက္ခံသည္။ သူတို႔အေနနဲ႔ အိမ္ကစိတ္ခ်ၿပီး ခြင့္ျပဳတဲ့ေနရာမ်ိဳးျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့လိုသည္မဟုတ္လား။
" ဒါကလြယ္ပါတယ္။ Yeonjunရဲ႕ အဖိုးနဲ႔အဖြားက ဂ်ယ္ဂ်ဴမွာ႐ွိတာမလား? ငါတုိ႔ဂ်ယ္ဂ်ဴကုိသြားလည္ၾကမယ္ေလ "
